«Θα έχουμε πάντα τα μπαρ»

Τα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο έχουν πληθύνει από την τελευταία φορά. Οι φωνές από τις εύθυμες παρέες, ο ήχος από τα πιρούνια που τσουγκρίζουν στα πιάτα δημιουργούν το ίδιο ambient soundtrack που σκεπάζει τη βραχνάδα του Θανάση ή του Σωκράτη, κάθε φορά. Στο Αγροτικόν στο Περιστέρι ο Μαρξ κοιτάζει επιβλητικά όσους έχουν κάτσει στη μπάρα, είτε από επιλογή, είτε επειδή δε βρήκαν τραπέζι εντός ή εκτός του μαγαζιού. Ανάμεσά τους είμαι και εγώ. Βλεφαριάζω πότε τον Καρλ, πότε τις αντροπαρέες που έχουν κατακλύσει τα τραπέζια. Πού πήγαν όλα τα κορίτσια;  Γιατί δεν κάθονται στα ψηλά σκαμπό αναζητώντας το επόμενο θύμα τους έστω;

Η αποτυχία ενός πάρτι είναι ο μεγαλύτερος του θρίαμβος. Την περασμένη Παρασκευή ήρθε στην Αθήνα το “Tom and Gary’s Decentralized Dance Party” , ένα street mobile party που οργανώνουν δύο παλικάρια από το Βανκούβερ του Καναδά και κατά το οποίο προσκάλεσαν τους Αθηναίους να φορτώσουν ένα boombox στον ώμο και να μεταδώσουν την ενέργεια του πάρτι σαν ιό σε όλη την πόλη. Φιλόδοξο το εγχείρημα. Βλέπετε, τα μπαρ της πόλης μας είναι πάντα γεμάτα, στα club ο κόσμος χορεύει ακόμα και τα ρακάδικα είναι πεισματικά επικοισμένα από φοιτητόκοσμο. Όμως street party με boombox; To meeting place είναι η πλατεία ακριβώς απέναντι από τη Βαρβάκειο, στα σκαλιά της οποίας στήνονται σε παράταξη τα boombox και η ομάδα του DDP ντυμένη με εμφάνταστα αυτοσχέδια κοστούμια. Η ώρα είναι 8 και μισή. Φωτογράφοι από διάφορα μέσα φωτογραφίζουν τα μέλη του party που είναι για την ώρα μόνα τους. Περαστικοί κοντοστέκονται και φωτογραφίζουν τα boombox, αλλά μετά φεύγουν. Κάνουν χάζι τη φάση, αλλά ντρέπονται να συμμετάσχουν. Σπάνια η πόλη μας εγκαταλείπει τη σοβαροφάνειά της ή τέλος πάντων για να το κάνει πρέπει να την ποτίσεις με αρκετό αλκοόλ. Τελικά το πάρτι ξεκινάει πιο αργά από το αναμενόμενο και φτάνει στην Πλατεία Συντάγματος έχοντας προσελκύσει κάποιο κόσμο, αλλά όχι αρκετό για να γίνει «χαμός». Κάποιοι τολμηροί βούτηξαν με τα εσώρουχα στο σιντριβάνι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τέτοιου είδους φιέστες δεν ταιριάζουν πολύ στο γούστο μου, οπότε εγκαταλείπω την προσπάθεια των Καναδών να παρασύρουν την Αθήνα σε ένα urban καρναβάλι για ένα μικρό μπαρ που έχει το ποτό 5 ευρώ, μόνιμους θαμώνες και πολύ χαμηλό φωτισμό, ιδανικό για να κρύψεις όλα εκείνα που φοβάσαι μη δουν οι άλλοι. Γιατί τι άλλο να ζητήσεις από ένα τίμιο μπαρ; Καθαρό ποτό σε χαμηλή τιμή, καλή μουσική, άσυλο και αυτό το αίσθημα της γλυκιάς συνενοχής. Όλοι αράζουμε στην μπάρα του για κάποιο λόγο και μόνο αν το ξύλο είχε μιλιά, θα μπορούσε να το πει παραέξω. Παραφράζοντας τη δημοφιλή φράση της Καζαμπλάνκα είπα σε εκείνον που κάθεται δίπλα μου, «Θα έχουμε πάντα τα μπαρ». Γυρίζοντας σπίτι δύο αδέσποτες γάτες που αράζουν κανονικά στο ταρατσάκι απέναντι από τον κήπο είχαν βγει να βολτάρουν στο τετράγωνο. Η χοντρή ασπροκανελί είναι απασχολημένη να μυρίζει τα λάστιχα μιας μηχανής που είναι παρκαρισμένη ακριβώς μπροστά από την είσοδο. Όταν ακούει τα κλειδιά ταράζεται και κάνει ένα δύο άτσαλα βήματα προς τα πίσω, έπειτα κοντοστέκεται στη μέση του πεζοδρομίου και με κοιτάζει για κάμποσα δευτερόλεπτα. «Ξέρει η καριόλα. Ξέρει ότι έκανα μαλακία σήμερα». Τινάζεται και φεύγει κι εγώ πάω για ύπνο. 

