Μια παλιά φιλία, μία ενδιαφέρουσα διάλεξη και δύο άλλες προσφορές τεχνικών γραφείων, οδήγησαν το έργο αυτό στα χέρια της ομάδας του MoY Studio. O τίτλος που του έδωσε το αρχιτεκτονικό γραφείο είναι «Ρόζα Λουξ».
«Ήδη στην πρώτη συνάντηση με την ομάδα του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ, ζητήθηκε να μη σταθούμε μόνο στο αρχικό αίτημα, την ανακαίνιση και αναδιοργάνωση των γραφείων τους σε δύο ορόφους, αλλά κυρίως μέσω του σχεδιασμού να εκφράσουμε την ταυτότητα και τον τρόπο λειτουργίας του ιδρύματος που αφορά την πολιτική επιμόρφωση αριστερής κατεύθυνσης σε σχέση με ευπαθείς πληθυσμούς, προσφυγικά ζητήματα κ.ά.».
Η Έλενα Ζαμπέλη και η Κατερίνα Χρυσανθοπούλου αντιμετώπισαν την οικονομική κρίση σαν «ευκαιρία» για να στραφούν στη λιτότητα και να διαμορφώσουν πάνω σε αυτή τη σχεδιαστική τους άποψη. Παράλληλα, δεν αναπαράγουν κάποιο συγκεκριμένο στυλ αλλά έχουν ποικίλες καταβολές, ανησυχίες και ενδιαφέροντα, επιμένουν να πλέκουν αφηγήσεις με όλα αυτά που τις εμπνέουν εντός και εκτός ορίων της αρχιτεκτονικής. Οι δυο τους αποτελούν το αρχιτεκτονικό γραφείο ΜοΥ Studio και πιστεύουν ότι η απλοποίηση των χώρων και των αναγκών μπορεί να φέρει ουσιαστική ανανέωση.
Αυτή τη φορά κι όσον αφορά τα γραφεία του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ, η έρευνά του ΜοΥ Studio επικεντρώθηκε λοιπόν στο πως μπορεί να σχεδιαστεί ένας χώρος γραφείων με εμφανή “anti-corporate” λογική τόσο σε επίπεδο διαρρύθμισης όσο και σε επίπεδο κατασκευής και υλικών. Κι όλα αυτά με ένα σφιχτό προϋπολογισμό.
Σαν πρώτο βήμα, πέρα από τους κλειστούς χώρους γραφείων δημιουργήθηκαν ισάξιοι ανοικτοί χώροι συνεύρεσης, μεγάλοι και μικροί, με διαφορετικές χρήσεις, όπως συνελεύσεις, σεμινάρια, ομιλίες, κουζίνες, βιβλιοθήκες ακόμη και ξεκούραση. «Οι χώροι αυτοί, ζωτικής σημασίας, είχαν στόχο τη στήριξη της συλλογικότητας και της ανταλλαγής», εξηγεί το αρχιτεκτονικό δίδυμο.
Έπειτα τα υλικά, όλα ανεπίχριστα και πολύ οικονομικά καθώς και ο τρόπος συναρμογής τους, εμπνεύστηκαν από πρακτικές DIY. «Αντί για συμβατικούς τοίχους, τα γραφεία διαχωρίστηκαν με ξύλινους σκελετούς οι οποίοι ντύθηκαν είτε με λευκές κυματιστές λαμαρίνες, είτε με ημι-διάφανα κυματιστά πολυεστερικά φύλλα. Πάνω στους ίδιους σκελετούς προσαρμόστηκαν ξύλινες κάσες και πόρτες».
Οι συναρμογές των υλικών είναι όλες ορατές, όπως ορατός είναι ο ξύλινος σκελετός στήριξης πάνω και κάτω καθώς η λαμαρίνα και το πολυεστερικό φύλλο δεν ακουμπούν ποτέ το πάτωμα ή το ταβάνι.
«Ένας επισκέπτης μπορεί αμέσως να κατανοήσει πως είναι κατασκευασμένος ο χώρος χάρη στην αποκάλυψη αυτή των δομών και διαδικασιών και να πάρει μία αίσθηση διαφάνειας», όπως περιγράφουν η Έλενα Ζαμπέλη και η Κατερίνα Χρυσανθοπούλου. Επίσης οι επιφάνειες λαμαρίνας αποτελούν ένα συνεχόμενο πίνακα ανακοινώσεων όπου με μικρούς μαγνήτες μπορούν να αναρτηθούν αφίσες και φυλλάδια για διάφορα δρώμενα που αφορούν το ίδρυμα.
Και καταλήγουν στο γεγονός ότι «από τότε που η ομάδα του ιδρύματος εγκαταστάθηκε στα καινούρια της γραφεία, έχει αυξήσει τόσο το ανθρώπινο δυναμικό της όσο και τις δραστηριότητες και συνεργασίες της με άλλες ομάδες».