Τις προηγούμενες εβδομάδες βρέθηκα στην Ιαπωνία και το Τόκιο. Αφορμή ήταν το Tokyo Game Show 2016 (διαβάσατε άλλωστε τις εντυπώσεις μου εδώ) όμως με δεδομένο πως τέτοια ταξίδια δεν τα κάνει κανείς κάθε μέρα, εκμεταλλεύτηκα την περίσταση και παρέτεινα τη διαμονή μου στην ιαπωνική πρωτεύουσα για μερικές μέρες ακόμα.
Δυστυχώς, μέχρι και την τελευταία μέρα πριν την αναχώρησή μου από το «Ελ. Βενιζέλος», ο όγκος της δουλειάς μου ήταν τέτοιος που δεν μου επέτρεψε να εντρυφήσω στα μυστικά του προορισμού μου, να «σταμπάρω» πριν πάω μέρη που άξιζε να επισκεφθώ και βέβαια δεν αναφέρομαι τόσο στα γνωστά… τουριστικά (Senso-ji, Παλάτι, Σιμπούγια, Ακιχαμπάρα, Skytree, Ουένο κλπ) όσο σε αυτά που απαιτούν λίγο περισσότερο ψάξιμο όπως φερ’ ειπείν μέρη για να φάει κανείς, να πιεί έναν καφέ, μια μπύρα, ένα σάκε τέλος πάντων.
Τι έχουμε λοιπόν; Εμένα να έχω φτάσει μόλις στο αεροδρόμιο Χανέντα μετά από ταξίδι 16-17 ωρών με μοναδική πληροφορία το όνομα του ξενοδοχείο μου. Με εξαίρεση τα της έκθεσης (που λάμβανε χώρα στη γειτονική πόλη Τσίμπα, ούτε καν στο Τόκιο δηλαδή), είχα μαύρα μεσάνυχτα. Μια δεκαετία πριν, οι επιλογές μου σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν: α) να πάρω κάποιον οδηγό και να ξεστραβωθώ, β) να εμπιστευτώ το ένστικτό μου, γ) να ρωτήσω στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου (ποιο 11880…) και δ) να εναλλάσσομαι μεταξύ Burger King και McDonalds.
Ευτυχώς όμως που πια υπάρχει το…
Foursquare!
Έχουμε αναφερθεί σε αυτό ουκ ολίγες φορές μέσα από την Popaganda. Είναι το app που ξεκίνησε τη μόδα του “check in” πριν χωριστεί στα δύο: το Swarm που πήρε όλο αυτό το “social” με τα τσεκίν και το Foursquare που κράτησε τη βάση δεδομένων με τις προτάσεις, τις βαθμολογίες, τα σχόλια. Σε αυτό λοιπόν οφείλω τις δέκα υπέροχες μέρες που πέρασα στην Ιαπωνία, που έφαγα χωρίς κανένα παράπονο, που πήγα «συστημένος» σε μέρη που όχι απλά δεν υπήρχε τουρίστας αλλά χρειάστηκε να συνεννοηθώ με νοήματα μιας που ουδείς πέραν εμού γνώριζε ακόμα και τα στοιχειώδη αγγλικά.
Όπου κι αν βρισκόμουν, δεν είχα παρά να ανοίξω το Foursquare, να του πω για τι ψάχνω (food, beer, bar, dinner, lunch κλπ) και να το αφήσω να μου προτείνει τα δικά του. Βέβαια με τη γλώσσα είχαμε ένα θεματάκι αφού τα περισσότερα μαγαζιά και δη σε μη τουριστικές περιοχές δεν είχαν αγγλικά ονόματα (ή εν πάση περιπτώσει ονόματα στα Αγγλικά) όμως κατάφερνα να βγάλω άκρη συγκρίνοντας τα σύμβολα και βέβαια από τις φωτογραφίες. Ευτυχώς απ’ ό,τι είδα, οι Ιάπωνες είναι φαν του συγκεκριμένου «δίδυμου» εφαρμογών, οπότε πρόβλημα ουδέποτε υπήρξε. Ακόμα και κάποιες από τις κριτικές το Foursquare μου τις είχε μεταφράσει στα Αγγλικά –κι αν όχι όλες, τότε κάποιες λέξεις-κλειδιά με προτάσεις από το μενού.
Έφαγα ακριβά (πληρώνοντας έως και 30€ για ένα πρωινό), έφαγα φθηνά («έσκασα» με λιγότερα από 12-13€). Ήπια ό,τι μπύρα βγάζει η Ιαπωνία, έγινα κουρούμπελο με σάκε (και κάτι τύπου σάκε τέλος πάντων), βρέθηκα σε «σουσάδικο» που έπαιρνε παραγγελίες μέσω tablet και τα πιάτα έρχονταν από την κουζίνα μόνα τους σε δίσκους με ράγες, μπήκα σε μαγαζί με ενυδρεία που ασπαζόταν πλήρως τη φράση «από την παραγωγή στην κατανάλωση», ήπια smoothies, χυμούς, καφέδες, «καθάρισα» γλυκά και αλμυρά. Ό,τι κι αν έκανα όμως, όσο κι αν μου κόστισε (εν γνώσει μου), έφαγα καλά: δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να εμπιστεύτηκα το Foursquare και να βγήκα από μαγαζί ξενερωμένος.
Στο φινάλε φρόντισα να αφήσω κι εγώ τις δικές μου αξιολογήσεις με όσο το δυνατόν πιο χρήσιμα “tips” σαν ένα ελάχιστο «ευχαριστώ», θέλοντας παράλληλα να βελτιώσω όσο περνούσε από το χέρι μου την εμπειρία των επόμενων Κηπουρόπουλων που θα έφταναν στο Τόκιο χωρίς την παραμικρή ιδέα για την πόλη.
Αντί επιλόγου, σημειώστε πως στη θέση του Foursquare, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς το TripAdvisor, ωστόσο προσωπική αίσθηση είναι πως το πρώτο είναι αρκετά πιο άμεσο και εξίσου κατατοπιστικό σε θέματα φαγητού/ποτού.