Θα οφείλεται σε κάποιο μικροτσίπ που μού έχει τοποθετήσει σε καίριο σημείο η undercover ομάδα στην οποία αναθέτουν οι μετρ τις επικίνδυνες αποστολές, αλλά για εμένα οι εβδομάδες μόδας του Μιλάνο είναι 1. οι επιδείξεις των Dolce & Gabbana και 2. οι υπόλοιπες επιδείξεις. Γιατί μου αρέσουν τόσο πολύ τελευταία τα ρούχα τους; Επειδή είναι μεσογειακά; Επειδή έχουν επιλογή μεταξύ του πολύ μαύρου και του πολύ χρώματος; Επειδή, απλά μαθηματικά είναι, από τα 90 outfits δεν μπορεί να μη σου αρέσουν τα μισά ξερωγώ; Η πρόσφατη πασαρέλα τους- φόρος τιμής στη Μητέρα πυροδότησε ελαφριές αντιδράσεις, με τις οποίες δεν μπορώ να πω πως διαφωνώ: είναι αλήθεια πως λίγη σχέση έχουν οι μητέρες από τα άσπρα, αδύνατα, πολύ νεαρά μοντέλα που φόρεσαν τα ρούχα της κολεξιόν. Τα ρούχα, ωστόσο, μου άρεσαν πολύ: νομίζω οι D&G νιώθουν τόσο ασφαλείς με τις επιλογές τους (μαύρη δαντέλα, διαφάνειες, κόκκινα λουλούδια, απλικέ σχέδια, βελούδα) που δεν χρειάζονται να καινοτομούν. Τα καλλιγραφικά γράμματα πάνω στα υφάσματα δεν μου άρεσαν, όμως οι υπόλοιπες υποκατηγορίες μέσα στην κολεξιόν, με τα γνωστά μεσογειακά, σισιλιάνικα, ναπολιτάνικα και γενικώς συναισθηματικώς φορτισμένα ιταλικά στοιχεία, με συναρπάζουν.
Jil Sander, ή πώς το μάτι ησυχάζει από το ταρατατζούμ των Domenico και Stefano με κάτι ήσυχο και απλό – μόνο κάτι γραμμές, ίσιες και αυτές, διακόπτουν τη μονοχρωμία στα σύνολα που θα δεις εδώ. Η συλλογή έχει καταλήξει ποιο είναι το sos μήκος φούστας της σεζόν, ποιο είναι το sos φάρδος του παντελονιού, στα οποία εμμένει όπως και στο ότι φοράμε ζώνη στη μέση – τη χρειάζεται άλλωστε αυτό το μήκος την τονισμένη μέση, για ισορροπία.
Όσο δεν συμπαθώ τα μπροκάρ, τόσο γοητεύομαι από δαντέλες και ψηλούς λαιμούς τύπου βικτωριανή εποχή, τύπου The Others – αυτό σημαίνει ότι η μισή περίπου συλλογή Alberta Ferreti μου άρεσε, και αυτό ενισχύθηκε από την εξυπνάδα να συνδυαστεί το βικτωριανό με τη σέξι βελούδινη μπότα, έτσι για την αντίθεση. Γιατί, δεν ήταν πανέξυπνα τα μάλλινα ημίπαλτα που μοιάζουν με κασκόλ;
Το νέο μου κόλλημα, που είναι ότι δεν μπορώ να βρω πουθενά σωστό παντελόνι (όντως δεν μπορώ) με έχει κάνει να παρατηρώ με άλλο μάτι όσους σχεδιαστές καταπιάνονται με παντελόνια, και ο Armani το κάνει μέσω του ανδρόγυνου, επιτυχώς εδώ και χρόνια. Πιο φαρδιά, πιο στενά, πιο μακριά, πιο κοντά, ανάλογα με την εποχή και τις γενικότερες τάσεις – φέτος, ας πούμε, τα έχει cropped και τα συνδυάζει με brogues.
Διάλεξα αυτά δύο outfits Bottega Veneta γιατί είναι σαν μια συνοπτική λίστα αγαπημένων κομματιών: το κροκό ημίπαλτο σε γεωμετρική γραμμή, το γκρι ντεγκραντέ πουλόβερ σε μεσαίο φάρδος (για να είναι θηλυκό), αυτή τη φούστα με τις πιέτες και τις μπότες-κάλτσες, σε χρυσό, που δεν ξέρω αν θα τις φορούσα, ξέρω όμως ότι θα ήθελα να τις φοράω χωρίς να το σκέφτομαι.
