Από «αντρικές» δουλειές σπιτιού, μπορώ να καταλάβω αν μια λάμπα είναι βιδωτή ή μπαγιονέ και ν’ αλλάξω μπαταρίες στο τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης (του σαλονιού, σ’ αυτό της κρεβατοκάμαρας μπαινοβγαίνουν δύσκολα). Δεν καταλαβαίνω τίποτα, όταν μου εξηγείς πώς φτιάχνεται π.χ. μια πρίζα, για να ξέρω να το κάνω κάποια στιγμή, αν χρειαστεί. Επίσης, πάντα παίρνω τηλέφωνο κάποιον να έρθει να μου αλλάξει το γκαζάκι. Γενικώς «πιάνουν» τα χέρια μου, μόνο στον τομέα της μαγειρικής, όμως. Για κάποιο λόγο νομίζω ότι όλα τα υλικά πράγματα είναι φτιαγμένα από μόνα τους και γι’ αυτό είμαι τόσο έξω απ’ τα νερά μου, όταν χρειαστεί να πάω σε οποιοδήποτε μεγάλο κατάστημα – αλυσίδα ειδών σπιτιού. Από αυτά που πουλάνε πένσες, κλειδιά Άλεν, έπιπλα, πέργκολες, χαρτοπετσέτες, τηγάνια, ο,τιδήποτε. Αν με δεις σε τέτοιο μέρος, είμαι πιο μπερδεμένη/χαμένη κι από αρκούδα στην παραλία της Γλυφάδας.
«Όλα τα σιάχνω, όλα τα συναρμολογώ»
Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί ζημιά στο σπίτι σου και να φωνάξεις μάστορα. Σιγά μην είναι ο μάστορας καλύτερος/ πιο ειδικός από εσένα. Επισκευάζεις φούρνους, τηλεοράσεις, πλυντήρια, σοβαντεπιά, τοποθετείς κάγκελα, διαμορφώνεις παλιούς θερμοσίφωνες σε ψησταριές και αποσυρθέντα αυτοκίνητα σε batmobiles και τώρα τελευταία μαθαίνεις καλούπωμα θεμελιώσεων, έτσι για να βρίσκεται, ποτέ δεν ξέρεις. Η αποθήκη του σπιτιού είναι το άβατό σου: δεν μπαίνει κανείς, εκτός από εσένα και τα πατάκια σου, λες κι έχεις κάνει παρκέ (είσαι ικανός να έχεις φτάσει μέχρι εκεί). Τα εργαλεία σου είναι τοποθετημένα με εμπνευσμένο OCD και έχεις τριών ειδών βαλιτσάκια με τούτα: το μεγάλο, για τα βαριά περιστατικά τύπου «δεν παίρνει μπρος το τρακτέρ του γείτονα», το μεσαίο, για τα λιγότερο σημαντικά περιστατικά όπως «ξεκόλλησε κεραμίδι από την οροφή», και το μικρό, για τις επισκέψεις σε άλλα σπίτια και τα πολύ γρήγορα μερεμέτια, όπως «χάλασε το τηλέφωνο του μπάνιου». Τουλάχιστον δυο Σάββατα το μήνα, κι αν έχεις χρόνο και καμιά καθημερινή, θυμάσαι ότι σου τελείωσαν οι πρόκες τύπου τάδε (που χρησιμοποιούνται μόνο στη συναρμολόγηση πυραύλου τύπου cruise) και πετάγεσαι μια βόλτα στο κατάστημα για να περπατήσεις σαν άρχοντας, με ύφος προς τους πωλητές «είμαι ο γιατρός της ζημιάς και σας έχω όλους, γατάκια», μέχρι να βρεις τις πρόκες και να την «πεις» στον υπεύθυνο του τομέα ότι τέλειωσαν οι καλές οι γκαζόπενσες κι ακόμα να φέρετε νέο εμπόρευμα, τσκ τσκ τσκ. Αν είσαι άνω των 50 συνήθως κυκλοφορείς με τα γυαλιά της πρεσβυωπίας κρεμασμένα στο λαιμό. Υπάρχει πιθανότητα 68% να μοιάζεις με το Θέμη Μάνεση την περίοδο των «Αυθαίρετων». Κοροϊδεύεις ανελέητα όσους παραγγέλνουν έπιπλα και μετά στέκονται σε ουρά για να κανονίσουν την παράδοση και συναρμολόγησή τους από κάποιο συνεργείο του καταστήματος. Μια τραπεζαρία είναι μωρέ, δε μπορείς να τη φτιάξεις μόνος σου; Όχι δε μπορείς, δεν είναι η τραπεζαρία της Μπάρμπι, είναι μια κανονική τραπεζαρία, με βαριά μαδέρια και πολλών ειδών καρφιά. Η γυναίκα σου έχει την υποψία ότι πολλές φορές χαλάς πράγματα μόνος σου, για να έχεις κάτι να ασχολείσαι. Σε καμαρώνει, όμως, όταν έρχεται μαζί σου στο κατάστημα και επεμβαίνεις σε συζητήσεις πανασχέτων για διάφορες κατασκευές, προσφέροντας δωρεάν πολύτιμες γνώσεις όπως: «Δυομισάρι Άλλεν θέλει, παλικάρι μου, η βάση για το γυάλινο τραπέζι» (φιλικό πατ – πατ στον ώμο, βλέμμα απορίας του «παλικαριού»).
Στην επόμενη σελίδα αναζητώντας εργαλεία και … χοτ ντογκ