«Η έννοια του δωματίου, η διαλεκτική σχέση των στοιχείων που ορίζουν ένα χώρο ή τα όρια του δημόσιου και του ιδιωτικού είναι ζητήματα που μπορεί να έχουν διαφορετική απάντηση από την ευρέως αποδεκτή, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε κάθε πτυχή της ζωής», όπως μας έχει πει το δημιουργικό δίδυμο του Plaini and Karahalios Architects.
Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός είναι η αφήγηση «μιας απλής και ξεκάθαρης ιδέας, η οποία πρέπει να διαπνέεται από συνέπεια σε κάθε κλίμακα», έτσι ώστε να μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της προσωπικής έκφρασης του χρήστη στη διάρκεια των χρόνων, κατά τον Γιάννη Καραχάλιο και την Ελισάβετ Πλαΐνη.
Ο αρχιτέκτονας καλείται να δώσει εκείνες τις χωρικές σχέσεις που ο χρήστης αναγνωρίζει, στόχος είναι να αισθάνεται άνεση και ασφάλεια μέσα σε αυτές. Την ίδια στιγμή όμως, «ο αρχιτέκτονας έχει το επιστημονικό υπόβαθρο να αμφισβητεί τις στερεότυπες δομές, αντανακλώντας τις πολύπλοκες δυναμικές του κόσμου μας».
Έχουμε θαυμάσει ξανά έργα του αρχιτεκτονικού γραφείου, ανακαινίσεις που ξεφεύγουν από τα στερεότυπα. Σήμερα, μας ξεναγεί σε ένα μικρό διαμέρισμα που επανασχεδιάστηκε, κατασκευάστηκε το 2017 και διακρίθηκε δύο χρόνια μετά με σημαντικά βραβεία, στα German Design Awards 2019 (Special Mention), στα Βραβεία «Δομές» 2019 (Καλύτερη Νέα Αρχιτεκτονική σε Υπάρχον Κέλυφος-βραχεία λίστα) και στα BIG SEE Awards 2019 (Best Interior Design – Residential).
Το «διαμέρισμα στον Κορυδαλλό» είναι η επανασχεδίαση ενός μικρού διαμερίσματος της δεκαετίας του 1980 για να φιλοξενήσει μία τετραμελή οικογένεια. Το διαμέρισμα στην αρχική του μορφή αποτελούσε τμήμα ενός μεγαλύτερου διαμερίσματος μιας πολυμελούς οικογένειας και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 χωρίστηκε για να στεγάσει την οικογένεια της μίας κόρης.
«Στα 80 τ.μ. του κελύφους οργανώθηκαν οι δημόσιοι χώροι διημέρευσης καθώς και τα τρία υπνοδωμάτια. Οι δημόσιοι χώροι οργανώνονται ως συνεχόμενες χωρικές μεταβάσεις. Ο κάθε υποχώρος αποτελεί κατώφλι για τους παρακείμενους του. Η διαφοροποίηση σε υλικό και χρωματισμό σε κάθε ζώνη εντείνει την διακριτότητα και την αυθυπαρξία του καθενός», περιγράφουν οι αρχιτέκτονες.
Στο έργο αυτό, ο περαιτέρω κατακερματισμός ενός ήδη μικρού χώρου είχε στόχο την ενοποίηση αλλά με έναν έμμεσο τρόπο. «Δεν πρόκειται για χωροταξική ενοποίηση αλλά για μετακίνηση από το διασπαστικό διπόλο στάση/κίνηση σε μια λογική αλληλουχίας χώρων», όπως εξηγούν.
Οι μεταβάσεις στους δημόσιους χώρους συντελούνται μέσω των περιοχών-χρωμάτων: του ροζ χωλ εισόδου, του λευκού καθιστικού, της ξύλινης τραπεζαρίας και της μπλε κουζίνας.
Στην ιδιωτική περιοχή, τα τρία δωμάτια αρθρώνονται γύρω από τον κεντρικό διάδρομο και περικλείουν ένα μαύρο κουτί, μια κατασκευή που εμπεριέχει το λουτρό και τις ντουλάπες.
Η καρδιά του διαμερίσματος είναι η ξύλινη τραπεζαρία. «Το ενιαίο υλικό που διαπερνάει τοίχους, δάπεδο και οροφή, καθώς και το χαμήλωμα του ύψους, μετατρέπει τον χώρο σε κατώφλι, στην πιο χαρακτηριστική εφαρμογή του. Αυτή η ενδιάμεση περιοχή είναι ένα θραύσμα έντασης και παύσης. Από αυτό το σημείο συνάθροισης και συνύπαρξης η κατάσταση της διαδοχικής μετάβασης μετατρέπεται σε καθημερινή εμπειρία για την οικογένεια», καταλήγουν ο Γιάννης Καραχάλιος και η Ελισάβετ Πλαΐνη.