Ο Νεοϋορκέζος φωτογράφος Πήτερ Γκαριτάνο, ασχολείτο τους τελευταίους μήνες με ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρότζεκτ: έψαχνε να βρει πληροφορίες και να αποκτήσει πρόσβαση στα λεγόμενα «ξενοδοχεία παρόχων» της Νέας Υόρκης. Πριν σας πούμε αν τα κατάφερε ή όχι, τι θα λέγατε να σας λύσουμε την απορία που μόλις σας δημιουργήσαμε; Τι μπορεί να είναι ένα «ξενοδοχείο παρόχου»; Ένα ξενοδοχείο που πάνε και μένουν τύποι από τον ΟΤΕ και τη Forthnet (αντίστοιχα Verizon και AT&T για της ΗΠΑ) ας πούμε; Ψιλοκαμία σχέση.
Τα ξενοδοχεία παρόχων (carrier hotels) είναι απλά μία ελαφρώς πιο λυρική έκδοση των colocation centers (από το co-location), data centers ή κέντρων δεδομένων σε φυσική μορφή. Όλοι γνωρίζουμε πως το ίντερνετ, το διαδίκτυο είναι κάτι μεγάλο και άυλο, πλην όμως για να λειτουργήσει απαιτούνται υποδομές, τόσο για την αποθήκευση των σελίδων και των διαθέσιμων υπηρεσιών, όσο και για την πρόσβαση και τη διευκόλυνση των χρηστών. Ε, στα ξενοδοχεία αυτά, οι πάροχοι στήνουν σέρβερ και καλώδια, για να ενισχύσουν την ποιότητα των υπηρεσιών τους και να διευρύνουν τον αριθμό τους –στα δίκτυα παίζει πάντοτε ρόλο και η φυσική απόσταση μεταξύ ενός πομπού και ενός δέκτη: όσο πιο κοντά, τόσο πιο καλά.
Στα ξενοδοχεία παρόχων, που λέτε, οι πάροχοι βρίσκουν ένα ασφαλές περιβάλλον για να νοικιάσουν και να εκμεταλλευτούν. Οι εταιρείες που διαχειρίζονται τέτοια ξενοδοχεία παρέχουν τεχνική υποστήριξη, εγγυημένη παροχή ενέργειας και επαρκή ψύξη, υποδομές που ευνοούν τις cloud υπηρεσίες, αποτελεσματική διαχείριση κρίσεων και, το κυριότερο, ασφάλεια που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Ο Γκαριτάνο, που λέγαμε πιο πάνω, μετά από προσπάθειες μηνών κατάφερε να εντοπίσει τα πέντε τέτοια ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης κι από αυτά, τα δύο δεν του επέτρεψαν καν να αναφέρει ποια ήταν! Σε αυτά που κατάφερε να τρυπώσει πάντως, συνοδευόταν επί μονίμου βάσεως και σε πολλές περιπτώσεις δεν είχε τον χρόνο ούτε για να κοντοσταθεί και να βγάλει μια φωτογραφία –«πυροβολούσε» εν κινήσει!
Η ασφάλεια είναι το παν σε έναν τέτοιο χώρο: αν μπορούσε άλλωστε να αποκτήσει πρόσβαση εκεί κάποιος που δεν θα έπρεπε, πέραν του ότι θα είχε τη δυνατότητα να προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές, τα δεδομένα που διακινούνταν σε μία ευρύτερη περιοχή, θα βρίσκονταν στο έλεός του! Πολυμελής ασφάλεια, κάμερες σε κάθε γωνία, σημεία ελέγχου με βιομετρικά δεδομένα, μέχρι και παγιδευμένα δωμάτια θα πρέπει να περάσει κανείς για να βρεθεί μπροστά στο μεγαλείο ενός colocation center: χιλιόμετρα καλωδίων και οπτικών ινών, άπειρα racks από σέρβερ και air conditions, συνθέτουν ένα επαναλαμβανόμενο “industrial” περιβάλλον που δύσκολα ιντριγκάρει κάποιον εκτός Τεχνολογίας. Κι όμως, για μια τέτοια πεντάστερη εγκατάσταση, εταιρείες-κολοσσοί που δραστηριοποιούνται στα δίκτυα σαν την Time Warner Cable, τη Microsoft ή ακόμα και τη Hewlett Packard, πληρώνουν αδρά.
Τα ξενοδοχεία παρόχων δεν προσφέρουν σάουνες και τζακούζι. Δεν έχουν προεδρικές σουίτες και σίγουρα δεν θα τα βρείτε στο Booking.com. Απευθύνονται σε διαφορετικό είδος «ταξιδιωτών» αλλά χαίρουν της ίδιας εκτίμησης με ένα πραγματικά καλό ξενοδοχείο. Όσο οι ανάγκες του κοινού για δεδομένα αυξάνονται παγκοσμίως, θα εξαπλώνεται και η φήμη των colocation centers. Με τη στρατηγική τοποθεσία της χώρας μας δε (το απόλυτο hub στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, σημείο διασύνδεσης της Ευρώπης με τη Μέση Ανατολή), μην αποκλείετε το ενδεχόμενο σιγά-σιγά να αρχίσουν να εμφανίζονται εν ευθέτω χρόνω τέτοια ξενοδοχεία και εδώ. Τουρίστες δεν θα φέρουν, θα φέρουν όμως ευρώ και ακόμα πιο γρήγορο ίντερνετ…
