Mεγάλωσα με μία γάτα μέγαιρα, πανέμορφη και κακιά σαν τίγρη που βρήκε η φιλόζωη νονά μου και μας την πάσαρε όταν ήμουν 5 χρονών. Έκτοτε είχαμε πάντα ζώα. Tην ίδια εποχή με την Πούση – τη notorious μέγαιρα- είχα και ένα μαύρο λάμπραντορ τη Φρύνη την οποία βασάνιζε. Η Πούση πρέπει να έφτασε τα 24 όπως όλα τα vilains και έτρωγε μόνο λιθρίνια στη σχάρα. Λάτρευε τη μαμά μου και φυσούσε όλους τους αγνώστους. Μετά όταν έμενα στο Λονδίνο βρήκα την Exuma σε μια βιτρίνα που έμοιαζε στο τρίχωμα με την Πούση και την αγόρασα. Η Exuma ήταν η πιο καλή γάτα στον κόσμο. Σε χάιδευε για να τη χαϊδέψεις και ήταν ζεν σα θιβετιανός μοναχός. Πιο μετά μάζεψα δύο-τρεις πορτοκαλιές γάτες από το δρόμο που ζουν τώρα σα βασιλιάδες με τη μαμά μου και αγόρασα και ένα υπερθεό γκρίζο πέρση τον Μπουζούκο. Ο σούπερ μόντελ και ανεγκέφαλος σα zoolander Μπουζούκος το έσκασε δύο τρεις φορές και την τελευταία φορά πέρυσι στα γεράματα τον βρήκαν – από το Κολωνάκι- κάπου στην Αγία Παρασκευή και δεν μας τον δίνουν πίσω. Το παράρτημα γάτες μένει με τη μαμά μου γιατί εγώ είμαι πλέον full house pug addict με θεότητα τον άγγλο λόρδο Ρόμπι, την ημίτυφλη στέρφα Χάννα και το διαβολικό ούγγρο Τόνι.
O Ρόμπι ο αγαπημένος μου είναι 10 μισό πια. Τον είδα όταν μου τον έφεραν μέσα σε ένα χάρτινο κουτί από το σπίτι που γεννήθηκε σε μία επαρχία της Αγγλίας. Τον παρήγγειλα στο internet γιατί μετά από μία ζωή με γάτες το όνειρό μου με την πρώτη ευκαιρία ήταν να πάρω ένα pug. Το oug δεν είναι σκύλος. Είναι ένα είδος γάτας που γαβγίζει και νομίζει πως είναι, αν όχι άνθρωπος, τουλάχιστον ντόπερμαν. Το μαύρο τον Τόνι Σκύλο aka Αραπάκι τον ερωτεύτηκα στο πάνελ του Mega και την επομένη πήγα στο μαγαζί και τον αγόρασα.
Όταν είδα το Ρόμπι για πρώτη φορά χασμουρήθηκε και σκιάχτηκα λίγο με το πανάσχημο στόμα του. Σκέφτηκα “τέρας είναι, αλλά πόσο ωραίο”. Δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένη με τα σκυλιά γενικά και είχα περάσει ήδη μια μεγάλη καψούρα με τη γάτα μου την Exuma, μία περσική brown tabby χωρίς πλακέ φάτσα που είχα για 18 χρόνια σαν κόρη μου. Μετά από λίγο με το Ρόμπι ταιριάξαμε και αγαπηθήκαμε παράφορα. Σα γάμος καλής κοινωνίας ,δηλαδή, όχι love at first sight. Τη Χάνα την πήρα μεγάλη. Ήταν όμορφη, αλλά δεν έτρωγε. Σκέφτηκα “την πατήσαμε, το σκυλί έχει ψυχολογικά προβλήματα”. Τώρα έχει γίνει πανάσχημη, αλλά μας αγαπάει. Κοιμάται εμμονικά στην κουζίνα, παντού. Συνεχίζει τα ψυχολογικά, αλλά μόνο με το φαγητό. Τον Τονι φυσικά τον ερωτεύτηκα παράφορα. Μια χούφτα κατάμαυρο σκυλάκι με αγγελικό βλέμμα. Που να ήξερα που έμπλεκα…
Tα pugs είναι στρεσαρισμένα όταν είναι μικρά σχετικά στην αρχή. Μετά όσο τα ταΐζεις σε λατρεύουν. Ζουν για το φαΐ και μόνο. Ακόμα και η λίμπιντο τους ανεβαίνει με το φαγητό. Ο Ρόμπι ήταν πολύ κύριος και φοβόταν να βγαίνει βόλτα. Η Χάνα είχε κατάθλιψη και ο Τόνι τα γκρέμιζε όλα από την αρχή – ακόμα δεν του έχει περάσει η υστερία κι ας έκλεισε τον πρώτο του χρόνο.
