«Μ’ αυτό που είδα τώρα, ζωή να ‘χετε, θα πάω να φιλήσω τη γυναίκα μου μετά από δέκα χρόνια!»

Πάγωσε η Αθήνα. Ο Δεκέμβρης την έπιασε σφιχτά από το λαιμό και την έκανε να μελανιάσει λίγο. Η πλατεία Μαβίλη είναι ακόμα ζωντανή, το Μικρό Μπαρ όμως είναι κλειστό, κρυφοκοιτάζουμε μέσα από την τζαμαρία να καταλάβουμε αν έκλεισε για πάντα ή αν απλά δεν ανοίγει την συγκεκριμένη μέρα. Όλα είναι στη θέση τους, αλλά οι ξύλινες καρέκλες μοιάζουν σαν σκελετοί.  Το Μπρίκι και ο Κύριος γεμάτα, στο Λώρα λίγος κόσμος. Θα πάμε στο Red Lion, μια αυθόρμητη απόφαση. Η στάση εργασίας του Μετρό προκάλεσε μεγάλη κίνηση και δεκάδες αμάξια είναι κολλημένα στη Σούτσου, φτάνουν ως και έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Στο φανάρι περιμένοντας να περάσουμε απέναντι, ανταλλάσουμε ένα φιλί. Δεν πρέπει να ήταν πολύ παθιασμένο. Μάλλον ένα γλυκό φιλί, ανάχωμα στο κρύο που έχει κάνει τα μάγουλά μας να παγώσουν. Ένας οδηγός ταξί γέρνει προς το μέρος μας και αναφωνεί «Μ’ αυτό που είδα τώρα, ζωή να ‘χετε, θα πάω να φιλήσω τη γυναίκα μου μετά από δέκα χρόνια!», αφήνοντας ένα ασθματικό γέλιο να ξεπηδήσει από την κοιλιά του. Κοιταζόμαστε. Αμφιβάλουμε ότι το φιλί θα πάει στη σύζυγο και αρχίζουμε και σκαρφιζόμαστε ιστορίες για τη διπλή ζωή του ταξιτζή που «εμπνεύστηκε» από ένα φιλί, βράδυ Δεκέμβρη, μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα.

Την περασμένη Παρασκευή η Ζωή Παρασίδη και εγώ βρεθήκαμε για ακόμη μια φορά πίσω από τα decks του Κοmma Bar και ενώ η βροχή το απότομο κρύο μάλλον απέτρεψαν πολλούς από το να βγουν, παίξαμε μουσική – σαφώς καλύτερα από την πρώτη φορά – για τους θαμώνες του μπαρ και καλούς φίλους. Ανάμεσά τους ο δικός μας Ιωσήφ Προϊμάκης που του υποσχεθήκαμε (και κάναμε πράξη) ότι κατά την είσοδό του θα βάλουμε το «Συγχώρα με που φεύγω» του Λευτέρη Μυτιληναίου που ακούγεται και στην ταινία «Αισθηματίες».  Την επόμενη Παρασκευή, ανήμερα Χριστούγεννα, θα ανοίξουμε τη βραδιά στο six d.o.g.s. στο “Xmas xavales” πλάι σε ένα all star αθηναϊκό line up, BOCADA, Αντιγόνη Πάντα Χαρβά, Λατέρνατιβ και DJ Aimilios Nellas.

Είναι η παραδοσιακή μουσική το νέο «εξωτικό φρούτο» για το αθηναϊκό κοινό που καταναλώνει με ευχαρίστηση το διαφορετικό για να επιβεβαιώσει τον εαυτό του; Ίσως. Αυτή είναι η σκέψη που περνάει από το μυαλό μου στο live της Εβρύτικης Ζυγιάς στο Bios. Tesla Bar. Δεν είδα όμως μονάχα ανθρώπους που τους οδήγησε εκεί η περιέργεια – όπως εμένα – αλλά ανθρώπους που έχουν καταγωγή από τη Θράκη και τον Έβρο, οι οποίο χορεύουν ασταμάτητα με βιρτουόζικες κινήσεις. Τους ζηλεύω. Αναστενάζουν «Αχ, πατρίδα» και το γλέντι εξαπλώνεται σε όλους τους χώρους του μπαρ. Στο τέλος του live, μιλάμε με τους μουσικούς, αυτά τα πολύ νέα παιδιά που παραδέχονται ότι στο σπίτι τους ακούνε house μουσική, αλλά η ρίζα είναι ρίζα και κυλάει στο αίμα. Το χάρηκαν το κοινό γιατί ένιωσε το ρυθμό. Έτσι είπαν και δεν ένιωσαν σαν μάνγκο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η επιστροφή στους παραδοσιακούς ήχους τελικά ίσως  με το ότι αυτοί μπήκαν πολλές φορέας λαθραία στη μουσική του σήμερα και μεγάλωσαν μέσα μας, όπως και η έννοια της «ψυχεδέλειας» που επαναπροσδιορίστηκε δεκάδες φορές , μέχρι να φτάσει στην αφετηρία της εν Ελλάδι, το κλαρίνο, τη λύρα, το καβάλι ,το νταούλι. 

