Ο Αντώνης Κοζακίδης, δεν είναι ένας τυπικός σχεδιαστής. Τα ρούχα του δεν μοιάζουν με τίποτα που κυκλοφορεί εκεί έξω και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι εύκολο να φορεθούν ή είναι τόσο avant garde που τρομάζουν το κοινό, αλλά ότι η αισθητική του άποψη είναι ξεκάθαρη και δεν επηρεάζεται από κανένα trend. Ό,τι φτιάχνει για το brand του Adonis, έχει μια προσωπική ταυτότητα. Τα visuals που παράγει με κάθε συλλογή και καμπάνια είναι ένα masterclass στο πώς ένας σχεδιαστής μπορεί να εμπνεύσει όποιον τον ακολουθεί. O ίδιος φαίνεται να νιώθει οριακά άβολα με την προβολή που νομοτελειακά φέρνει η επιτυχία του brand του, το οποίο στην Ασιατική ειδικά αγορά έχει αγαπηθεί από ανθρώπους με στιλ και πολλούς αστέρες της K-pop και της J-pop.
Μια βόλτα μέχρι το ατελιέ του, μια κουβέντα μαζί του και μερικές ώρες στο instagram του @adonis.eu αρκεί για να καταλάβει κανείς γιατί ο Αντώνης Κοζακίδης είναι ένα ταλέντο που στο μέλλον μπορεί να εκτοξεύσει το brand του σε super nova μεγέθη αναγνωρισιμότητας.
Αντώνη, πώς ένας σχεδιαστής αποφασίζει να κάνει menswear και όχι womenswear που απευθύνονται σε μεγαλύτερο κοινό; Δεν νομίζω ότι ήταν συνειδητή επιλογή. Είναι θέμα αισθητικής έλξης. Παρατηρούσα τα αντρικά ρούχα περισσότερο. Η γυναικεία γκάμα είναι όντως μεγαλύτερη οπότε προτίμησα να εστιάσω σε κάτι που δεν είχε αντίστοιχο εύρος και σε κάνει να χάνεις την προσήλωσή σου. Ξεκίνησα πριν σχεδόν δώδεκα χρόνια, και τότε υπήρχε μεγαλύτερο περιθώριο για να επεκτείνω τα όρια του design στην κατηγορία αυτή των ρούχων. Όταν ξεκίνησα δεν σκεφτόμουν το business κομμάτι ενός brand, το έβλεπα καθαρά σχεδιαστικά. Μπορούσα να φέρω σε ένα ρούχο τη δική μου αισθητική που δεν ήταν απαραίτητα κάτι ρηξικέλευθο, αλλά ήταν το στίγμα μου σαν δημιουργός.
Ένα από τα πολύ αναγνωρίσιμα στοιχεία του brand σου είναι τα aesthetics και τα moodboard των συλλογών σου που φαίνεται ότι είναι αποτέλεσμα έρευνας και προσωπικής αισθητικής. Πώς δουλεύεις εσύ μια συλλογή; Είναι θέμα σχολής. Φοιτώντας στο Central Saint Martins, ό,τι κάναμε είχε πίσω του μια ιστορία και έναν λόγο ύπαρξης. Πάντα βρίσκω έναν άξονα γύρω από τον οποίο κινούνται όλα τα κομμάτια μιας συλλογής μου. Είναι από τα αγαπημένα μου σημεία στη διαδικασία του design ακόμα και αν είναι λίγο φοιτητικό. Ίσως για αυτό μου αρέσει τόσο. Είναι ένα σημείο πολύ δημιουργικό, γιατί το στάδιο μιας συλλογής μετά από αυτό σχετίζεται με τα οικονομικά και την παραγωγή και σε πάει σε business μονοπάτια που σίγουρα δεν είναι ο ορισμός της δημιουργικότητας.
