DIY Maleficent στο All Things Dark
«Άλλοι γιορτάζουν το Χάλογουιν και άλλοι πνίγονται», έγραψαν πολλοί στο facebook την περασμένη εβδομάδα που άλλοι πόσταραν φωτογραφίες από την οδό Αγίας Ειρήνης, γιατί ναι, μέχρι εκεί είχε φτάσει ο κόσμος που ήθελε να παρευρεθεί στο πάρτι του six d.o.g.s. Το Χάλογουιν, όπως ίσως διαβάσετε στο προηγούμενο Nightcrawler, το προτιμώ από τις σαχλές απόκριες για αισθητικούς λόγους, αλλά κατά τα άλλα με αφήνει σχεδόν αδιάφορη και δε μοιάζει παρά με μια ακόμα θεματική νύχτα (που γεμίζει μαγαζιά, να τα λέμε και αυτά). Δεν έχω καμία όρεξη να το υπερασπιστώ, αλλά κάπου πρέπει να τελειώνουμε με όλο αυτό το αστειάκι που διαλέγουμε ομάδες και παίζουμε διαδικτυακό ξύλο. Γιατί στην τελική αγάπη μου, έξω, στα στενά της πόλης, αν αφήσεις την ενέργεια, μπαίνει κάτω από το πετσί σου.
Η επίκληση μιας ανθρώπινης τραγωδίας, αυτής που συντελείται καθημερινά και αδιάκοπα στα παράλια της χώρας μας, απέναντι σε μια χαζογιορτή είναι, το λιγότερο, μια αφελής πράξη. Υποψιάζομαι ότι οι συγγραφείς των σχολίων δεν σοκάρονται τόσο από το προσφυγικό ώστε να σταματήσουν να κάνουν σεξ με τον σύντροφό τους, να αρνηθούν να απολαύσουν ένα καλό πιάτο φαΐ, ένα ποτό σε ένα μπαρ με έναν παλιό φίλο και πολλώ μάλλον να κάνουν κάτι ηρωικό, σχεδόν ανέφικτο, να παρατήσουν τις ζωές τους όπως τις ξέρουν και να μεταβούν σε ένα ελληνικό νησί προς βοήθεια. Συνεπώς αν ένα όμορφο κορίτσι, όπως αυτό που συνάντησα στο All Things Dark event του Ρομάντσο, θέλει να φτιάξει μόνη της τη στολή της, να ντυθεί Maleficent και να βγει να χορέψει, δεν έχει να νιώσει τύψεις για τίποτα. Μπορεί ακόμα να ήταν μια από εκείνους που συνείσφεραν στη μεγάλη εκστρατεία του Taxibeat που συγκέντρωσε πράγματα για τους πρόσφυγες, το ξέρεις;
Η πιο δημοφιλής μάσκα της βραδιάς. Και μια απορία. Νίκο εσύ;
Η Ζωή Παρασίδη με έναν παλαιστή.
Photoharrie και Καλφακάκος.
Όσοι κατάφεραν να μπουν στο six d.o.g.s πρέπει να πέρασαν αρκετά ωραία αν κρίνουμε από το φωτογραφικό υλικό. Ο συνωστισμός ήταν αναμενόμενος, αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει εκείνο το μαγαζί στην πόλη που είναι σταθερή αξία μέσα στα χρόνια και στα μάτια των νεότερων μοιάζει με ναός. Ας γράψουμε και αυτό στα τεφτέρια μας, μια που συζητάμε σε αυτή τη στήλη για διάφορα φαινόμενα της πόλης. Κάποτε ήμαστε όλοι μικρότεροι και μαγαζιά ή συγκεκριμένα event μας έκαναν να νιώθουμε πιο σημαντικοί από ότι ήμαστε τότε. Όταν όμως μεγαλώνεις, ξέρεις ότι μια μπύρα στο πλήρως ανακαινισμένο Υπερωκεάνιο με την προσθήκη «Μεγάλος Ανατολίκος» στην επωνυμία, μαζί με τους πάντα αναπάντεχους ήχους του Mr. Z είναι ένας καλός τρόπος να ξεκινήσεις το βράδυ σου, πριν στριμωχτείς στα μεγάλα πάρτι. Στη στοά της Περικλέους πλέον υπάρχει ένα πικάπ και μια γλάστρα με ένα κυκλάμινο. Αυτό είναι το booth και ο χαμηλός φωτισμός, κατά τον φίλο Ζώη, τραβάει ένα βερμουτάκι. Επιβεβαιώνω.
