Τις τελευταίες μέρες γίνεται μεγάλη συζήτηση για τον «Τζόκερ» του Χοακίν Φοίνιξ. Ουρές δημιουργούνται έξω από τα μεγαλύτερα σινεμά της χώρας και κόσμος αγοράζει εισιτήρια μέρες πριν για να είναι σίγουροι πως θα βρουν θέση.
Δεν ξέρω αν αξίζει όντως αυτός ο ντόρος κι αν ο Χοακίν Φοίνιξ είναι όντως τόσο καλός, όσο λένε και μάλλον θα κάνω καιρό να μάθω. Και όχι δεν θα κάνω καιρό να μάθω γιατί δεν βρίσκω εισιτήριο, αλλά επειδή κάθε φορά που ακούω Τζόκερ και Μπάτμαν, θυμάμαι την φορά που η ακμή νίκησε την αυτοπεποίθησή μου και με έκανε να πω όχι στο πρώτο σινεμά που θα πήγαινα μόνη μου με τους φίλους μου. Αυτή δεν είναι μια ωραία ανάμνηση και κάπως έχω πάντα έναν κόμπο στο στομάχι, στο άκουσμα και μόνο της λέξης.
Εκείνο τον «Τζόκερ» το 2008, που εγώ ήμουν μόλις 16, τον έπαιζε ο Χιθ Λέτζερ και είχαμε αποφασίσει μεγάλη παρέα να πάμε να δούμε τον «Σκοτεινό Ιππότη». Είχα πει κι εγώ ναι, αλλά ξύπνησα εκείνο το Σάββατο πρωί και είδα ότι το δέρμα μου είχε αποφασίσει να πάθει μια από τις εξάρσεις που πάθαινε συχνά-πυκνά και η ακμή μου έμοιαζε χειρότερη από ποτέ.
Συνήθως δεν με ενοχλούσε που δεν είχα αψεγάδιαστο δέρμα, σαν αυτό που έχουν οι έφηβες, στις αμερικάνικες κομεντί. Εκείνη την ημέρα όμως, και μόνο στην σκέψη ότι οι συμμαθήτριές μου θα είχαν ντυθεί και φτιαχτεί, ενώ εγώ θα είχα ένα πρόσωπο κατακόκκινο από τα σπυριά, με έπιασε κάτι που δεν είχα νιώσει άλλη φορά. Ένιωθα πως δεν ήμουν πια όμορφη και έτσι επέλεξα να κρυφτώ, αλλά αυτό δεν είναι λύση.
Όταν είσαι 16, ακόμη κι αν είσαι μια κοπέλα γεμάτη αυτοπεποίθηση, ένα και μόνο σπυράκι μπορεί να γκρεμίσει όλο τον κόσμο σου, πόσο μάλλον ένα πρόσωπο γεμάτο σπυράκια. Όσα «θα περάσει», κι αν ακούσεις, είναι πολύ δύσκολο να κοιτάξεις πέρα από αυτό που δείχνει ο καθρέφτης σου. Κάπως έτσι κι εγώ εκείνη την ημέρα, δεν καταλάβαινα ότι αυτό θα ήταν μάλλον παροδικό, δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που βιώνα τέτοια έξαρση της ακμής. Κι όμως, δεν έβρισκα το θάρρος να βγω έξω, κι ας με είχαν ξαναδεί οι συμμαθητές μου σε αυτή την κατάσταση. Εκείνο το απόγευμα δεν ήθελα να είμαι ούτε έξυπνη, ούτε να έχω χιούμορ, ήθελα απλά να είμαι το ίδιο όμορφη με τις συμμαθήτριές μου. Εσύ όμως, δεν είναι ανάγκη να κάνεις το ίδιο λάθος με εμένα και να κρυφτείς. #minkrivesai γιατί κανείς εκεί έξω δεν είναι τόσο όμορφος όσο εσύ, #minkrivesai γιατί ο κόσμος πρέπει να δει πόση υπέροχη είσαι στ’ αλήθεια, #minkrivesai γιατί όμορφους δεν μας κάνει μόνο η εμφάνιση, αλλά κυρίως #minkrivesai, γιατί η πραγματικότητα μπορεί να απέχει πολύ από αυτό που βλέπεις εσύ στον καθρέφτη σου.
Τα χρόνια όπως είναι φυσικό, πέρασαν και μαζί τους πέρασε και η ακμή μου, με λίγη βοήθεια και από την επιστήμη βέβαια, αλλά εγώ για κάποιον λόγο, κάθε φορά που ακούω «Τζόκερ», θυμάμαι εκείνο το απόγευμα που έπαψα για λίγο να είμαι όμορφη. Ευτυχώς αυτή η αίσθηση πέρασε γρήγορα και συνειδητοποίησα πως δεν με καθορίζει η ακμή και δεν ξαναέχασα καμία έξοδο, με ή χωρίς σπυριά.