Έχουν μείνει στάσιμα τα αντρικά ρούχα από την πλευρά των προτάσεων των σχεδιαστών; Νομίζω ότι είναι πιο open τα πράγματα την τελευταία δεκαετία. Το internet παρέχει μια πληθώρα αναφορών με τρομερή ευκολία και αυτό αποτυπώνεται και στα ρούχα του κόσμου και των αντρών συγκεκριμένα. Τα πρότυπα ακόμα παίζουν μεγάλο στις στιλιστικές επιλογές του κοινού και όσο αυτά είναι πιο απελευθερωμένα από στερεότυπα γύρω από τι θεωρείται αρρενωπό και τι όχι, αυτό έχει επίδραση και στην ευρύτερη κοινωνία.
Νιώθεις ότι το δικό σου brand επαναπροσδιορίζει την έννοια της αρρενωπότητας; Ο Mick Jagger ήταν ένας τεράστιος rock star ήδη από τα 70s και είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος υπήρξε και υπάρχει εξαιρετικά ρευστός όσον αφορά στην αρρενωπότητα της εικόνας του. Και αυτό ήταν κανονικό γιατί όλοι γνώριζαν την καριέρα του και τις σχέσεις του με τις γυναίκες και αποδεχόντουσαν τις αισθητικές του επιλογές ως αρρενωπές σε μαζική κλίμακα. Στην Ελλάδα κάτι αντίστοιχο δεν πέρασε απαραίτητα στιλιστικά, αλλά είναι μία από τις πολλές αποδείξεις ότι υπήρχαν πάντα ανδρόγυνα και ρευστά παραδείγματα αρρενωπότητας στην ιστορία. Όλα είναι θέμα αντίληψης. Πλέον υπάρχουν πολλά brand που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να απαντήσουν με τα ρούχα τους στο δίπολο του φύλου, το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι χρησιμοποιούν κοψίματα και σιλουέτες που παραδοσιακά αποδίδονται στα womenswear σαν βάση για να δημιουργήσουν αντρικά ρούχα, αν έχει καν νόημα να πει κάποιος τον χαρακτηρισμό menswear. Η έρευνα η δική μου δεν γίνεται βασισμένη στο δίπολο άντρας-γυναίκα και ούτε σκέφτομαι ποιος θα φορέσει το ρούχο πάντα, έχω μια χαλαρότητα όταν σχεδιάζω και αφήνω το ρούχο να με πάει σε μία κατεύθυνση. Ένα εμπορικό brand σχεδιάζει με βάσει το κοινό που θα αγοράσει ένα ρούχο, εγώ σχεδιάζω γιατί θέλω να υπάρχουν και τα δικά μου σχέδια στις επιλογές που υπάρχουν εκεί έξω.
Οι γενιές που καταναλώνουν σήμερα έχουν αφήσει πίσω τον υπερκαταναλωτισμό του fast fashion; Στην Ελλάδα ένα brand μεσαίας κατηγορίας που αγγίζει την ηθική παραγωγή και δεν σχετίζεται με τις σκληρές συνθήκες που επικρατούν στην παραγωγή των fast fashion brand, μπορεί να έχει έρεισμα στο καταναλωτικό κοινό της χώρας, αλλά όσον αφορά στους άντρες, παρατηρώ ότι εντυπωσιάζονται πλέον με το branding και τα logo, ειδικά λόγω του status που κουβαλάνε ακόμα για την επιτυχία των ανθρώπων που τα φοράνε. Είμαστε κάπως στα άκρα του φάσματος, ακριβό ή φτηνό. Ίσως σχετίζεται με το πώς πληρώνεται η γενιά μας που μπορεί κάποιος να επενδύει σε συγκεκριμένα πράγματα και στην καθημερινότητα του φοράει πράγματα που δεν θα τον ενοχλήσει η φυσική φθορά της χρήσης.
