Πήγαμε στο Reworks Festival και επιστρέψαμε ενθουσιασμένοι

Δεν ήταν μόνο για την Popaganda η παρθενική επίσκεψη στο Reworks, αλλά και για μένα προσωπικά, αφού μέχρι σήμερα δεν είχα καταφέρει να παρευρεθώ στο φεστιβάλ που σε γενικές γραμμές προσκαλεί ονόματα που με ενδιαφέρουν. Κατ’ επέκταση, ακόμα κι αν δεν είμαι σε θέση να συγκρίνω το φετινό Reworks με παλαιότερες διοργανώσεις, αυτό που σίγουρα πρέπει να καταγραφεί είναι πως το συγκεκριμένο event είναι πολύ υψηλών προδιαγραφών κι είναι φανερό πως διοργανώνεται από ανθρώπους που όχι μόνο έχουν αποκτήσει εμπειρία μες τα χρόνια, αλλά ξέρουν πολύ καλά τη μουσική που μπορείς να ακούσεις κατά τη διάρκεια του. Ειδική μνεία αξίζει και στο κόσμο που έκανε sold out όλες τις μέρες κι ήταν το πιο συνειδητοποιημένο κοινό που έχω συναντήσει τα τελευταία δέκα χρόνια σε βραδιές ηλεκτρονικής μουσικής.

 Απ’o την ώρα που μπήκαμε στο Block 33, λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, μέχρι το πανηγυρικό φινάλε της Κυριακής στο Met Hotel, ακούσαμε μια μεγάλη γκάμα σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής που κατά κύριο λόγο εστίαζε στο techno και στα πολλά παρακλάδια του. Η αρχή έγινε στο Warehouse Stage του Block 33 με το Νορβηγό Terje Bakke της Visionquest, που έπαιξε ένα εξαιρετικό σετ, ειδικότερα το τελευταίο τέταρτο της εμφάνισης του, όπου ακούσαμε αρκετό electro, ενώ την ίδια ώρα στο Club Stage οι Darktom & George Adi μάζευαν τον περισσότερο κόσμο με το peak time techno τους. Αμέσως μετά τους διαδέχτηκε ο Έλληνας Nicola Gala με ένα πολύ ιδιαίτερο σετ, αφού πρέπει κατά τη διάρκεια της 90λέπτης εμφάνισής του να έβαλε τουλάχιστον 50 κομμάτια. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να μας κρατήσει εκεί μέχρι να ξεκινήσει ο σταρ Ben Klock. Ήταν η δεύτερη φορά που τον άκουγα τον τελευταίο χρόνο κι εξακολουθώ να τον βρίσκω υπερβολικά βαρετό και μονότονο για τα γούστα μου.

 

Την ίδια ώρα, η Nina Kraviz έστηνε το πρώτο μεγάλο πάρτι του φεστιβάλ, όπου είδαμε για πρώτη φορά τους Θεσσαλονικείς clubbers να κάνουν το δικό τους γλέντι που έμοιαζε πολύ με σκηνικό γηπέδου. Συνθήματα, συγχρονισμένα χειροκροτήματα κι ασταμάτητες φωνές ήταν το background του σετ της Ρωσίδας σταρ, η οποία ξεκίνησε από acid techno και κατέληξε σε house, τουλάχιστον μέχρι τις 6 περίπου το πρωί που αποχωρήσαμε γιατί μας περίμενε και ένα γεμάτο Σάββατο.

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με την Jessie Ware που έπαιξε αρκετά καινούργια κομμάτια που θα αρέσουν σε όσους εκτίμησαν το ντεμπούτο της, ενώ αμέσως μετά σειρά πήρε ο Fritz Kalkbrenner, ο οποίος χόρεψε περισσότερο απ’το κοινό του, τραγούδησε με κάτι που από δω και πέρα θα λέμε «άτυπο play back» και κάπνισε ένα πακέτο τσιγάρα σε μία ώρα. Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε στο Reworks Warehouse CU Stage για να ακούσουμε το νικητή του διαγωνισμού CU Onstage. O dj Mageo απ’την Λάρισα ξεκίνησε το σετ του μπροστά σε λίγο κόσμο αλλά σύντομα είχε την τύχη να παίξει σε μια κατάμεστη αίθουσα, η οποία παρέμεινε έτσι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Το stage της Red Bull ξεκίνησε με τον Έλληνα And.id, ο οποίος επιβεβαίωσε όσα καλά είχαμε ακούσει γι’αυτόν, παίζοντας ένα απ’τα καλύτερα set του φεστιβάλ. Ακολούθησε μια μικρή βόλτα απ’τον Nightmare on Wax που μάζεψε όσους ήθελαν ένα διάλειμμα απ’τη χορευτική μουσική αλλά σύντομα ακολουθούσε ο Field στο Reworks Lab που ήταν ένα απ’τα ονόματα που θέλαμε να δούμε πιο πολύ. Το live του Axel Wilner δεν είναι εύκολο, είναι γεμάτο παραμορφωμένες λούπες χωρίς να υπάρχει κατά τη μεγαλύτερη διάρκειά του κάποιος σαφής ρυθμικός τόνος, με αποτέλεσμα οι φανατικοί clubbers να αποχωρήσουν μετά το πρώτο εικοσάλεπτο. Στην πορεία όμως, ο Field σκυμμένος μόνιμα πάνω απ’τα μηχανήματά του, έβγαλε περίτεχνα το σετ του απ’τον πειραματισμό για να καταλήξει σε μια θριαμβευτική εκτέλεση του Over the Ice.

  

Για χάρη του, χάσαμε δυστυχώς τον Henrik Schwarz αλλά πετύχαμε το δεύτερο μέρος του σετ του Mr. Statik, ο οποίος αφού ξεπέρασε το 5λεπτό πρόβλημα με το ρεύμα στο stage, ζόρισε όσο κανείς άλλος το subwoofer του χώρου. Το απόλυτο highlight του φετινού Reworks ήρθε αμέσως μετά, με την εμφάνιση των Αμερικανών Octave One. Το live του ντουέτου απ’το Detroit ήταν σχεδόν συγκινητικό, με το classic Black Water να έρχεται λίγο πριν το τέλος εν μέσω πανηγυρισμών.

 Στο Reworks Warehouse CU Stage, η Magda μπροστά σε τουλάχιστον 1500 άτομα, επιβεβαίωνε το όνομά της όλα αυτά τα χρόνια κι έδωσε το πιο επιτυχημένο σετ του φεστιβάλ, ενώ πίσω στο Reworks Club, o Ρουμάνος Cosmin TRG έπαιζε το πιο σκοτεινό σετ που ακούσαμε και τις τρεις μέρες. Το κλείσιμο βρήκε τουλάχιστον 1000 άτομα στο Air Stage με διάφορους djs να εναλλάσσονται στα decks. Μπορεί να μην είχαμε κουράγιο να συνεχίσουμε, αλλά στις έντεκα το πρωί μπορούσα ακόμα να ακούσω μια υπόκωφη μπότα απ’το δωμάτιο του ξενοδοχείου.

 

Τέλος, στην όμορφη ταράτσα του Met Hotel μπορεί να μην ακούσαμε τον Agoria που δεν κατάφερε να έρθει λόγω της απεργίας στην Air France αλλά χαζέψαμε το βιομηχανικό τοπίο του λιμανιού και συζητήσαμε πιο ψύχραιμα όσα ωραία ακούσαμε τις προηγούμενες μέρες. Είναι δεδομένο πως το ραντεβού μας ανανεώνεται για τον επόμενο Σεπτέμβρη.