Η θέα από τα 450 μέτρα του “Tokyo Skytree” είναι απλά μαγευτική. Δεν σχολιάζουμε βέβαια το γεγονός ότι μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι βλέπει κανείς… Τόκιο!
Πριν από μερικές εβδομάδες και με αφορμή το Tokyo Game Show, τα βήματά μου με έφεραν στο Τόκιο σε ένα ταξίδι που εύκολα θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει και ως «εμπειρία ζωής» κι αν τα της έκθεσης τα έχετε διαβάσει ήδη στην Popaganda, δεν έχω μοιραστεί μαζί σας τίποτα για την ίδια την πρωτεύουσα της Ιαπωνίας!
Το καλό με τη βροχή εκεί είναι πως είναι ξεκάθαρα «λονδρέζικη», τουτέστιν πέφτει κατακόρυφα -εξ ου και οι κλασσικές διαφανείς ομπρέλες. Τις ημέρες που βρέθηκα στο Τόκιο βέβαια, εκτός από εμένα, την πόλη επισκεπτόταν και ο “Malakas” οπότε τα πράγματα ήταν κομματάκι διαφορετικά…
Στο Τόκιο λοιπόν, έμεινα για 10 μέρες από τις οποίες οι «ωφέλιμες» ήταν οι 8. Κι από αυτές όμως, στην περίπτωσή μου, οι 3 ήταν αφιερωμένες στην προαναφερθείσα έκθεση, οπότε πρακτικά είχα όλο κι όλο ένα πενθήμερο για να γυρίσω την πόλη με τις δύο ημέρες του να βρέχει καταρρακτωδώς φυσώντας κιόλας (είχαμε πέσει πάνω στον τυφώνα “Malakas” βλέπετε…).
Εσείς υπολογίστε να παραμείνετε εκεί ιδανικά 8-10 μέρες. Έτσι θα έχετε χρόνο να βολτάρετε άνετα σε μουσεία, κήπους, πάρκα και παλάτια και βέβαια να τριγυρίσετε την πόλη (κάθε της γειτονιά από τις γνωστές που θα επισκεφθείτε, απαιτεί μισή με μία μέρα). Μόνο για τον ζωολογικό κήπο του Ουένο και το Εθνικό Μουσείο του Τόκιο θα χρειαστείτε μια ολόκληρη μέρα –κι αυτό οριακά! Αν στο πρόγραμμα θέλετε να χωρέσετε κάπως και το ταξίδι με “bullet train”, τότε η παραμονή σας θα πρέπει απαραίτητα να πιάσει διψήφιο αριθμό ημερών ώστε να έχετε τον χρόνο να πάτε μέχρι το Κιότο, το Σαπόρο την Οσάκα ή όπου αλλού θέλετε σαν άνθρωποι.
Γενικότερα, όπου κι αν έστρεφε κανείς το βλέμμα του, θα έπαιρνε τόση πληροφορία που το “overdose” θα ήταν δεδομένο. Επιγραφές, φωτεινές πινακίδες, λογότυπα, διαφημιστικά μηνύματα. Πανδαισία χρωμάτων σε καταναλωτικό καμβά.
Είναι ακριβό;
Όποια λίστα με τις ακριβότερες πόλεις του κόσμου κι αν ανοίξετε, θα δείτε το Τόκιο να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις. Σε αυτή του Business Insider, ας πούμε, η πρωτεύουσα της Ιαπωνίας είναι στο Νο. 5 σε μία από τις χειρότερες καλύτερες επιδόσεις της, γεγονός που αν μη τι άλλο ενισχύει ακόμα περισσότερο τον μύθο που θέλει το Τόκιο να είναι απλησίαστο για τον μέσο Έλληνα τουρίστα. Μύθο; Κι όμως. Αν το προσεγγίσετε σωστά, το κόστος του ταξιδιού θα παραμείνει σε λογικά επίπεδα τηρουμένων των αναλογιών –είπαμε, στην άλλη άκρη του κόσμου πάτε!