Τι προσέχεις πάντα όταν σχεδιάζεις; Ποιο είναι το trademark σου; Αν έπρεπε να διαλέξω ένα, θα έλεγα την ποιότητα. Τα πράγματα που έκανα στη σχολή για παράδειγμα ήταν πολύ πειραματικά και δεν θα μπορούσαn να έχουν διάρκεια στοn χρόνο για να τα αποκτήσει κάποιος. Στη σχολή δεν κοιτάγαμε ποτέ πώς τελειώνει ένα ρούχο εσωτερικά. Εστιάζαμε μόνο στο εξωτερικό visual και αυτό είναι απαραίτητο στάδιο στο δρόμο για να γίνει κάποιος σχεδιαστής. Εγώ προσωπικά πλέον δίνω όλο και περισσότερη προσοχή από συλλογή σε συλλογή στα πανωφόρια, που αγαπώ να σχεδιάζω και έχω εστιάσει, γιατί σιλουέτα, χρώματα και design δεν χρειάζονται απαραίτητα τη λειτουργικότητα, που πρέπει να έχει ένα παντελόνι.
Όταν δεν μπορούσες να βρεις τα πάντα άμεσα και γρήγορα από το κινητό σου, σε έβαζε σε μία διαδικασία να αναζητήσεις ρούχα για το στιλ σου και να ενημερωθείς.
Έχεις καθόλου το άγχος ως σχεδιαστής νέας γενιάς να είσαι απόλυτα εναρμονισμένος με την τάση της συμπεριληπτικότητας που σαρώνει στη μόδα; Όχι, δεν το έχω. Τα social causes είναι πολύ σημαντικά στη μόδα τη στιγμή αυτή, αλλά προσωπικά δεν νιώθω την αγωνία να απαντήσω μέσα από τα σχέδιά μου σε όλα τα ερωτήματα που θέτει η κοινωνία. Έχω πολλές κοινωνικές ανησυχίες, που τις είχα και πολύ πριν γίνουν trend για να είμαι ειλικρινής. Η πραγματική μόδα ήταν πάντα συμπεριληπτική όσον αφορά τις ταυτότητες φύλου για παράδειγμα. Με αγγίζει η βιωσιμότητα και δεν επιθυμώ να έχω waste στις συλλογές μου, οπότε δεν παράγω ποτέ παραπάνω από αυτά που χρειάζομαι για τις χονδρικές μου παραγγελίες. Το πίστευα αυτό όμως πολύ πριν γίνει κοινωνικό trend. Οπότε σαν σχεδιαστής δεν κάνω πράγματα που εν γένει με κάνουν trigger, άσχετα από τι αποδέχεται αυτή τη στιγμή η κοινωνία.
Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις παραγωγή ρούχων στην Ελλάδα; Όσο πιο περίπλοκο είναι ένα ρούχο, τόσο πιο δύσκολα το παράγεις στην Ελλάδα σε εργοστασιακό επίπεδο, δηλαδή όχι στο ατελιέ σου. Αν κάποιος κάνει μαγιό και casual γυναικεία αέρινα ρούχα, υπάρχουν δυνατότητες για παραγωγή, αλλά στα ρούχα που κάνω εγώ από δίχρωμες μέχρι πολυμορφικές καμπαρντίνες και ό,τι άλλο δοκιμάζω, υπάρχει δυσκολία. Με κάποιο μαγικό τρόπο όμως βγαίνουν.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία σε κάθε συλλογή; Η επιλογή να κάνω in house τα πιο δύσκολα κομμάτια για να μην έχω το ρίσκο της φύρας και για να μη χρειαστεί να κάνω εκπτώσεις στην παραγωγή και να είναι στα standards ακριβώς που θέλω εγώ. Αν ήμουν πιο σκληρός επιχειρηματίας θα είχα άλλη αντιμετώπιση.
Θέλω να μάθω πώς κατέληξαν τόσοι πολλοί J-pop και Κ-pop αστέρες να φοράνε τα ρούχα σου; Τα αγοράζουν από τα μαγαζιά που πωλούνται τα ρούχα μου στην Ασία. Τα ρούχα μου μπορεί να τα βρει κάποιος σε Ιαπωνία, Κορέα και Κίνα. Η Ασία είναι πιο υγιές περιβάλλον για έναν νέο σχεδιαστή γιατί τα ευρωπαϊκά ρούχα εκεί χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης. Το showroom που έχει τα ρούχα μου στην Ιαπωνία εκπροσωπεί brands όπως η Bottega Venetta, ο Jacquemus και η Max Mara, είμαι ο μόνος πιο νέος σχεδιαστής που έχουν. Έκτος από την προώθηση των ρούχων μου κάνουν και PR δουλειά και κάπως έτσι τα ρούχα μου έχουν φιλοξενηθεί ξανά και ξανά σε μεγάλα περιοδικά μόδας της Ασίας και έχουν φορεθεί από παγκόσμια αναγνωρίσιμους ανθρώπους.