Σε μια διαφορετική διάσταση περνάω μπαίνοντας στο Ρομάντσο, όπου αναβιώνει το αθηναϊκό clubbing έτσι όπως το γνώρισαν γενιές, πριν από τη δική μου. Είναι λίγο μετά το Into The Light Showcase και στο basement, σε μια πηχτή ατμόσφαιρα ο Petit Bear έχει πάρει τα ινία και τα κορμία κουνιούνται σαν μαριονέτες με χαλαρωμένα τα σκοινιά. Πολύ μακριά από το θρακιώτικο τρανς. Πάω για κατούρημα κι ένα τσιγάρο επιπλέει στα νερά της λεκάνης. Φέρνει βόλτες γύρω – γύρω, ανήμπορο να ξευφύγει όσες φορές και να πατήσω το καζανάκι. Σκέφτηκα πόσες φορές έχω νιώσει σαν μια γόπα στριφτού τσιγάρου μέσα σε σκατόνερα. Σίγουρα μια ήταν το βράδυ που είδα έναν άστεγο στη Σταδίου να έχει στήσει το δικό του χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το έχει περιφράξει με πέτρες και κουτιά με στραφταλιζέ περιτύλιγμα, αλλά δεν είναι πραγματικά δώρα. Εγώ είμαι απαίσια που σκέφτηκα να τον βγάλω φωτογραφία – γιατί ο nightcrawler τα βλέπει όλα -, πολλώ δε μάλλον που μισοκρύβομαι πίσω από τον τοίχο πριν τον Ιανό για να μη με δει. Εκείνος τι είναι; Δεν είμαι σίγουρη. Δεν ξέρω πως νιώθω για αυτό που έχει κάνει. Σίγουρα όχι λύπηση. Μάλλον άβολα. Δεν σκέφτομαι «Αχ, κοίτα τον καημένο, ήθελε να νιώσει Χριστούγεννα», ή δεν ξέρω και γω τι. Μόνο το κλικ που μας χωρίζει από την περίπτωση του και η ομπσκερίλα της πόλης μου.  

Είναι όμως τα φιλιά μες το κρύο, ο ταρίφας που γελάει εμφατικά και εκείνο το ζευγάρι στον ηλεκτρικό, φορούν και οι δύο μπλε, το κορίτσι κάθεται πάνω στα πόδια του αγοριού, δύσκολα τους ξεχωρίζεις πια και είναι και η πλάτη των καθισμάτων μπλε. Και αυτή είναι η μικρή φούσκα στην οποία φωλιάσουμε για να προστατευτούμε και να περάσουν και αυτά τα Χριστούγεννα, στο πάρτι του Εν Λευκώ στον Πολυχώρο Πολιτισμού Αθηναϊς την παραμονή, στο live των Chickn και Kid Flicks τα Χριστούγεννα στο Ρομάντσο, αλλά και σε όλα εκείνα που θα μας φτάσουν ως τις 25, όπως το live των Mongrelettes αυτό το Σάββατο στο Velvet Room, τα γενέθλια του Neon Raum την Κυριακή 20/12 και γιατί όχι στον Δάκη που έρχεται να παρασύρει το Tiki Bar στη γλυκιά νοσταλγία μιας άλλης εποχής. Καλά Χριστούγεννα και μην ξεχάσετε, στη λίστα με τα new years resolutions να βάλετε περισσότερες νύχτες με αγαπημένους ανθρώπους.