Άργησα να καταλάβω την εμμονή των Αθηναίων με τον Αύγουστο και τις ιστορίες που άκουγα για τη μεταφυσική διάσταση της ζωής στην πόλη τον τελευταίο μήνα του θέρους. Ένας από τους λόγους ήταν πως τα πρώτα -πολλά- χρόνια της ζωής μου το καλοκαίρι δεν ήταν ταυτισμένο με τις διακοπές, αλλά με την παραμονή στο σπίτι, στη Λαμπρινή.
Εκεί τους μαραθώνιους αγώνες Fifa στον υπολογιστή διαδέχονταν πολύωρα ματς στην πλατεία κάθε απόγευμα.
Έτσι τη διαφορά στην ατμόσφαιρα την καταλάβαινα πρώτα από τον κόσμο, καθώς βδομάδα τη βδομάδα λιγόστευαν τα παιδιά στο άτυπο καθημερινό ραντεβού για μπάλα. Οι ομάδες πλέον δεν έβγαιναν και οι αγώνες «για το γήπεδο» δεν είχαν νόημα. Όταν δε έκλεινε και το Διάσελο, ιστορικό σουβλατζίδικο – στέκι της γειτονιάς, ήταν οριστικό: για είκοσι μέρες στη γειτονιά δεν περπατά ψυχή. Τότε όμως ξεκίναγαν οι φιλίες – πλασίμπο, η παρέα με τους ελάχιστους που είχαν μείνει πίσω σαν απόκληροι και με τους οποίους από 1η Σεπτέμβρη υποκρίνεσαι πως δε γνωρίστηκες ποτέ. Σαν να μοιράζεστε ένα κοινό μυστικό.
Αργότερα ο Αύγουστος στην Αθήνα έγινε ευκαιρία, το άθροισμα από σκόρπιες εικόνες. Θερινά σινεμά που περιμένουν εσένα για να ξεκινήσει η προβολή. Αναζητήσεις στο κέντρο για τα μπαρ που έμειναν ανοιχτά, συναναστροφή με κόσμο που είναι αποφασισμένος να περάσει καλά κι ας ξέμεινε στα μετόπισθεν. Αλλού, αυτοσχέδια πάρτι σε ταράτσες να παίζουν ανενόχλητα μουσική όλη νύχτα. (Εξάλλου ποιος θα παραπονεθεί στην πολυκατοικία όταν λείπουν όλοι;)
Και αμέτρητοι άδειοι δρόμοι, εκκωφαντικά σιωπηλοί, έτοιμοι να γίνουν σκηνικό γυρίσματος. Έτσι ο Αύγουστος στην Αθήνα μοιάζει λιγότερο με ήττα. Το λέω εγώ που έχω γενέθλια ακριβώς στη μέση, στις 15, και ελάχιστα από αυτά τα έχω περάσει έξω απ’ τα τείχη.
Από την άλλη ποτέ δεν έφτιαξα μια εικόνα της καλοκαιρινής πρωτεύουσας εξιδανικευμένη, σαν αυτή των Φθηνών Τσιγάρων για παράδειγμα. Η μαγεία της Αθήνας είναι φευγαλέα στο μυαλό μου, ποτέ μόνιμη. Κατέληξα πως η αιφνίδια εγκατάλειψή της τον Αύγουστο, είναι μια επιλογή της ίδιας της πόλης. Για ένα μήνα παίρνει άδεια από τους κατοίκους της, ξεφορτώνεται όσους περισσότερους μπορεί για να ανασάνει, προτού γεμίσει ασφυκτικά ξανά.
Για εμάς είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε πως η Αθήνα είναι όμορφη τελικά, να της φερθούμε όπως της αξίζει προτού καταλαγιάσει η ραστώνη και ξεχαστούμε στη δίνη της ρουτίνας. Έστω, μέχρι τον επόμενο Αύγουστο…