Η κλισεδούρα στον τίτλο οφείλεται σε κάτι που διάβασα στον Μπρικνέρ και με απενοχοποίησε εντελώς (το λέω παντού, ακόμα μια φορά από εδώ δεν βλάπτει): “το μεγαλύτερο κλισέ είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι κλισέ”. Έτσι θα προχωρήσω στο εξής, προσπαθώντας να επιπλεύσω στα κλισέ, και αν βουλιάξω, σκασίλα μου κιόλας.
Την εβδομάδα που μας πέρασε πήρε το μάτι μου ένα άρθρο που αναφερόταν στο πόσο μισογυνιστικά αντιμετωπίζουν τόσο η ποπ κουλτούρα όσο και οι μουσικόφιλοι την Courtney: ένας άντρας που μεθάει, παίρνει ναρκωτικά και ξέρει να παρτάρει πιο σκληρά από το κανονικό είναι ροκ σταρ, σαν τον Keith Richards φαντάσου, ενώ εκείνη στοχοποιείται με βάση τις προσδοκίες της κοινωνίας από τη σύζυγο, τη μητέρα ή την καλλιτέχνη οι οποίες λόγω φύλου είναι αρκετά διαφοροποιημένες από τις αντίστοιχες όταν πρόκειται για άντρα. Το επιπόλαιο, ροκενρόλ φέρεσθαι είναι αποδεκτό όταν έχουμε απέναντί μας ένα αγόρι, από τα “άγρια”, είναι φαν, είναι μια φάση ταυτόσημη με τη δημιουργία πολλές φορές, είναι ένα χαριτωμένο ελάττωμα που δεν είναι ελάττωμα γιατί, ξερωγώ, it’s only rock ‘n roll and we like it, we like it. Με τα κορίτσια είναι αλλιώς, τα θέλουμε λίγο πιο καθωσπρέπει, λίγο πιο ελεγχόμενα, λίγο πιο διανοούμενα, να σαν την Pattie Smith, να ροκάρουν όσο πρέπει ώστε αυτό να μην μπαίνει στα πόδια της μητρότητας και των υποχρεώσεών τους ως συντρόφων. Αν ο σύντροφος είναι και ο ίδιος καλλιτέχνης, ιδανικά μένουν ένα βήμα πίσω για να λάμψει εκείνος, και δεν διεκδικούν το λαμπρότερο φως, γιατί στο μυαλό των κοριτσιών εκείνος είναι, από αυτάρκης ως, ιδανικά, ανέραστος. Η Yoko Ono διέλυσε τους Beatles, η Courtney κατέστρεψε τον Kurt – λες και ο Kurt χρειάστηκε βοήθεια, λες και δεν ήταν δύο παρόμοιοι άνθρωποι με εκείνη να αποδεικνύεται απλώς κάπως πιο δυνατή. Φαίνεται πως όλοι έχουν αποφασίσει για την Courntey, και αποδώσει χαρακτηρισμούς με χαρακτηριστική ευκολία.
Εγώ όχι – γενικά είμαι αναποφάσιστη για τους πάντες γύρω μου, για εκείνη δεν θα ήμουν;
Αυτή εδώ είναι η συλλογή της Courtney Love για τα γνωστά Nasty Gal – υποψιάζομαι ότι, ενώ μέχρι και η τελευταία οτιδήποτε έχει φτιάξει και μια κολεξιόν, εδώ θα αρχίσουμε τα γνωστά περί εξαργύρωσης μιας ζωής, και ας είχε βγάλει τις δισκάρες της με τις Hole, και ας σημάδεψε τα 90s με το στυλ της και το moodboard της σπασμένης κούκλας που ζει το ροκ στην καρδιά της.
Το διάφανο jumpsuit το σκέφτομαι σοβαρά.
