Ένα νέο και όμορφο κορίτσι με γνώσεις και δημιουργικότητα αποφάσισε να βάλει για λίγο στην άκρη τις γκρίζες ζώνες της γραφειοκρατίας και να ασχοληθεί με το κόσμημα. Η Χρυσοκώνα Μαύρου με υποδέχτηκε στο γραφείο στο οποίο συστεγάζεται μαζί με τους αρχιτέκτονες, με κέρασε πράσινο τσάι και πολύσπορα κριτσίνια και μου μίλησε για το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό της.
Όταν επέστρεψα από την Νέα Υόρκη, αρχές του 2012, ήθελα να κάνω ένα project που να μην έχει σχέση με πελάτες και να μην έχει σχέση με τον τόπο διαμονής μου. Ένα project στο οποίο θα μπορώ εγώ να παράγω το δικό μου αντικείμενο, θα μπορώ να τρέξω όλη τη διαδικασία μόνη μου -από τον σχεδιασμό μέχρι την παραγωγή, τη φωτογραφία, τα social media- ως πείραμα για να δω αν θα πετύχει ειδικά τον καιρό της κρίσης, που δεν υπάρχει οικονομική άνεση για outsourcing.
Είχα αγοράσει ένα τρισδιάστατα εκτυπωμένο δακτυλίδι από το ΜοΜA που δεν το είχα βγάλει από πάνω μου. Και λέω αφού έχω τις γνώσεις να παράγω τέτοια αντικείμενα γιατί να μην το δοκιμάσω; Έτσι δημιούργησα το πρώτο κόσμημα για εμένα, ένα κολιέ. Αυτό το κολιέ ήθελε όμως κάποια στοιχεία για να δεθεί. Με τη βοήθεια μιας φίλης από το Ρέθυμνο, της Βάγγυ Μαριόλου, που είναι σχεδιάστρια κοσμημάτων και που με κατατόπισε στο πού μπορώ να βρω τα κατάλληλα υλικά στην Αθήνα, τα κατάφερα.
Ζητούμενο από την αρχή ήταν να είναι όλα τα κοσμήματα τρισδιάστατες εκτυπώσεις. Το 3d printing έχει εξελιχθεί ως τεχνολογία και κάποια στιγμή οι 3d printers θα βρίσκονται στα σπίτια μας όπως βρίσκονται τώρα οι απλοί printers. Στην Αμερική αυτό έχει γίνει, σε κάποιο βαθμό καθώς οι τιμές αρχίζουν να πέφτουν. Αλλά για την ώρα δε θα αγόραζα ένα τέτοιο μηχάνημα, γιατί η τεχνολογία εξελίσσεται τόσο γρήγορα που ανά εξάμηνο έχουμε καινούργιες δυνατότητες που βελτιώνουν την ποιότητα του εκτυπωμένου αντικειμένου. Ξεκίνησα να τυπώνω στην Ολλανδία γιατί οι τιμές ήταν πολύ πιο προσιτές από ότι εδώ. Τώρα συζητάω και με συνεργάτες στην Αθήνα.
Στο master μου και στη συνεργασία μου με τους Cloud 9 στην Βαρκελώνη είχα ασχοληθεί πολύ με την ψηφιακή παραγωγή (το digital fabrication). Κι όλη αυτήν την εμπειρία αποφάσισα να την χρησιμοποιήσω για να ξεκινήσω να σχεδιάζω αντικέιμενα.
Για την ώρα εκτυπώνω σε πλαστικό και σε μπρούντζο. Μέχρι προσφάτως το υλικό τρισδιάστατης εκτύπωσης ήταν το πλαστικό όμως όπως εξελίσσεται η τεχνολογία όλο και περισσότερα υλικά μπαίνουν στο παιχνίδι. Πλέον μέσω συγκεκριμένης διαδικασίας εκτυπώνονται αντικείμενα και σε μέταλλα, αλλά το κόστος παραμένει πολύ υψηλό.
Κάποια στιγμή θα μπορούμε να αγοράζουμε ένα ψηφιακό μοντέλο από το internet και να το εκτυπώνουμε σε 3d printer στο σπίτι μας. Στο μέλλον σκοπεύω να δημιουργήσω μια πλατφόρμα on line όπου μέσω παραμετρικού σύστηματος εγώ θα ορίζω ένα βασικό σχέδιο και κάποιες παραμέτρους και ο χρήστης θα μπορεί να τις μεταβάλλει έτσι ώστε να φτιάξει το δικό του, εντελώς προσωπικό κόσμημα.
Η ενασχόλησή μου με τα κοσμήματα μου προσφέρει μια διέξοδο από την κούραση της γραφειοκρατίας που συνεπάγεται η ενασχόληση με την αρχιτεκτονική κι όλη αυτή η μάχη που πρέπει να δώσεις από τη στιγμή που θα συλλάβεις την ιδέα μέχρι να την υλοποιήσεις. Τα κοσμήματα απαιτούν περισσότερη δημιουργικότητα και λιγότερο διάλογο.
Η πρώτη σειρά κοσμημάτων είναι εμπνευσμένη από τους πυλώνες υψηλής τάσης της ΔΕΗ. Το επόμενο project είναι ο σχεδιασμός γαμήλιων στεφάνων για δυο φίλους.
Σημαντικό ρόλο στο self-sufficient και μοναχικό project των αντικειμένων έχει παίξει ο χώρος εργασίας μας. Ένα co-working space όπου συστεγάζομαι με φίλους αρχιτέκτονες. Ήταν καθοριστικό τόσο καιρό που δουλεύω μόνη μου να έχω ένα feedback για το αν η κατεύθυνση που προχωράω είναι η σωστή.