Το SunRISE πάρτι του Rise.gr στην ταράτσα του Ρομάντσο, το περασμένο Σάββατο πρέπει να έδωσε αρκετή τροφή για σκέψη στην ομάδα του πολυχώρου για το πως πρέπει να την εκμεταλλευτεί το επόμενο καλοκαίρι. Όχι πολύ μικρή αλλά ούτε χαόδης, η ταράτσα της Αναξαγόρα στολισμένη με φωτάκια και σημαιάκια έγινε το κατάλληλο σκηνικό για ένα κλειστό πάρτι, όπου χόρεψαν όλοι. Απόδειξη του πόσο όμορφα πέρασαν όλοι ήταν ότι οι περισσότεροι δεν πήγαν σε άλλο μαγαζί μετά, αν και την επόμενη μέρα κυκλοφόρησαν φήμες ότι το Barrett αναστέναξε για ακόμα μια φορά. 

Θα το επισκεφτώ αύριο Παρασκευή που παίζει μουσική ο φίλος μου ο Καλφακάκος που συνάντησα στην ταράτσα του Ρομάντσο και με προσκάλεσε. Θα είναι στα decks μαζί με τον Αντώνη Καββαδία, ως Shameless Spit. Την ίδια μέρα είναι και το opening του BIOS. Tesla Bar, Davadur! – είναι διήμερο – όπου επετειακά οι djs θα φροντίσουν να λικνιστούμε σε ανατολίτικους ρυθμούς. Είναι ωραίο που μπορείς να χορέψεις τέτοια κομμάτια κάπου στην πόλη, αδιαμφισβήτητα αυτές οι μουσικές κυλάνε μες το αίμα μας. Απλά περιμένουν κάποιος να τις ξυπνήσει και από κει και πέρα το σώμα αναλαμβάνει μόνο του να φέρει τον μυστικιστικό χορό εις πέρας. 

Λείπει ο χορός από την πόλη. Ένα «ορθάδικο», στενό, που να μην αφήνει περιθώρια για ντροπές, να ενισχύει το φλερτ – όταν δεν κάθεσαι σε ένα καναπέ ή ένα τραπεζάκι το παιχνίδι είναι αποδεδειγμένα πιο εύκολο – να μυρίζει χνώτα, ιδρώτα, κάπνα και έρωτα. Θα γίνει και αυτό όμως. Έχω πίστη στη νύχτα της Αθήνας, που κάθε χρόνο καινοτομεί. Όπως με το Vevlet Room των Callas, που επιστρέφει για δεύτερη σεζόν το Σάββατο, συνδυάζοντας εικαστική έκθεση με live. Μεθαύριο θα έχει The East και Acid Barretts. Προμηνύεται DISASTER! Παραδοσιακά, σκοπεύω μετά το live να ανηφορίσω προς Ζωοδόχου Πηγής, στο Off The Chain όπου μετά από καιρό θα ξανασυνυπάρξουν στα decks Kris Riot, Postriper και Steve Christidis. 

Εύχομαι μονάχα οι γάτες τις γειτονίας μου αυτή τη βδομάδα, να πέσουν για ύπνο νωρίς.