Πρώτο Σαββατοκύριακο στη Φωκίωνος με τραπεζάκια έξω

Το Σάββατο ξύπνησα με διάθεση ανοιξιάτικη, χαρωπή, ένιωθα πάρα πολύ έτοιμη να πάω να πιω τον πρώτο μου καφέ στο αγαπημένο μου καφέ στη Φωκίωνος Νέγρη στην Κυψέλη, σε έναν πεζόδρομο που σπάνια τον βλέπεις χωρίς κόσμο. Μάλιστα αυτός είναι και ο λόγος που για λίγο κοντοστάθηκα (μιας και δεν έχω εμβολιαστεί) σκεπτόμενη ότι ίσως συναντήσω αφηνιασμένη λαοθάλασσα που έχει βγει προς αναζήτηση ενός φρέντο σε γυάλινο. Επειδή όμως γνωρίζω ότι, τουλάχιστον στα μαγαζιά που συνηθίζω να πηγαίνω, όντως τηρούνται οι αποστάσεις, έδιωξα τις δεύτερες σκέψεις μου. Με το που βγήκα από το σπίτι, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η ηρεμία που επικρατούσε. Σάββατο νωρίς το μεσημεράκι συνήθως τα καφέ και τα εστιατόρια είναι σχεδόν γεμάτα και σε ολόκληρο τον πεζόδρομο υπάρχει κόσμος που βολτάρει, που κάθεται στα παγκάκια, παιδάκια που παίζουν γύρω-γύρω. Την περίοδο του λοκντάουν μάλιστα, ο πεζόδρομος τα Σαββατοκύριακα ήταν απροσπέλαστος. Η εικόνα που αντίκρυζα, δεν ήταν αυτή που περίμενα. 

Έκανα μια βόλτα πάνω-κάτω και πέρασα έξω από όλα τα μαγαζιά. Τα μόνα που είχαν μερικούς θαμώνες παραπάνω ήταν 2-3 εστιατόρια και αυτά ακόμη, όχι όπως τα θυμόμουν πριν ξεσπάσει η πανδημία, ούτε καν όπως το περσινό καλοκαίρι μετά την άρση του πρώτου λοκντάουν. Κι όμως, τόσο καιρό όλοι αποζητούσαμε τα τραπεζάκια έξω, την εξυπηρέτηση, φωνάζαμε να ανοίξει η εστίαση και τελικά τι έγινε; Πού πήγε ο κόσμος που περίμενε το πρώτο Σαββατοκύριακό με ανοιχτά μαγαζιά; Η αλήθεια είναι ότι σε άλλα σημεία της πόλης υπήρχαν μαγαζιά στα οποία δεν υπήρχε ελεύθερο τραπέζι και πάρα πολλοί θαμώνες στέκονταν όρθιοι γύρω από τους καθήμενους. Μίλησα με ορισμένους ιδιοκτήτες για να μας πουν πώς βλέπουν και οι ίδιοι την κίνηση και την κατάσταση αυτές τις πρώτες ημέρες επαναλειτουργίας, συνεχίζοντας τη βόλτα μου σε αυτό το τόσο διαφορετικό τοπίο.

Πρώτη στάση «Ο Μπακαλόγατος», μια ταβέρνα με ιστορία και σταθερούς επισκέπτες. Εκείνη την ώρα εξυπηρετούσαν μία μόνο παρέα και η ιδιοκτήτρια, η Φανή, μου είπε ότι έτσι έχει πάει όλη η εβδομάδα. «Είναι πολύ υποτονικά τα πράγματα. Ελπίζουμε μήπως το βράδυ είναι καλύτερα αλλά και πάλι, δεν γίνεται να περιμένουμε ένα Σαββατόβραδο μόνο». Ακριβώς απέναντι, στο «Beetle» υπήρχαν τρεις παρέες αλλά η εικόνα του κλειστού «Suzie Q» ακριβώς δίπλα, του μπαρ που συνήθιζε να ξενυχτάει και να παίζει μουσικάρες, ήταν αποκαρδιωτική. Λίγο πιο κάτω στο ψαράδικο-ταβέρνα «Ο Βλάσσης», τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Είναι όμως και ένα από τα λίγα εστιατόρια της περιοχής που κατά τη διάρκεια του λοκντάουν δεν έκανε ούτε ντελίβερι. Απέναντι, κάποιοι λίγοι απολάμβαναν σουβλάκια και ψητά στο ψητοπωλείο «Κυψέλη Καλαμάκι». Αυτό, όπως και το «Γεια Καλαμάκι» ήταν πάντα γεμάτα Σαββατοκύριακα μεσημέρι ενώ τώρα ήταν πολύ πιο ήρεμα.