Πιο σημαντικό από το να μοιράζεσαι τα έξοδα είναι το να μοιράζεσαι ιδέες σε φυσικό χώρο.
Εκτός από τους συνεργάτες μου στην Αθήνα, κατά καιρούς δουλεύω και με δυο ομάδες, τους Echomaterico και τους Imagineers. Με τους Echomaterico σπουδάσαμε μαζί στη Βαρκελώνη, συνεργαζόμαστε εδώ και χρόνια, αλλά βρισκόμαστε διάσπαρτοι σε Ελλάδα, Ιταλία, Νέα Υόρκη και Κερέταρο (Μεξικό). Με τους Imagineers διοργανώσαμε το «Φαντάσου την πόλη. Ρέθυμνο 2012» με κάποια από τα μέλη της ομάδας συνεχίζουμε την αρχιτεκτονική μας δράση στην πόλη του Ρεθύμνου, διάσπαρτοι πάλι μέσα στην Ελλάδα. Είναι συνεργασίες που δε θέλουμε να εγκαταλείψουμε, αλλά σίγουρα είναι κουραστικό το δημιουργικό κομμάτι όταν δε βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο.
Είμαι αρχιτέκτονας αλλά και ο σχεδιασμός μικροαντικειμένων είναι κι αυτός αρχιτεκτονική σύνθεση σε μικρότερη κλίμακα και συντομότερες διαδικασίες υλοποίησης. Αντιμετωπίζω όμως με τον ίδιο σεβασμό, σε επίπεδο σχεδιασμού, ένα μικρό αντικείμενο και μια κατοικία.
Οι μελέτες μου κινούνται σε πολλαπλές κλίμακες, από σχεδιασμό αντικειμένων μέχρι αστικό σχεδιασμό, αλλά ένα κοινό στοιχείο στη δουλειά μου είναι η τάση να μην προτείνω συγκεκριμένες λύσεις, αλλά ευέλικτα συστήματα. Σε μικρή κλίμακα, στην περίπτωση των αντικειμένων, στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα παραμετρικό σύστημα, όπου στο χρήστη δίνεται ψηφιακά η βάση σχεδιασμού και, μέσα από τη μεταβολή των παραμέτρων, μπορεί να προσαρμόσει το αντικείμενο στη δική του αισθητική και στα δικά του μέτρα. Σε μεγάλη κλίμακα, στην περίπτωση και της Σικελίας και του Ρεθύμνου, προτείνεται μια εργαλειοθήκη εναλλακτικών διαμορφώσεων του δημόσιου χώρου, που λειτουργεί ως καθοδήγηση. Το τελικό αποτέλεσμα ορίζεται μέσα από συμμετοχικό σχεδιασμό των ίδιων των κατοίκων. Όταν ο πολίτης εμπλέκεται στη δημιουργία του δημόσιου χώρου τότε το αποτέλεσμα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του και επίσης νιώθει κομμάτι της διαδικασίας, ότι ο δημόσιος χώρος εν μέρη του ανήκει και κατά συνέπεια τον χρησιμοποιεί και τον σέβεται περισσότερο.
Αγάπησα περισσότερο την Αθήνα μέσα από τη συμμετοχή μου στο Reactivate Athens, γιατί είδα από κοντά τη διάθεση των κατοίκων να προτείνουν ιδέες για τη γειτονιά τους και τις εθελοντικές δράσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη με στόχο τη βελτίωση της κατάστασης στο κέντρο της Αθήνας. «Οι άνθρωποι κάνουν τον τόπο» όπως έχει πει και ο Τάσος Μπίρης.
Ως αρχιτέκτονας θα χαρακτήριζα την Αθήνα χαώδη. Αλλά όταν εξοικειωθείς με αυτό το χάος και κατανοήσεις τις ισορροπίες που έχουν δημιουργηθεί, ενθουσιάζεσαι με τη δυναμική της. Ως κάτοικος αυτό που βιώνω εγώ καθημερινά είναι το κέντρο. Μετακινούμαι κυρίως με τα πόδια ή με ποδήλατο. Ευτυχώς δεν ζω το πρόβλημα της Αθήνας με τις μετακινήσεις, που αποσπά τόσο χρόνο από τη ζωή των κατοίκων της.
Η διαφορά μεταξύ Αθήνας και Βαρκελώνης είναι ότι στη δεύτερη ο δημόσιος χώρος είναι σχεδιασμένος πολύ καλά χωρίς να είναι overdesigned. Και γιατί είναι πιο εύκολο να εξοικειωθείς με ένα χώρο μέσα στον οποιό αισθάνεσαι άνετα, αλλά και λόγω νοοτροπίας, οι κάτοικοι έχουν μάθει να χαίρονται τις πλατείες τους, τα πάρκα τους, την πόλη τους. Εδώ δε συμβαίνει αυτό. Και είναι κρίμα γιατί η Ελλάδα έχει τόσο καλό καιρό.
Τα κοσμήματα της Χρυσοκώνας Μαύρου μπορεί να βρει κανείς στο Neon Raum, Λεωχάρους 17, Κέντρο. Αυτή την Κυριακή στον χώρο του Neon Raum θα διοργανωθεί το τρίτο Special Sunday με brunch, μουσική και τα αντικείμενα όλων των σχεδιαστών προς πώληση (14:00-20:00).
Στέφανα γάμου. Η καινούρια δημιουργία της Χρυσοκώνας Μαύρου.