O Νίκος Ιωσήφ (αισθητικό και επικοινωνιακό κομμάτι), με τον οποίο μιλήσαμε, και ο Χρήστος Σέλλας (δημιουργικό κομμάτι) έχουν εγκατασταθεί εδώ και τέσσερα χρόνια στον χώρο που κάποτε ήταν η είσοδος ενός κινηματογράφου της δεκαετίας του ’50, επί της Φιλίππου 21. «Μαζεύαμε κι εμείς πράγματα για το σπίτι, φέρναμε διάφορα από τα ταξίδια μας στο εξωτερικό και αγαπούσαμε τα παλιά αντικείμενα. Οπότε σκεφτήκαμε να συνδυάσουμε το χόμπι μας με το ότι θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από ό, τι υπήρχε εκείνη τη στιγμή στην αγορά». Εξάλλου θεωρούν ότι η τάση για ανακύκλωση και επανάχρηση των πραγμάτων είναι φυσιολογική και αναμενόμενη, εξαιτίας του υπερκορεσμού από το «καινούριο» και της ανάγκης για κάτι διαφορετικό.
Μεταποιούν έπιπλα, υαλικά, φωτιστικά, διακοσμητικά και κοσμήματα. Ή φτιάχνουν από την αρχή έπιπλα αν το ζητήσεις. Στήνουν από την αρχή το νοικοκυριό σου ή την επιχείρησή σου-«αυτό είναι πολύ ωραίο, γιατί μπαίνεις στην αισθητική του ιδιοκτήτη και διαμορφώνεις τη δουλειά σου σύμφωνα με τα δικά του μάτια και με το πώς θέλει να είναι το περιβάλλον του». Μπορούν να πάρουν ένα παλιό έπιπλο της οικογένειάς σου και να το κάνουν κάτι άλλο. Ή να σου δώσουν ένα έπιπλο από την αποθήκη τους («έπιπλα συνήθως βρίσκουμε από σπίτια που αδειάζουν και ο κόσμος τα χαρίζει ή τα πουλάει γιατί δεν έχει πού να τα αποθηκεύσει») και να το τροποποιήσουν όπως το έχεις εσύ στο μυαλό σου. «Συζητάμε ποια είναι η αισθητική του χώρου, ώστε να μπορούμε να αντιληφθούμε τι θέλουμε να γίνει αυτό το έπιπλο. Μετά προτείνουμε κάποιες ιδέες, ανάλογα με το μπάτζετ που μπορεί να διατεθεί και ανάλογα με τις δυνατότητες και τις τροποποιήσεις που μπορεί ή δεν μπορεί να δεχτεί το έπιπλο. Αν η τροποποίηση είναι αδύνατη, μπορούμε να μεταποιήσουμε τμηματικά κάποια κομμάτια- να σπάσουμε πόδια, να μετατρέψουμε τον μπουφέ σε τραπεζάκι-αλλάζοντας έτσι τη χρηστικότητα του αντικειμένου. Προσπαθούμε οι τιμές να είναι προσιτές -τα ποσά δηλαδή να μπορούσαμε να τα δώσουμε κι εμείς για το σπίτι μας».
Και η έμπνευση από πού προέρχεται; «Είναι κάτι το συνδυαστικό. Η χρηστικότητα μπορεί να αλλάξει σε ένα αντικείμενο έτσι απλά. Ένα πιάτο μπορεί να γίνει ένα ωραίο ρολόι τοίχου, οπότε γιατί να μην το κάνεις έτσι; Ακόμα και ένα παλιομοδίτικο σεμεδάκι, αν το προορίσεις για μια άλλη χρήση, συνεχίζεις ουσιαστικά τη ζωή του ενώ φθίνει η αισθητική του. Έτσι, το ξαναβάζεις στο παιχνίδι».
Πριν τρία χρόνια συμμετείχαν στην Biennale Νέων Καλλιτεχνών, με την επαναδημιουργία του επίπλου της κουτσομπόλας των 70’s και με τον τενεκέ-σκαμπό, ο οποίος κατέληξε να γίνει και το σήμα κατατεθέν τους. «Αυτό μας έδωσε ένα boost, και σε συνδυασμό με τη συμμετοχή σε εκθέσεις και με κάποια happening στο μαγαζί, καταφέραμε σταδιακά να χτίσουμε ένα πελατολόγιο. Ακόμα παίρνουμε μέρος σε διάφορες εκθέσεις, αλλά λόγω φόρτου εργασίας το έχουμε περιορίσει λίγο». Για τον ερχόμενο Απρίλιο, ετοιμάζουν μια έκθεση που συνδυάζει γκραβούρες από ένα βιβλίο ανθρωπολογίας του 1880 με κεντήματα των δεκαετιών του ’50 και του ’60.
«Αν κάτι μου έχει μείνει σε συναισθηματικό επίπεδο, είναι κυρίως η ματαιοδοξία των ανθρώπων που μαζεύουν πάρα πολλά πράγματα και εν τέλει αυτά καταλήγουν σε άσχετα χέρια που δεν τα εκτιμούν. Σίγουρα μετά περνούν σε χέρια ανθρώπων που θα τα εκτιμήσουν λίγο παραπάνω, αλλά και πάλι υπάρχει κάποια ματαιοδοξία πίσω από όλο αυτό. Ίσως να ακούγεται λίγο μάταιο αυτό, ωστόσο το κάθε αντικείμενο έχει τη δική του ιστορία και τη δική του προσωπική ενέργεια, χώρια το ότι γενικά είναι πιο διαχρονικά και καλύτερης ποιότητας. Έπιπλα ηλικίας 60 και 70 ετών, με καλή συντήρηση και αγάπη μπορούν να αντέξουν άλλο τόσο!». Εν κατακλείδι, καταλήγουν: «Ο καθένας ψάχνει να βρει κάτι που θα του προκαλέσει συναισθήματα-κι εμείς απλά είμαστε εδώ για να υλοποιήσουμε αυτό το κάτι».
Θα τους βρεις στη Facebook page και στο site τους, καθώς και στο κατάστημά τους επί της Φιλίππου 21 και στο εργαστήριό τους επί της Μακεδονικής Αμύνης 2.