Η βόλτα συνεχίστηκε και σχεδόν παντού τα περισσότερα τραπέζια ήταν άδεια. Στο «Beer Tales» και στο «Πάμε Τσίπουρο, Πάμε Καφενείο» έβλεπα τα τραπεζάκια που είχαν απλωθεί στον πεζόδρομο και περίμεναν τους πελάτες αλλά οι θαμώνες είχαν καταλάβει μόνο κάποια από αυτά. Το «Tsibi-Tsibi», το αγαπημένο μου καφέ στο οποίο τέτοια ώρα πάντα Σάββατο μεσημέρι δεν υπήρχε ελεύθερο τραπέζι ούτε για αστείο μέχρι τον Νοέμβριο που έκλεισε, μόνο τρία τραπέζια ήταν δεσμευμένα. Ο Γιώργος, ο ιδιοκτήτης, μου είπε λίγα πράγματα για την τωρινή κατάσταση. «Όλοι έλεγαν ότι θα γίνει χαμός όταν ανοίξει η εστίαση και θα βγάλουμε τα σπασμένα αμέσως. Δεν είναι έτσι, όταν μας ανοίγουν χωρίς μουσική, αμέσως μετά το Πάσχα, χωρίς να έχουν εμβολιαστεί όλοι, είναι λογικό να μην γίνεται παντού χαμός. Ναι, χαμός γίνεται στα λίγα καφέ-μπαρ που είναι πιο φίρμες και πάνε όσοι έτσι κι αλλιώς ήθελαν να βρίσκονται σε μέρη με πολύ κόσμο. Τα υπόλοιπα όμως δεν έχουν κίνηση. Δεν θα βγάλουμε λοιπόν τα σπασμένα έτσι. Χαίρομαι που δουλεύουμε πάλι αλλά ας μη γελιόμαστε, θα πάρει καιρό να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας».

Επόμενη στάση ο «Ορφέας» ένα από τα πιο παλιά καφέ-μπαρ και γνωστό για τα ωραία μικρά λαϊβάκια που γίνονται εκεί από πολλούς καλλιτέχνες της εναλλακτικής εγχώριας μουσικής σκηνής. Η Τζούλια, η ιδιοκτήτρια, πιστεύει ότι δεν φταίει μόνο το θέμα του κορωνοϊού αλλά και το γεγονός ότι ο Δήμος θα έπρεπε να έχει προσέξει περισσότερο κάποια πράγματα στην περιοχή. «Εδώ το περίφημο συντριβάνι που είχαμε κάτω στη Δροσοπούλου, προχθές το έβαλαν πάλι σε λειτουργία, τόσα χρόνια ήταν βρώμικο. Όταν έχεις όλο το γκαζόν ελεύθερο για τα σκυλιά πρέπει να το φροντίζεις συχνά, όχι 1-2 φορές τον χρόνο μόνο. Πρέπει να υπάρχει ένας άνθρωπος σταθερά μόνο γι’ αυτό. Ή να περιορίσουν τα σκυλιά σε ένα κομμάτι μόνο των πάρκων. Δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι όταν έρθουν οι τουρίστες αλλά και πάλι, δεν γίνεται να περιμένουμε να ζήσουμε μόνο από τον τουρισμό». 

Απέναντι, τα πράγματα ήταν ανάλογα, με λίγες παραπάνω νεανικές παρέες σε 2-3 καφέ. Το καφέ-μπαρ «Bateau Ivre» που άνοιξε πριν από μία εβδομάδα μόλις, (περισσότερα για τη νέα αυτή άφιξη σε λίγες ημέρες) στην αρχή του πεζόδρομου της Αγίας Ζώνης, δίπλα στη Φωκίωνος, ήταν το μοναδικό που δεν είχε τραπέζι ελεύθερο, είναι όμως και το πιο μικρό της γειτονιάς με ελάχιστα τραπεζάκια. Μίλησα με τον Νίκο που ήταν πολύ ικανοποιημένος από την προσέλευση του κόσμου. «Δεν έχω κάποιο κριτήριο σε σχέση με το πριν και το τώρα, γιατί είμαστε ανοιχτοί μόλις πέντε μέρες αλλά πάμε καλά. Και έχουμε και τρομερή διάθεση γιατί το περιμέναμε πώς και πώς». 

Είναι γεγονός ότι η έλλειψη μουσικής δεν βοηθάει στο να υπάρχει αυτό το κλίμα της παρεΐστικης κατάστασης και πραγματικά ως θαμώνας, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η μουσική, από τη στιγμή που υποχρεωτικά έξω καθόμαστε όλοι, μπορεί να προκαλεί φωνές και αιτία κινδύνου. Όταν βρίσκεσαι σε έναν ανοιχτό χώρο με τους θορύβους της πόλης, με τον κόσμο που δεν θα μείνει βουβός (αλλιώς καθόταν και σπίτι του), σίγουρα θα πεις και καμιά κουβέντα πιο δυνατά, θα γελάσεις, δεν θα το αλλάξει αυτό η μουσική. Μόνο τη διάθεσή σου μπορεί να κάνει πιο ευχάριστη. Είναι κρίμα να βλέπουμε γειτονιές που τέτοια εποχή άνθιζαν όπως η φύση την άνοιξη, να περνούν από τον χειμώνα απευθείας στο φθινόπωρο. Ήδη έχασαν πολύτιμο χρόνο τόσους μήνες.