Βράδυ στη Σιμπούγια. Το Τόκιο έχει τον τρόπο να σαγηνεύει, ακόμα και στην πιο δυτικοποιημένη εκδοχή του.
Σε πρώτη φάση, καλό είναι να προγραμματίσετε το ταξίδι σας όσο πιο νωρίς γίνεται, ακόμα κι έναν χρόνο πριν! Χρησιμοποιήστε μια εφαρμογή τύπου Hopper ώστε να παρακολουθείτε τις τιμές των εισιτηρίων και γραφείτε για να λαμβάνετε τα newsletters των μεγάλων εταιρειών (Lufthansa, KLM, Air France, Turkish Airlines κλπ). Μία από τα ίδια και για τη διαμονή σας εκεί, είτε επιλέξετε ξενοδοχείο, είτε άλλου τύπου κατάλυμα (βλ. Airbnb). Ενδεικτικά αναφέρω, στη δική μου περίπτωση, στα μέσα Σεπτεμβρίου, τα αεροπορικά δεν υπερέβησαν τα 800€ (πηγαινέλα με Lufthansa και Swiss) ενώ η διαμονή σε 5άστερο ξενοδοχείο δίπλα στο Skytree στοίχισε λιγότερα από 100€ τη βραδιά –σε μονόκλινο δωμάτιο.
Χάρτης για την κίνηση στους δρόμους γύρω από το αεροδρόμιο Χανέντα και όχι πίστας του Super Mario. Είναι θεότρελοι αυτοί οι Ιάπωνες…
Όσον αφορά στα λοιπά εκεί έξοδα, τα εισιτήρια του μετρό παίζουν γύρω στα 2€ (η τιμή τους έχει να κάνει με την απόσταση) ενώ αυτά για τις διάφορες ατραξιόν είναι μάλλον φυσιολογικά. Η πιο εξτρίμ περίπτωση ήταν αυτή του Skytree, του δεύτερου ψηλότερου κτηρίου στον κόσμο, όπου η άνοδος στα 350 μέτρα κοστίζει 17€ και στα 450 μέτρα 10€ επιπλέον. Κατά τα λοιπά με 5€ θα μπείτε σε έναν από τους εντυπωσιακότερους ζωολογικούς κήπους του κόσμου ενώ κάπου εκεί παίζουν και τα περισσότερα μουσεία. Όσο για το φαγητό (θα επανέλθουμε σε αυτό παρακάτω), έτυχε να φάω και με 11€, έτυχε να φάω και με 40€. Το μόνο βέβαιο είναι πως αν το ψάξετε και δεν μπείτε όπου… δείτε φως, θα βρείτε σίγουρα κάτι στα μέτρα σας.
Η θέα από το δεύτερο ψηλότερο κτήριο στον κόσμο είναι απίστευτη, ό,τι πιο κοντά σε αεροπλάνο χωρίς κάποιος να έχει μπει σε αυτό.
Κεφάλαιο «φαγητό»
Στο Τόκιο έφαγα θαλασσινά, έφαγα και κρεατικά. Έφαγα στο όρθιο σε τρέντι “sushi bar”, έφαγα και σε κάτι μέρη που δεν τα ‘βλεπε ο ήλιος. Στο πρωινό μου έφαγα ντόνατ με τη φάτσα του Σνούπι, ήπια λάτε με τους Μούμιν στο αφρόγαλο, δοκίμασα και χυμό που έμοιαζε να ‘ναι από γρασίδι. Γεύτηκα τρία-τέσσερα διαφορετικά είδη κουζίνας, χρειάστηκε να συνεννοηθώ με νοήματα και γενικώς βρήκα τροφή σε σημεία που ούτε το περίμενα. Κοινός παρονομαστής; Έφαγα καλά.