Μια συλλογή που αγάπησε το βαρύ ύφασμα και τις ίσιες, άνετες φόρμες, σε φορέματα (αρκετά βαριά, τόσο που μοιάζουν και με παλτό), σε κοστούμια (κοίτα πόσο ωραίο αυτό με το βαθύ ντεκολτέ), σε φούστες. Τα χρώματα Ferragamo είναι πάντα εξίσου ευκολοφόρετα και “καθημερινά”, σαν να έχει στο μυαλό του πάντα ότι η μέρα ξεκινάει από το γραφείο. Το πού θα καταλήξει είναι άλλο.
Αυτή η ζώνη που μοιάζει με φυσίγγια κυνηγών δεν ξέρω αν μου αρέσει, αλλά τη δέχομαι ως κολπάκι της πασαρέλας Marni, από την οποία ξεχώρισα, προφανώς, τις φούστες της. Κοίτα πόσο διαφορετική νοοτροπία και ταυτόχρονα πόση συνάφεια έχουν αυτά τα δύο σύνολα μεταξύ τους, που το ένα είναι αφαιρετικό και “λογικό” και το άλλο ξεκινάει από την αφίρεση και τη λογική και καταλήγει στα λουλούδια στη φούστα και στο σατέν με τις πτυχώσεις και την τρέλα με τη γούνα στο μανίκι, σαν να αφέθηκε επιτέλους ελεύθερο.
Δεν ξέρω αν με πιάνετε.
Έφτασε και η ημέρα που τα Prada μου άρεσαν πιο πολύ από τα Gucci (αυτά τα δύο ονόματα τα βλέπω πάντα σετάκι), κυρίως οι επιλογές στα χρώματα που ξεκινάνε ως ιδέα από τα παστέλ αλλά μετά κάποιος πατάει το saturation. Ο οίκος Gucci έφερε το 60s πνεύμα που δεν πρέπει να λείπει από καμιά εβδομάδα μόδας, είναι άγραφος νόμος. Και ξέρεις τι, μου αρέσει το συγκεκριμένο ρετρό των παρακάτω συνολακίων που είναι τεκνικολόρ καρτούν περισσότερο παρά ντίβα αλά Mad Men. Ήθελα κάτι κοριτσίστικο στο Μιλάνο.
Στα παραπάνω, προσθέτεις 10 χρόνια και φτάνεις στον αποφασισμένο Emilio Pucci να έχει ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ έναν οίκο μόδας που αποστολή του θα είναι να διαδίδει στο διηνεκές την ξεγνοιασιά των 70s σε όλες της τις εκφάνσεις, από τις χίπι διακοπές στην Goa (με ημισελήνους, ήλιους και αστέρια όπως στις κουρτίνες των φοιτητών φίλων σου που στα άκουγαν ισραηλίτικη τρανς) μέχρι τα καφτάνια ελληνίδων σταρς σε μπουρζουά ταινίες όπως η Αναζήτηση και από κορίτσια στις απαρχές της ντίσκο μέχρι το (θρυλικό στο fashionism) λουκ γκρούπι Zeppelin. Ειδικά φέτος, τα βελούδινα παντελόνια. Ω τα βελούδινα παντελόνια. Ποίημα.
Ξέρεις τις Bally τσάντες, ναι, αλλά και αυτά τα ρούχα, το ζηλευτό ημιπαλτουδάκι και η θεσπέσια φούστα στο χρώμα του κρόκου σε γραμμή άλφα, ΕΙΔΙΚΑ συνδυασμένη με μοβ και πράσινο; Δεν τα θες; Δεν είναι το σέξι 60s σε αντιδιαστολή με αυτό που λέγαμε στα Prada περί girlie;
Αυτό το “άχαρο”, νωχελικό, χιπστερικό geeky λουκ, με κομμάτια επίτηδες συνδυασμένα έτσι ώστε να αποποιούνται τον παλιό αέρα του οίκου είναι η έμπνευση του Alessandro Michele για την κολεξιόν Gucci. Μου έρχεται να πάρω τα κομμάτια ένα-ένα και να τα συνδυάσω αλλιώς.
Κοίτα αυτό το αέρινο, νεραϊδένιο Blugirl …
… και μετά αυτό το χωρίς προσπάθεια σοφιστικέ, αστικό Blumarine, και παρατήρησε την κοινή αισθητική των συγγενών υπογραφών. Και τα δύο τα τσιμπούσα.
Συνεχίζοντας με μεμονωμένα λουκς έχω αυτό το κομψό πάτσγουρκ, μποέμ, διανοουμενίστικοEtro…
… το πιο εντυπωσιακό, ίσως, σύνολο του fashion week, ένα ρετρό έμπνευσης μαξιμαλιστικό, υπερβολικό, αμετανόητο πόνημα μίξης υλικών Fendi …
… και τις πτυχώσεις του Άγγελου Μπράτη, σε ένα από τα πιο ρέοντα, αισθαντικά και σικ φορέματα, στο Χρώμα της Σεζόν.