Με τα pug δε συνεννοείσαι ιδιαίτερα ποτέ. Ακούνε όποτε θέλουν, κάνουν ότι θέλουν, βλέπουν ότι θέλουν – και μανιωδώς τηλεόραση -ροχαλίζουν και κλέφτης να μπει και γαβγίζουν όταν φεύγεις και όχι όταν έρχεσαι. Κοιτιόμαστε βέβαια με λατρεία, λέμε γλυκόλογα και άλλα χαζά.
Δεν έχουν νεύρα. Όταν στρεσάρονται αναπνέουν σαν καπνομηχανές – τρένα- δεν περιγράφεται αυτό το χλιμίντρισμα. Όταν είναι ευτυχισμένα πάνε και βρίσκουν το παιχνίδι τους το οποίο γλύφουν, “πηδάνε” και μετά μένουν πάνω του ώρες σαν κόλλημα. Ο Ρόμπι σε τρελές χαρές φυσικά μου “πηδάει” το πόδι και γινόμαστε ρεζίλι σε όλο τον κόσμο γιατί με βλέπει και σαν παιχνίδι του.
Πριν κάνω το δεύτερο γιο μου τον είχα σα μωρό εντελώς. Γύριζα στις 5 το πρωί μετά από έξοδο να τον πάρω να τον πάω στο σπίτι του φίλου μου να μην είναι μονός του, αν δεν κοιμόμουν σπίτι. Σκηνή θυσίας σκυλομάνας: τον κουβαλούσα 9 μηνών έγκυος για να τον προστατέψω από ένα αγριόσκυλο σε κάτι βράχια στον Άγιο Σώστη. Πιο γελοία σκηνή δεν υπήρχε. Μια γυναίκα τόφαλος να πετάει πέτρες σε ένα αγριόσκυλο με ένα γουρούνι αγκαλιά. Γελούσε όλη η παραλία.
Ο Ρόμπι δεν έχει κατουρήσει ποτέ το χαλί. Κύριος από μωρό στα πανάκια του. Αυτός ο αλητήριος ο Τόνυ ήταν πιο δύσκολος και δεν είναι τα χαλιά που με εκνευρίζουν αλλά οι κουρτίνες – ακόμα ρίχνει το σπρέι του.
Ο Ρόμπι λατρεύει κοτόπουλο μέχρι λιποθυμιάς. Ουρλιάζει για κοτόπουλο – έχει ένα ειδικό γάβγισμα κραυγή υστερικής γυναίκας που το έχω βάλει και στο YouTube – το κάνει με το φαγητό και όταν τον σκουπίζεις όταν γυρνάει από βόλτα βρεμένος. Ο Τόνι και η Χάνα τρώνε και μεντεσέδες.
Για να κοιμηθούν έρχονται στο κεφάλι σου. Όλοι οι ιδιοκτήτες pug ξέρουν τι εννοώ. Κοιμούνται πάνω σου και σε ακολουθούν παντού. Ο Ρόμπι κοιμάται πάντα κολλημένος πάνω μου και λατρεύω τη στάση spoons. Είμαι εθισμένη στη μυρωδιά του που φέρνει σε ποπ κορν.
Μου ήρθε να τον πνίξω σήμερα στη φωτογράφιση που είχε εμμονή να πάει να φάει και δεν καθόταν. Κάνει το βλάκα και πάντα το δικό του. Επίσης μου έρχεται να τον πνίξω όταν γαβγίζει στα εστιατόρια έξω- ένα μονότονο γάβγισμα σα μουρμούρα. Αυτά τα σκυλιά είναι εντελώς ανυπάκουα με obsession για το φαγητό.
Δε ντρέπομαι καθόλου να τα φωνάζω με τα χαϊδευτικά τους μπροστά σε κόσμο . Ρόμπι my love παντού και φωναχτά. Η Εxuma ήταν Λιλή και Πουλουδιά.
Φυσικά και θα χώριζα για τα pugs μου!
*H Χριστίνα Πολίτη είναι δημοσιογράφος. Το site της είναι το cosmopoliti.com