Δεν είχα ποτέ σχέδια για παιδί. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό κοριτσάκι να λέω «θα κάνω 4 αγοράκια όταν πάω 24 χρονών, για να παίζουν μεταξύ τους», κι όμως αρκετά πριν τα 24 μου ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα κάνω ποτέ παιδιά.
Με τον 11 χρόνια σύντροφό μου, ομοίως δεν είχαμε κανένα σχέδιο για παιδί. Μία εγκυμοσύνη πριν 8 χρόνια την είχαμε τερματίσει γιατί «δεν ένιωθα έτοιμη να προδώσω τα όνειρά μας & την βόλεψή μας».
Τελευταία, είχαμε σχέδια για μεγάλα ταξίδια & καινούρια σπορ. Ονειρευόμουν ένα τρίμηνο ταξίδι στο Νεπάλ με μηχανή. Ονειρευόταν ταξίδια στην Καραϊβική για kitesurf, ονειρευόμουν να ξεκινήσω ελεύθερη πτώση, και άλλα πολλά χρονοβόρα και πολυδάπανα όνειρα.
Ακούγαμε διάφορους φίλους που έκαναν παιδί και λέγαμε μεταξύ μας: «Καλά! Μ’ αυτή την κρίση;», λες και τα παραπάνω όνειρα θα τα κερδίζαμε στον Τροχό της Τύχης. Ή, όταν μαθαίναμε για μία εγκυμοσύνη που την ήθελαν πολύ & την προσπαθούσαν σκεφτόμασταν: «Ε, μάλλον τα παιδιά θα έχουν βαρεθεί την ζωή τους, γι΄αυτό μωρέ». Μας φαινόταν αδιανόητο.
Η γραμματέας στο στούντιο Pilates που εργάζομαι, η Τζο, μου είχε πει το επικό «τα παιδιά είναι σαν την σιδερένια μπάλα του φυλακισμένου» και περπατούσε παραστατικά σέρνοντας το πόδι της στο πάτωμα, αναπαριστώντας την σιδερένια αλυσίδα στον αστράγαλο με την μπάλα. Μπρρρρρ..
Ένας μαθητής μου, ο Π., ο οποίος όταν η εργοδότριά μου έλειπε με άδεια μητρότητας και συζητώντας φτάναμε στο «Πω πω απίστευτο, η Φοίβη έγινε μαμά!», μου τελείωνε με το ανατριχιαστικό «πάντως Βασιλική, θα γινόσουν εξαιρετική μαμά».
Και έσφιγγε το στομάχι μου και μόνο στη σκέψη: Μπάλα φυλακισμένου.
Δεν μου άρεσαν τα μωρά. Μου φαινόντουσαν βαρετά. Δεν είμαι από τους τύπους που βλέπω ένα μωρό και λιώνω από συναισθήματα και πέφτω πάνω του να το χαϊδέψω. Ακόμα και τώρα, σε σύγκριση με το πώς βλέπω τους άλλους να αντιδρούν όταν βλέπουν μωρά, ίσως χαρακτηριστώ «απόμακρη».
11 χρόνια σχέση λοιπόν. Πολλά χρόνια έρωτας. Ναι, χρόνια. Και περίπου ένα δίμηνο πριν μείνω έγκυος, προφανώς και επειδή σχεδόν όόόλες στον κύκλο μου είχαν ήδη παιδιά, προσπαθούσα να σετάρω κάπως το μέλλον μας.
Του έκανα συγκεκριμένες συζητήσεις τύπου:
-Μεγαλώνω καλώς ή κακώς. Επειδή δεν θα το πάρουμε ποτέ απόφαση, πες μου αν θες παιδί. Εγώ δεν θέλω και δεν θα θέλω ποτέ, είναι δεδομένο αυτό. Πες μου ΕΣΥ αν θες, και θα το κάνω (λες και ήταν μουσακάς το παιδί) γιατί όταν έρθει (το παιδί) εγώ θα το λατρέψω όπως και να έχει, μάνα του θα είμαι. Πες μου αν θες, γιατί αν δεν θες θέλω να πάμε στο Νεπάλ του χρόνου και να αρχίσω ελεύθερη πτώση μόλις γίνω 40.
