Το ετήσιο «προσκύνημα» του Σεπτεμβρίου των επαρχιωτών της Βορείου Ελλάδος, οι αφίξεις των σταρς, τα φεστιβάλ Τραγουδιού και Κινηματογράφου, η Τηλεόραση, ο φραπέ, τα ξενύχτια των ντόπιων φοιτητών και καλλιτεχνών αποτελούσαν τα παρελκόμενα σε μια (πραγματική κατά τα φαινόμενα) προσπάθεια συμπόρευσης με τη Νέα Εποχή (που σήμερα ζούμε μια εκδοχή της).
Μαύρη μπύρα δεν μπορούσα να πιω, περιοριζόμουνα στα σάντουιτς-με-λουκάνικο και μπόλικη μουστάρδα, τόσο κίτρινη σαν τις φανέλες του Άρη, πίσω από τα ταμεία εισόδου, στη βάση του πύργου του ΟΤΕ που στα μάτια μου φάνταζε δαστημόπλοιο τύπου Σταρ Τρεκ. Ερχόμασταν οικογενειακώς από τη δυτική πλευρά της πόλης και στην Έκθεση είχα τη βεβαιότητα ότι είμαι «αλλού», σε άλλη χώρα και νομίζω όλη αυτή η τεράστια έκταση τόσο δίπλα με τις πολυκατικίες, γεμάτη αρχιτεκτονιές και μοντερνισμό, τεχνολογία, ξένες γλώσσες και ανθρώπους, ήταν το δώρο της γενέθλιας μου πόλης.
Πριν 30 χρόνια ακριβώς (1984) κατέβηκα στην Αθήνα, θα παρακολουθούσα το Τμήμα Γραφιστικής στο ΤΕΙ του Αιγάλεω. Η Αθήνα είχε μια ψιλοφρικώδη όψη (όσο φαινόταν από το νέφος) τότε, ξεφούρνιζα τα με-τε-σε και λλλ αβίαστα, (τη γόμα ακόμα την αποκαλώ «σβήστρα», για το μανό όμως δεν χρησιμοποιώ την «όζα» και στο «φούιτ» που μου λέει η αδερφή μου όταν παθαίνει λάστιχο με το αυτοκίνητο γελάω αυτόματα), γενικά δεν με κατείχε κανένα αίσθημα κατωτερότητας (όπως και πολλών Σαλονικιών των ημερών εκείνων). Και αυτό νομίζω οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην ΔΕΘ. Ένα σημαντικό αντίβαρο σ’ένα ατσούμπαλο λεκανοπέδιο αφενός, αλλά, και προς την ίδια την παλιά και Ανω πόλη της ίδιας της Θεσσαλονίκης που την αξία, αίγλη και πολιτισμό των ανθρώπων της αγνοούσαμε παντελώς. Αυτή η «μεταμόρφωση» μιας «μητροπολιτικής» Σαλονίκης μάλλον, έκανε τους συμφοιτητές μου να εκφράζουν το θαυμασμό τους για την πόλη μου.
Φέτος, πριν το Πάσχα, έστειλα ευχές εδώ, διέσχισα όλη την πόλη με τα πόδια και μετά το γλυπτό του Ζογγολόπουλου, κατηφόρισα την Αγγελάκη, διέσχισα τη μεγάλη λεωφόρο με τα πλατάνια μπροστά από το Βασιλικό Θέατρο και κατέληξα στην πλατεία του αγάλματος του ΜεγΑλέξανδρου και την Νέα Παραλία φωτισμένη στο σούρουπο. Νομίζω, παρόλο που είχε ατονίσει κάπως, τώρα και με τον Μπουτάρη η Θεσσαλονίκη «ξαναπαίζει», η κραιπάλη του σκυλάδικου και του φραπέ κάπως υποχώρησε και – δυστυχώς – κάθε περίοδος της Έκθεσης μόνο χαρά και προσμονή δεν αντιπροσωπεύει.
Μπορείτε να δείτε και το «προπολεμικό» κομμάτι της ΔΕΘ από τις «Ημέρες Αρχείου»