Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότεροι μου στέλνετε μηνύματα για να πω την άποψη μου για τη Rawvana και τους influencers που χωρίς να είναι vegan, προμοτάρουν το βιγκανισμό, κάνοντας τον να μοιάζει με μόδα.
Για τη Rawvana δεν έχω κάτι παραπάνω να πω από όσα λέει αυτό το βίντεο στο οποίο μιλάνε γιατροί και ειδικοί.
Νομίζω τα είπαν όλα.
Για τους influencers τα πράγματα σηκώνουν λίγο μεγαλύτερη ανάλυση. Θεωρώ πως κάνουν πολύ όμορφη δουλειά και ίσως κάποιος από τους followers να σκεφτεί να δοκιμάσει κάτι vegan, είτε αυτό είναι φαγητό, είτε καλλυντικό, είτε ρούχο. Ωστόσο, τα μηνύματα που στέλνουν είναι σαν το relationship status “it’s complicated”. Θέλω να πως όταν το ένα σου post είναι αυγά, ψάρια, burger ή τα νέα σου δερμάτινα παπούτσια, το κραγιόν κάποιου brand που εξακολουθεί να κάνει πειράματα σε ζώα και η γούνα που μεταποίησες και το επόμενο σου post είναι το vegan σοκολατένιο cake, τα vegan καλλυντικά, το vegan μπιφτέκι και η vegan Martins, το μήνυμα που πλασάρεται είναι πως ο βιγκανισμός είναι μία ακόμα επιλογή, ανάμεσα σε τόσες άλλες επιλογές.
Καταλαβαίνω την ανάγκη να βρίσκεται κάποιος μέσα στα πράγματα και να προσπαθεί να κερδίσει ένα μερίδιο από μία εμπορική πίτα που τώρα ψήνεται, ωστόσο ο βιγκανισμός δεν είναι ωφέλιμο να αντιμετωπίζεται ως κάποιο trend. Δεν είναι μία ακόμα μόδα. Δεν είναι μία ακόμα επιλογή στο πιάτο μας, στην ντουλάπα μας, στο ράφι με τα καλλυντικά μας. Είναι η λύση. Η λύση στο να πάψει η εκμετάλλευση των ζώων. Η λύση στην άθλια ζωή που τα έχουμε καταδικάσει και στη δολοφονία τους. Η λύση στο να έχουν τα παιδιά μας πλανήτη.
Ναι, σαφώς και ο βιγκανισμός πρέπει να γίνει mainstream, αλλά δεν θέλουμε να γίνει κάτι το επιφανειακό. Κάτι που ήρθε, έκανε λίγο ντόρο και έφυγε. Σα να ήταν το χρώμα της χρονιάς, που βγάζει η Pantone.
Όταν έκανα το Lady Papaya πριν ένα χρόνο, ήμουν χορτοφάγος. Η συνεχόμενη ενημέρωσή μου για θέματα που αφορούν τη διατροφη, την υγεία, το mindfulness, με έκαναν να καταλάβω πως αυτά τα 7 χρόνια που ήμουν χορτοφάγος, αλλά έτρωγα γαλακτοκομικά και αυγά, έκανα μια τρύπα στο νερό. Το διάβασμα, η επαφή μου με ανθρώπους αυστηρά χορτοφάγους και κυρίως το γεγονός ότι παραδέχθηκα στον εαυτό μου πως δεν έκανα το καλύτερο δυνατό που μπορούσα να κάνω για να συνεισφέρω στο πάψει αυτός ο κύκλος βίας, με έκαναν να γίνω vegan.