Κυκλάμινα και βινύλιο.
Μr Z. κραδαίνει επική δισκάρα, που μετά από τόσο diggin’ τον χαρακτηρίζει.
Τα τηλέφωνα χτυπούν. Χείλη ανταλλάσουν πληροφορίες για τα υπόλοιπα χάλογουιν πάρτι με χωρητικότητα. Στο δρόμο για το Ρομάντσο, δεν υπήρχε μαγαζί που να μην είναι ασφυκτικά γεμάτο, ακόμα κι αν δεν είχε Χάλογουιν event. Πήραμε πίσω τα Σάββατα φαίνεται. To All Things Dark της ενδυματολόγου D’Arcy Foxx – master στις θεματικές βραδιές – μοιάζει και φέτος σαν διαγωνισμός καλύτερης εμφάνισης, καθώς πιθανότατα μερικές από τις καλύτερες αμφιέσεις της Αθήνας, πέρασαν από εκεί. Στο πάρτι μεταξύ άλλων παίζουν και δύο φίλοι ο Harrie Photoharrie και ο Κωνσταντίνος Καλφακάκος, residents… αυτής της στήλης. Η μάσκα – κεφάλι γουρουνιού είχε φέτος την τιμητική της πάντως. Αγνοώ το γιατί.
Μετά τον πολύ χορό, τα στομάχια μας μάς οδηγούν στην «Ήπειρο», το μαγειρείο εντός Βαρβακείου, με τα φοβερά μαγειρευτά. Στο βάθος, σε ένα ακριανό τραπέζι, ένα φάντασμα μου γνέφει «γεια» και συνειδητοποιώ ότι απόψε, είναι πίσω από κάθε μου βήμα στην πόλη. Δεν τρομάζω, είναι η μέρα. «Αν δε βγουν σήμερα τα φαντάσματα, τότε πότε;», σκέφτομαι και του χαμογελάω πίσω. Τι φοβερή αλληγορία που είναι η ζωή!
Κοτόσουπα στην Ήπειρο, 1η Νοεμβρίου 2015.
I wish.
Μαζί με τον Γιώργο Φακίνο on stage. Τραγουδήσαμε το καινούριο της Lana.
Καρόκε τις Τετάρτες; Κι όμως στο Second Skin πλέον είναι θεσμός και ίσως το πιο απενοχοποιημένο event της πόλης. Οι διοργανωτές του και ο Γιώργος Φακίνος μου λένε με μια φωνή «Είναι ψυχοθεραπεία». Τη δοκίμασα και περισσότερα για αυτήν θα διαβάσετε σύντομα στην Popaganda. Σήμερα Παρασκευή συμβαίνουν πολλά τρομερά πράγματα. «Πρώτη φορά dj», μαζί με τη φίλη μου Ζωή Παρασίδη θα διαλέξουμε μουσική για όσους δεν παίρνουν τον εαυτό τους και πολύ στα σοβαρά στο Komma Bar, υπό το όνομα #μόνο_ντέκα, το hashtag που περιγράφει τις ζωές μας. Παράλληλα, ο άνεμος θα λυσσομανάει στην Αναξαγόρα, καθώς το opening του club του Ρομάντσο είναι γεγονός, είναι διήμερο και θα έχει και εκλεκτούς καλεσμένους, όπως ο νονός της techno Juan Atkins, με τον οποίο ανταλλάξαμε δύο κουβέντες μες τη βδομάδα.
Την Τετάρτη ξεκινούν τo Acoustic Room με οικοδεσπότη τον Prins Obi στο Tesla Bar [at] Bios, μα αυτό που πιότερο όλοι καρτερούμε, είναι τη δεύτερη απόβαση – και πιθανότατα επέλαση, καθώς δε θα μείνει τίποτα όρθιο – της Popaganda στο Βορρά, όπου θα γιορτάσουμε τα 2 μας χρόνια στο μπορντ \\ ντε λό, με dj sets από το Popaganda team και τους αγαπημένους μας φίλους, Γιάννη Δρίζη & Nadja. Χρόνια μας Πολλά.