Η απάντηση κάθε φορά ήταν «Μωρό μου είμαστε τέλεια όπως είμαστε, τι παιδιά κι αηδίες μέσα σ’ αυτή την κρίση;»
Και για να το σιγουρέψω συμπλήρωνα:
-Καλά. Πάντως να ξέρεις ότι αν ποτέ θα το πάρεις απόφαση, πρέπει να είναι σύντομα. Εγώ παιδί μετά τα 40 δεν κάνω. Και μη με παρατήσεις για καμιά μικρότερη για να κάνεις παιδί, θα σε καρυδώσω. Κανόνισε, μην μου το πεις τελευταία στιγμή.
Πραγματικά, δεν ξέρω πώς θα είχα αντιδράσει αν μου έλεγε «ναι! Θέλω!».
Δεσποινίς ετών 37 λοιπόν, και το «40 ετών» ήταν το σημείο αναφοράς για την χωρίς-παιδιά ζωή μου. Αυτό το «40» που άλλες γυναίκες τόσο το φοβούνται, το φανταζόμουν σαν ένα τοιχάκι όπου ήδη είχα αρχίσει να βλέπω τι υπάρχει πίσω του. Είχα βάλει ήδη τα χέρια μου πάνω του κι έριχνα κλεφτές ματιές: πάνω απ’ το τοιχαλάκι υπήρχαν τα μεγαλύτερά μου όνειρα απενοχοποιημένα: δεν είχα να φροντίσω κανέναν απόγονο. Είμαι ελεύθερη. Η ζωή είναι όλη δικιά μου. Κάνω ό,τι θέλω όποτε το θέλω. Ξενυχτάω σε κλαμπς και κοιμάμαι όόόσο θέλω. Δουλεύω πολύύ περισσότερο. Προπονούμαι άπειρα. Πηγαίνω σε ατελείωτα εκπαιδευτικά τα σαββατοκύριακα για την δουλειά μου. Κάνω ό,τι άθλημα μ’ αρέσει. Κάνω ηλιοθεραπεία διαβάζοντας ατελείωτα στον ήλιο.
Τις ημέρες της σύλληψης (αρχές Δεκεμβρίου 2015) έπαιρνα μέρος σε αγώνες ρώσικης άρσης βαρών kettlebell, για τους οποίους προετοιμαζόμουν πυρετωδώς για περισσότερο από τρεις μήνες. Σχεδίαζα πέντε μήνες μετά (τον Μάϊο 2016) να συμμετάσχω σε μία διοργάνωση στο εξωτερικό.
Δούλευα πολύ. Είχα αρχίσει τον Σεπτέμβριο του 2015 muay thai & είχα ξετρελαθεί. Ετοίμαζα ήδη ένα εκπαιδευτικό που θα δίδασκα τον Ιούνιο πάνω σε σανίδα S.U.P. στην θάλασσα. Και μόλις είχα αγοράσει ολοκαίνουριο αετό, στολή και ζώνη για kitesurf, μιας και ο εξοπλισμός μου είχε παλιώσει και χρειαζόταν ανανέωση.
Δεν υπήρχε, ουσιαστικά, χρόνος για μωρό. Απλά δεν υπήρχε.
Επίσης, γνώριζα ότι με την μητέρα μου άρρωστη (και την μητέρα του συντρόφου μου να εργάζεται), η βοήθεια που οι περισσότερες έγκυες και νέες μητέρες έχουν γύρω μου για εμένα ήταν (και είναι όντως) ανύπαρκτη. Ήξερα ότι με τον σύντροφό μου θα ήμασταν μόνο οι δυο μας σε όλο αυτό.