Όλα τα λεφτά είναι να ξέρετε πού πάτε. Γι’ αυτό το τελευταίο προσωπικά συμβουλεύτηκα καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου το Foursquare: όριζα για τι έψαχνα, έβλεπα βαθμολογίες και κριτικές και πήγαινα «συστημένος». Έφαγα καλά πληρώνοντας όσο έπρεπε τις περισσότερες περιπτώσεις και δεν μετάνιωσα ούτε μια φορά που το εμπιστεύτηκα. Το app φρόντιζε μάλιστα να μεταφράζει και τα “keywords” οπότε τουλάχιστον ήξερα τι έπρεπε να δοκιμάσω όπου πήγαινα –και συν τοις άλλοις οι φωτογραφίες, τόσο των φαγητών, όσο και των ίδιων των καταστημάτων απεδείχθησαν ιδιαίτερα χρήσιμες.
Με τη βοήθεια του Foursquare φάγαμε καλά -με όλη τη σημασία της λέξης. Το κρέας εναλλασσόταν με τα θαλασσινά όμως σε κάθε περίπτωση οι γεύσεις ήταν μοναδικές: στομάχι και ουρανίσκος έμειναν κατενθουσιασμένα.
Ενσταντανέ από το πάρκο του Ουένο με το Εθνικό Μουσείο της Ιαπωνίας στο βάθος.
Μια βόλτα στην Ακιχαμπάρα
Η Ακιχαμπάρα, αυτή η μικρή αλλά τόσο διάσημη συνοικία του Τόκιο, αποτελεί τον «ομφαλό του κόσμου» όλων των geeks και των “otaku”. Ό,τι και να σας πω γι’ αυτή τη γειτονιά θα είναι λίγο: πρέπει να την επισκεφθείτε για να ζήσετε την εμπειρία να βρίσκεστε περικυκλωμένοι από φωτεινές επιγραφές, πανύψηλα κτήρια, σοκάκια και στοές που ούτε καν φαντάζεστε τι μπορεί να κρύβουν και βέβαια μιλιούνια κόσμου που τριγυρνά ψωνίζοντας, χαζεύοντας, τρώγοντας και γενικώς περνώντας καλά.
Τυπική εικόνα από ράφι σε ένα από τα δεκάδες καταστήματα με videogames στην Ακιχαμπάρα. Παράδεισος για τους συλλέκτες, κόλαση για όποιον αναζητά κάτι συγκεκριμένο.
Μπήκα στα arcades, αυτά με τις «ασθενικές» δαγκάνες που ποτέ δεν πιάνουν τίποτα –τριγύριζα μια ολόκληρη μέρα και είδα έναν τυπάκο όλο κι όλο να κερδίζει κάτι, οτιδήποτε! Τριγύρισα σε “pachinko”, μαγεμένος από τη βαβούρα που ακουγόταν από μέσα (!) κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα τους, για να δω ντόπιους να «ταΐζουν» κουλοχέρηδες και λοιπά «φρουτάκια» με μηχανικές κινήσεις και ταχύτητα που ουδέποτε είχα ξαναδεί στη ζωή μου! Ήπια το τσάι μου σε maid café, απ’ αυτά που οι σερβιτόρες είναι ντυμένες καμαριέρες (ή κάτι πιο… kinky, ανάλογα πού θα μπείτε) και βέβαια άφησα το κατιτί μου σε κάποια απ’ τα δεκάδες καταστήματα που πουλάνε κάθε λογής “merchandising” σχετικό με anime, manga, παιχνίδια με κάρτες, μοντελισμό και κούκλες, βιβλία και βέβαια gaming.
Οι γνωστές «πειραγμένες δαγκάνες» της Ακιχαμπάρα που μόνο με αίτηση έδιναν στον παίκτη αυτό που με τόση μαεστρία είχε πιάσει! Οι ξένοι, ψιλιασμένοι γαρ, ούτε που τις άγγιζαν. Οι Γιαπωνέζοι πάλι, άρρωστοι με τον τζόγο γαρ, τις «τάιζαν» διαρκώς.
