Το νησί είναι μικρό κι υπέροχο, «μποέμ» όπως το χαρακτηρίζουν σε ταξιδιωτικά άρθρα, χύμα με την πιο καλή έννοια θα πω εγώ. Τα μέρη που έχει για να καθίσεις για να φας είναι μετρημένα, τα περισσότερα από αυτά προσεγμένα και χωρίς υπερβολές, χωρίς να πνίγουν την ομορφιά και την απλότητα του τόπου.
Η πιο «οικογενειακή» παραλία της Ανάφης είναι το Κλεισίδι, γιατί έχει από πάνω ενοικιαζόμενα, γιατί εκεί κάνει σκιά κι είναι εύκολα προσβάσιμη.
Είτε μείνεις στη δική της πλατιά αμμουδιά είτε πάρεις το μονοπάτι για τους κρυμμένους από το δρόμο κόλπους της (για το Κατσούνι το οποίο θα το προσεγγίσεις με ελάχιστη κατάβαση και τη Φλαμπουρού που καλύτερα θα είναι να κολυμπήσεις για την απολαύσεις) θα έρθει η στιγμή που θα πεινάσεις.
Τότε πρέπει να αναζητήσεις την Ταβέρνα Κλεισίδι ή -όπως τη γνωρίζουν όλοι- τη Βιβή.
Η Βιβή φτιάχνει λίγα μαγειρευτά, ωραίο δροσερό τζατζίκι, νόστιμα ρεβύθια και τους καλύτερους κεφτέδες του νησιού. Αλλά το πιο ωραίο εκεί είναι το σκηνικό.
Κάθεσαι σε μια απ’ άκρη σ’ άκρη βαμμένη στα γαλάζια βεράντα, ιδανική για να γυριστεί ταινία εποχής, μια ιστορία βγαλμένη από τα ‘70s ή ακόμα πιο πίσω.
Μαζί σου κάθονται παρέες που μοιράζουν τα πιάτα στη μέση, συνεχίζουν να παραγγέλνουν μπύρες και μετά το φαγητό, λύνουν σταυρόλεξα και συζητούν για όσα είδαν, άκουσαν, έκαναν, χόρεψαν την προηγούμενη νύχτα και παινεύουν τη Βιβή για τα χεράκια της.
Στ’ αλήθεια όμως την παινεύουν γιατί τους κάνει να αισθάνονται άνετα, σαν να τους έχει ανοίξει το σπίτι της.