«Θα σε αγαπάω και με το νέο έτος, το υπόσχομαι».

Θα σε αγαπάω κάθε μέρα περισσότερο από την προηγούμενη. Είτε έχεις ντυθεί νύχτα κι έχεις στραφταλιζέ κεντήματα στο γιακά του πουκαμίσου σου, είτε έχεις ντυθεί φόβος και σέρνεις πίσω σου αλυσίδες δεμένες στους αστραγάλους σου. Γιατί όταν πέφτει ο ήλιος, δεν έχω κανέναν άλλο, πέρα από εσένα. Μόνο στη δική σου αγκαλιά μπορώ να κουρνιάσω. Ευτυχώς.

Το Nightcrawler δεν μετράει πολλούς μήνες ζωής, ωστόσο, έζησε κάμποσες νύχτες εκεί έξω, στην πόλη που αγαπάμε να μισούμε και μισούμε που αγαπάμε, την Αθήνα (πήγε όμως και αλλού, όπως στην αιώνια ερωμένη Θεσσαλονίκη). Συνεπώς οφείλει να αποχαιρετήσει το ’15 (με το nightcrawling δύο εβδομάδων και έξτρα φωτογραφικό υλικό που δεν τα κατάφερε στο τελικό έντιτ, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, από όλες τις νύχτες που κατέγραψε ως τώρα) και να υποσχεθεί στις νύχτες, στην πόλη, στους ανθρώπους που θέλει δίπλα του, στα πάθη του, ότι θα τα αγαπάει κάθε μέρα περισσότερο από την προηγούμενη, σε περίπτωση δηλαδή που αμφιβάλουν.

Τα Χριστούγεννα επιβάλουν βραδινές εξόδους, όμως η γράφουσα, έχει να σας ψιθυρίσει ένα μικρό μυστικό στο αυτί. Δεν της πολυαρέσει να στριμώχνεται στα μεγάλα πάρτι της πόλης και προτιμά τις μαζώξεις στα σπίτια αυτές τις μέρες. Ανήμερα Χριστούγεννα βέβαια βρέθηκε ως ½ των #μόνο_ντέκα στα decks του six d.o.g.s. στον παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο χαβαλέ, μια εμπειρία ξεχωριστή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Την πιο γλυκιά αίσθηση όμως, την είχαν «οι τελευταίες μπύρες του ‘15» όπως ονόμασαν τέσσερα κορίτσια μια «σύναξη» – απολογισμό της χρονιάς, που δε θα μπορούσε να γίνει πουθενά αλλού πέρα από το μαγαζί που έθρεψε τις νύχτες τους (και τα στομάχια τους) και έσβησε την δίψα τους για αλκοόλ και αυτό το χρόνο. Αν τα τραπεζάκια του είχαν στόμα, θα ‘χαν μυριάδες ιστορίες να πουν. Τέσσερα κορίτσια λένε γεια στο ’15, με κάτι παραπάνω από τέσσερις μπύρες. Εντάξει και λίγη γραβιέρα, σαγανάκι τυλιχτό και φάβα με σύγκλινο.

Το τελευταίο live στο οποίο βρέθηκα για το 2015, ήταν αυτό των Mongrelettes, στο Velvet Room. Αίμα (ναι), πολλά ουρλιαχτά, χορός και μια φαρφίσα που φλέρταρε επικίνδυνα με την πτώση, στις stoner – αλητεία – ___(συμπληρώστε το κενό) στιγμές του performance τους. Ζεστή από το στούντιο της Μηλτιάδου, αναζήτησα το «Άσυλο» που είχα χάσει εγώ και αρκετοί ακόμα μόνιμοι θαμώνες του μικροσκοπικού μαγαζιού της Γιατράκου και Μ. Αλεξάνδρου γωνία. Το ορθάδικο που είχε λείψει από την αθηναϊκή νύχτα βρίσκεται πλέον σε νέα διεύθυνση (Αχιλλέως 38). Βελτιωμένο αισθητικά, αλλά χωρίς να χάνει τίποτα από την αυθεντικότητά του, άνοιξε τις πόρτες του λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το ’15. Είναι και πάλι όλοι εκεί. Ο Ηρακλής στα decks, ο Κώστας πίσω από το μπαρ και όλα τα γνώριμα πρόσωπα που θα ενθουσιάζονται το ίδιο όταν παίζει το “Still Dre” των JJ και θα το χορεύουν αισθαντικά, μέχρι να τελειώσει ο κόσμος.

To hangover δεν εμπόδισε ποτέ το Nightcrawler από το να βρεθεί και σε μερικά ακόμη πράγματα που συμβαίνουν  λίγο πριν το βράδυ, όπως τα γενέθλια του Neon Raum την Κυριακή 20/12 αλλά και τα εγκαίνια – την ίδια μέρα – μιας από τις καλύτερες εκθέσεις της χρονιάς, αυτή των DeCorbuziers στο Ρομάντσο που αποδόμησαν και κήδεψαν τον πατέρα του Μοντερνισμού.

Το 2015 είναι πια παρελθόν και το 2016 ήδη φορτώνει το καλεντάρι του με τις νύχτες που θέλουμε να ζήσουμε. Γεμίζει κοκκινάδια, ονόματα bar που θέλουμε να επισκεφτούμε, μπάντες που θέλουμε να δούμε ζωντανά, ανθρώπους που έχουμε να συναντήσουμε καιρό και πρέπει να χωρέσουμε στο πρόγραμμά μας, ανάμεσα σε δουλειά, υποχρεώσεις και τους ανθρώπους που βλέπουμε συχνότερα από αυτούς. «Θα σε αγαπάω και με το νέο έτος. Κάθε μέρα περισσότερο από την προηγούμενη, στο υπόσχομαι», πες στον εαυτό σου. Στον κολλητό. Στον έρωτα σου. Στη γαμημένη τη δουλειά σου. Στα όνειρα σου.

Και του χρόνου τέτοια μέρα, πάλι εδώ θα είμαστε, να φτιάχνουμε λίστες με όσα κάναμε και όσα όχι, γραμμένες ίσως στην χαρτοπετσέτα ενός μπαρ, με μια σταγόνα ουίσκι να διαβρώνει το μελάνι σε εκείνο το σημείο, που είχες γράψει την μεγαλύτερη επιθυμία σου.