Έπαθα πλάκα με τις «σεξομπουτίκ» που στους πάνω ορόφους –ή τα κάτω υπόγεια- είχαν ό,τι πιο αρρωστημένο μπορεί να φανταστεί (ή και όχι) κανείς, ενώ μετά τις πρώτες επισκέψεις, συνήθισα στη θέα των 18+ νουβελών και κόμικς (“hentai”) στα βιβλιοπωλεία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τα card games είναι τόσο δημοφιλή στην Ιαπωνία ώστε να συναντώ σε κάθε έναν από τους ορόφους των εμπορικών κέντρων (Akiba Zone, Akihabara Gamers, Akiba, Book Off, Yodobashi κ.α.) της περιοχής περισσότερα από ένα καταστήματα εξ ολοκλήρου αφιερωμένα σε αυτά! Επίσης ουδέποτε φανταζόμουν πως το φετίχ των Ιαπώνων με τις κούκλες θα έφτανε σε τέτοια επίπεδα που θα πωλούνταν ξεχωριστά σώματα, μέλη, ρούχα, εξαρτήματα και λοιπά αξεσουάρ σε κάθε κλίμακα και βέβαια για κάθε γούστο, από το πιο νορμάλ έως το πιο αρρωστημένο. Η βόλτα στην Ακιχαμπάρα έκλεισε με την απαραίτητη επίσκεψη σε Gundam Cafe και AKB48 και με λουκούλλειο γεύμα στα McDonalds μιας που το Standing Sushi είχε κλείσει βραδιάτικα για μια πλήρη εμπειρία.
Χαμένοι στο θηριώδες πάρκο του Ουένο που είναι εξίσου εντυπωσιακό ακόμα και χωρίς τις ανθισμένες αμυγδαλιές.
Μερικές τελευταίες σκέψεις για το Tokyo
Εκείνες τις μέρες είχα την ευκαιρία να τριγυρίσω αρκετά στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι εγώ είμαι ψηλός τουρίστας ή εκείνοι… Ιάπωνες, όμως η ευγένεια των ανθρώπων με σκλάβωσε: υπήρχαν στιγμές που με έκαναν να αισθανθώ αγενής απλώς επειδή η ευγένειά τους χτυπούσε κόκκινο, κι ας μη μιλούσαν ούτε λέξη Αγγλικά. Η πόλη αν και δεν διαθέτει κάδους απορριμμάτων είναι πεντακάθαρη. Τι τα κάνουν, είπατε, τα σκουπίδια τους; Τα παίρνουν και τα πετάνε σπίτι τους. Το κάπνισμα απαγορεύεται στους δρόμους και τα πεζοδρόμια: για τον σκοπό αυτό υπάρχουν ειδικοί χώροι.
Ένας από τους πιο εντυπωσιακούς ζωολογικούς κήπους του πλανήτη, αυτός του Ουένο, έστω κι αν τα ζώα δεν έδειχναν να έχουν την παραμικρή όρεξη να συναναστραφούν με τον κόσμο. Τι φταίνε κι αυτά…
Το Tokyo Game Show ήταν απλά η αφορμή για να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι-όνειρο ζωής: άφησα χρωστούμενο ένα ταξίδι με “bullet train” μιας που προτίμησα να εξαντλήσω όλα όσα είχε να μου προσφέρει η πόλη –και να αφήσω έναν καλό λόγο για να ‘χω να ξανάρθω (και καλά). Το Τόκιο και η Ιαπωνία μπορεί να απέχουν 14-15 ώρες πτήσης από τη χώρα μας, όμως συνιστούν έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από τον δικό μας. Είναι απ’ αυτά τα ταξίδια, τις αναμνήσεις των οποίων κουβαλά κανείς για το υπόλοιπο της ζωής του.
Στον ναό Σένσο-τζι, τον παλιότερο και έναν από τους σημαντικότερους της πόλης. Χρονολογείται από το 645 μ.Χ. και είναι αφιερωμένος στη θεά Κανόν, άγαλμα της όποιας είχαν βρει το 628 μ.Χ. δυο ψαράδες στα νερά του ποταμού Σουμίντα.