Δεδομένου ότι έχω χορέψει σε όλα τα dance floors που έστησε στη δραστήρια πορεία του ο Γιώργος Φακίνος, όταν ανακοινώθηκε το opening του καινούριου Second Skin, ένιωθα ότι ήξερα πού πάω και τι να περιμένω.
Ή έτσι νόμιζα. Από την ώρα που έφτασα εκεί το περασμένο Σάββατο και αντίκρισα το πλήθος που περίμενε απ’έξω, άρχισα να υποψιάζομαι ότι μάλλον κάτι πιο δυνατό συμβαίνει στα νυχτερινά δρώμενα της ελληνικής underground σκηνής. Πίσω από την πόρτα, ένα σκοτεινό μακρύ δωμάτιο φωτίζεται μόνο από τη γνώριμη επιγραφή Disappear Here στο πάτωμα και κάτι μου λέει ότι αυτή τη φορά δεν είναι παρότρυνση αλλά υπόσχεση. Όταν πλέον μπαίνω μέσα στο main stage, σιγουρεύομαι.
Πραγματικά είχα καιρό να δω τόσο κόσμο μαζεμένο σε αντίστοιχο μαγαζί. Για την ακρίβεια, είναι περισσότερος από αυτόν που αναπολούν οι βετεράνοι clubbers όταν λένε παραφουσκωμένες ιστορίες στους πιτσιρικάδες για το πώς ήταν κάποτε η Αθήνα τη νύχτα. Βρίσκομαι ανάμεσα στο μαυροντυμένο, εκκεντρικό πλήθος που γεμίζει τον τεράστιο industrial χώρο του ισογείου και συνεχίζεται μέχρι τις σκοτεινές γωνίες του αισθησιακού red room και νιώθω ένα ελαφρύ δέος στην ιδέα ότι τελικά είμαστε τόσοι πολλοί και βρισκόμαστε όλοι εδώ.
Στο main stage, η διαρρύθμιση αντίστοιχη της φήμης του: τσιμέντο, γυμνοί γκρίζοι τοίχοι (εκτός από τις δύο χαρακτηριστικές για το Second Skin τοιχογραφίες) και απέραντος κενός χώρος για χορό. Τα decks επάνω στο βάθρο – που υποψιάζομαι και ελπίζω ότι θα αποτελέσει και συναυλιακό stage του μαγαζιού– και το μπαρ στο βάθος φωτισμένο με γαλάζιο neon φως, μοιάζουν σαν να έχουν τοποθετηθεί επίτηδες στην άκρη ώστε να αδειάσει και άλλο ο χώρος. Μια αχανής εργοστασιακή αποθήκη που στο σύνολό της αποτελεί πλέον ένα ενιαίο dance floor. Όπου και αν σταθώ, μπορώ να χορέψω ενώ δίπλα μου διάφορα dreadlocks μαστιγώνουν τον αέρα και ντυμένα σε pvc, leather και cyber neon κορμιά χτυπιούνται κάτω από τους ήχους της industrial, EBM, electro, dubstep, gothic και industrial rock μουσικής. Στο ταβάνι, πλαισιωμένη από τα λίγα φωτορυθμικά, μία τρύπα η οποία καταλήγει σε ένα κλουβί που είναι λουσμένο σε θαμπό κόκκινο φως και αποτελεί -μαζί με τις σκάλες- το σημείο σύνδεσης του main stage με το red room.
Ανεβαίνοντας τα επίσης φωτισμένα με γαλάζιο neon φως σκαλοπάτια, νιώθω σαν να περνάω μέσα από ένα portal για να βγω στην άλλη πλευρά της προσωπικής μου underground εικόνας. Το red room στον όροφο, είναι ένα μικρό ξεχωριστό club με την πιο exclusive, παρακμιακά καλλιτεχνική και δελεαστικά αισθησιακή ατμόσφαιρα που θα μπορούσα να φανταστώ. Εδώ το μπαρ είναι μεγαλύτερο, στους τοίχους περιμετρικά υπάρχουν μαύροι καναπέδες και η μουσική κινείται σε hard rock, stoner και metal ήχους. Στη μέση δεσπόζει το κλουβί τυλιγμένο με κόκκινο τούλι το οποίο καταλήγει στην οφθαλμολάγνα τρύπα στο πάτωμα, ενώ στο κέντρο του κρέμεται μια κούνια trapeze. Κοιτάζοντας μέσα από εκείνη την τρύπα, που μου δίνει μια αμαρτωλή αίσθηση θεωρείου, το πλήθος που χορεύει στο main stage, νιώθω ότι είμαι μέρος κάποιου σιωπηλού μυστικού. Μέσα στο κατακόκκινο ημίφως αυτού του δωματίου, κοιτάζω τα πλάσματα με τα εκκεντρικά ρούχα και το θεατρικό μακιγιάζ και νιώθω ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στο μετέωρο βήμα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασίωση.
Δεν μου είναι εύκολο να διαλέξω ανάμεσα στα δύο stages. Όλη η νύχτα είναι σαν ένα μεθυσμένο μουσικό παραλήρημα ανάμεσα στον χορευτικό πυρετό του main stage και τον καλλιτεχνικό ερωτισμό του red room. Ο χρόνος δεν λειτουργεί με τους συνηθισμένους του κανόνες, ο κόσμος δεν λιγοστεύει και δεν σταματά να χορεύει στιγμή. Φεύγοντας μετά από ώρες, σκέφτομαι ότι το Opening του Second Skin εξελίχθηκε σε μια πολύ ιδιαίτερη βραδιά και η underground σκηνή πήρε επιτέλους την απάντηση στις προσδοκίες της για το clubbing που της αξίζει.
Το Second Skin είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο club που έχω δει στην εγχώρια alternative σκηνή. Με την πολυδιάστατη ατμόσφαιρά του και την ιδιαίτερη προσωπικότητά του, εγκαινιάζει την πρωτοπόρα εκδοχή της καινούριας εποχής του clubbing και δημιουργεί μία νέα υπέροχη φιλοδοξία: Let Us Disappear Here.
Second Skin: Δαμοκλέους 8, Γκάζι, τηλ. 6981 763095