Τελικά οι σχεδιαστές πρέπει να μπορούν να ράψουν, να παράγουν οι ίδιοι τα ρούχα τους, ή αυτό είναι τεχνική δουλειά; Είναι ανάλογα πώς θέλεις να προσεγγίσεις το σχεδιαστικό κομμάτι. Από το πρώτο έτος στην σχολή μας έλεγαν ότι αν δεν ξέρεις να ράβεις το ρούχο σου δεν μπορείς να κατανοήσεις πώς να το σχεδιάσεις σωστά ή θα έχει περιορισμούς αν θέλεις να πας σε creative επίπεδο. Το ακολουθώ σαν λογική ακόμα.
Θα έκανες μια συλλογή με t-shirts που είναι κάτι ευπώλητο και που κάνουν πολλοί σχεδιαστές; Υπάρχουν μερικά κομμάτια αντίστοιχα στις συλλογές, αλλά δεν έχω δει την απήχηση που θα περίμενε κανείς, γιατί νομίζω δεν συνάδουν απόλυτα με τις αξίες του brand μου και αυτό που περιμένει ο κόσμος από μένα. Δεν θα το έκανα προσωπικά, γιατί υπάρχουν ήδη τόσα πολλά, οπότε αν δεν νιώσω ότι έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο, δεν θα ήθελα να πιεστώ για να γίνω μέρος της συγκεκριμένης αγοράς
Πώς επιλέγεις τα μοντέλα σου στις καμπάνιες που ξεχωρίζουν αισθητικά; Έχει σχέση με τις αναφορές μου μεγαλώνοντας. Θα μπορούσα να βάλω και έναν κύριο που έχει περάσει τα 70 αν ταίριαζε με αυτό που έχω στο μυαλό μου σε κάθε συλλογή. Είναι τυχαίο ότι δεν έχει γίνει ακόμα. Δουλεύω με τα νέα πρόσωπα των πρακτορείων και δεν με νοιάζει να πάρω μοντέλα που έχουν συμβατική ομορφιά. Με τραβάνε οι ιδιαίτεροι άνθρωποι και μεγάλωσα βλέποντας μόδα που δεν ήταν απαραίτητα αποδεκτή από την εποχή της. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία σε παλιές συλλογές Prada, Saint Laurent από τα 70s και τα 90s, τον Dries Van Noten, τον Nicolas Ghesquiere. Δεν κοιτάω για έμπνευση τόσο τη σύγχρονη μόδα όσο παλαιότερες δεκαετίες και πώς διαμορφώθηκε το σημερινό μας πρότυπο ντυσίματος μέσα από αυτές.
Έχει χαθεί το αισθητικό όραμα και το coolness των σχεδιαστών του παρελθόντος; Απόλυτα. Όταν δεν μπορούσες να βρεις τα πάντα άμεσα και γρήγορα από το κινητό σου, σε έβαζε σε μία διαδικασία να αναζητήσεις ρούχα για το στιλ σου και να ενημερωθείς.
Τα μεγάλα conglomerate της μόδας που έχουν πολλά brands βοηθούν τους σχεδιαστές ή όχι; Παλιά ήταν τιμή γιατί έδιναν τη δυνατότητα στους σχεδιαστές σαν patrons να πραγματοποιήσουν όνειρα που δεν μπορούσαν μόνοι τους, ειδικά στην παραγωγή ενός fashion show. Πλέον και αυτό ίσως έχει αλλάξει.
Πόσο συχνά φοράς τα ρούχα σου; Έχω ένα παλτό μου. Δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε όρεξη να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Όσο και να σου αρέσουν τα ρούχα, όταν ζεις όλη μέρα μέσα σε αυτά για μένα παίρνει από το άγχος για το τι θα βάλεις.