Στο ίντερνετ έχουμε τα cookies. Καμία σχέση με τα γεμάτα σοκολάτα μπισκότα: πρόκειται για μικρά αρχεία κειμένου που αποθηκεύονται στον browser μας, επιτρέποντας σε μία ιστοσελίδα να γνωρίζει τις κινήσεις μας: πώς βρεθήκαμε σε αυτή, τι κάναμε κατά την επίσκεψή μας, πόσο καθίσαμε και για πού τραβήξαμε φεύγοντας. Οι εταιρείες θέλουν σαν τρελές να έχουν στην κατοχή τους τα δεδομένα αυτά, αφού έτσι είναι σε θέση να γνωρίζουν τους επισκέπτες τους –«παρακολουθώντας» τους μεν, με τη συγκατάθεσή τους δε. Με τον τρόπο αυτό, οι διαφημίσεις που βλέπουμε κατά τη γενικότερη περιήγησή μας online είναι σχετικές με σελίδες, καταστήματα, ακόμα και προϊόντα που κοιτάξαμε στο παρελθόν, εξασφαλίζοντας έτσι ότι μας ενδιαφέρουν ως προς το περιεχόμενό τους και αυξάνοντας τις πιθανότητες να επιστρέψουμε στο εκάστοτε κατάστημα για να ολοκληρώσουμε την αγορά που αφήσαμε στη μέση.
Φαίνεται όμως πως η ανάγκη τρίτων εταιρειών να γνωρίζουν τη θέση μας δεν περιορίζεται μόνο στην ιντερνετική πραγματικότητα αλλά επεκτείνεται κανονικά και με τον νόμο και στον πραγματικό κόσμο. Πόσες και πόσες εφαρμογές δεν θέλουν να έχουν πρόσβαση στην ακριβή σας τοποθεσία; Με δεδομένο ότι η χρήση τους γίνεται από φορητές συσκευές (βλ. tablets, smartphones κλπ), ο έλεγχος για την τοποθεσία του χρήστη είναι πανεύκολος αφού τα σχετικά δεδομένα προσφέρονται απλόχερα από το GPS και μάλιστα με τη μορφή συντεταγμένων! Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα συζητούσαμε για το κενό ασφαλείας του Facebook Messenger που επέτρεπε σε κάποιον να δει σε πραγματικό χρόνο πού βρίσκονταν οι συνομιλητές του! Το κενό μπορεί να μπαλώθηκε, ωστόσο σκεφτείτε τις δυνατότητες που προσέφερε σε όποιον αποφάσιζε να το εκμεταλλευτεί: φτάνει να κρατούσε έναν συνομιλητή του ενεργό καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και θα είχε αποτυπώσει το 24ωρό του σε χάρτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται!
Εσχάτως, μία ακόμα εφαρμογή αποφάσισε να ζητήσει την άδεια των χρηστών της για να γνωρίζει ανά πάσα ώρα και στιγμή την ακριβή τους τοποθεσία, ακόμα κι όταν βρίσκεται στο παρασκήνιο. Ο λόγος για το Uber το οποίο αρχής γενομένης από τις 15 Ιουλίου θα το εκτιμά αν γνωρίζει πού βρίσκονται οι χρήστες του, προκειμένου, όπως αναφέρεται, να τους παρέχει τις υπηρεσίες του ακόμα πιο γρήγορα. Επιπρόσθετα, θα ενδιαφέρεται να μάθει και τις επαφές τους έτσι ώστε να στέλνει «προσφορές σε φίλους και οικογένεια». Το αν θα επιτρέψει κάποιος στο Uber να αποκτήσει πρόσβαση σε όλες αυτές τις πληροφορίες είναι καθαρά υποκειμενικό και προαιρετικό, ωστόσο, αλήθεια, πόσο ασφαλής μπορεί να αισθάνεται ο χρήστης μιας τόσο καινούριας εφαρμογής η οποία μάλιστα έχει εμπλακεί σε ουκ ολίγα σκάνδαλα κάθε κλίμακας τα πέντε χρόνια ζωής της;
Χωρίς καμία διάθεση για σπεκουλάρισμα πάνω σε θεωρίες συνομωσίας, σκεφτείτε κάτι απλό: γιατί ο νόμος του ίντερνετ ως προς τα “location-based services” να μην ισχύει και στην πραγματικότητα; Δηλαδή: στο διαδίκτυο κάποιος θέλει να ξέρει σε ποια διεύθυνση βρισκόμαστε με απώτερο σκοπό να μάθει τις συνήθειές μας. Γιατί λοιπόν να μη συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και στην πραγματική ζωή; Να θέλει δηλαδή κάποιος να ξέρει τι κάνουμε καθ’ όλο το 24ωρό μας, πού πάμε, πόσο καθόμαστε κάπου, ποιες ώρες κινούμαστε, με ποιον τρόπο και όλα τα σχετικά, προκειμένου να διαμορφώσει έτσι ένα προφίλ για εμάς. Προφίλ με το οποίο δεν θα ταυτοποιούμαστε αλλά που θα αντιστοιχεί πλήρως στις καταναλωτικές μας συνήθειες. Ναι, πράγματι ισχύει πως Facebook & Σία δεν ενδιαφέρονται επί του παρόντος για την αντιστοίχιση του ονόματος με τα λοιπά στοιχεία μας. Όταν όμως τα τελευταία οδηγούν σε αγορές για τις οποίες είναι απαραίτητη η χρήση ονόματος, κάρτας, ΑΦΜ και λοιπών προσωπικών δεδομένων, τότε τι κάνουμε;