“Θα είναι περίεργο αλλά ενδιαφέρον”. Αυτή ήταν η λακωνική περιγραφή της K. καθώς συζητούσαμε τα σχεδιά μας γιατο βράδυ του Halloween. Η ίδια φίλη με έχει σύρει ουκ ολίγες φορές σε “περίεργα” βράδια με εικαστικό πάντα ενδιαφέρον. Καλά κρυμένες σπηλιές, δύσκολα να εντοπιστούν με την πρώτη ματιά κτήρια, μισογκρεμισμένα γεωργιανά ανάκτορα που πλέον έχουν καταληφθεί και πλήρως ανακαινιστεί από καλλιτέχνες, αποθήκες με παρατημένες κούτες γεμάτες φερμουάρ, αφρολέξ ή τερματικά που στην πορεία αποτελούν μέρος της εκάστοτε εγκατάστασης, λαβυρινθώδη ξεχασμένα εργοστάσια που πρέπει να εντοπίσεις το σωστό ανελκηστήρα για να βρεθείς στο σωστό μέρος, το παλιό δημαρχείο του Limehouse, τούνελ κάτω από την επιφάνεια των πολυσύχναστων δρόμων του Λονδίνου.
Αυτά φυσικά συμβαίνουν κάτα τη διάρκεια ολόκληρης της χρονιάς, με ή χωρίς τη δικαιολογία παγανιστικών εορτών και με dress code που προκαλούν γιουχαρίσματα από τα πιτσιρίκια της γειτονιάς που δε μασάνε να σε πούνε “αδερφή” και άντε μετά να τους εξηγήσεις ότι είσαι γυναίκα και θα μπορούσες να είσαι μάνα τους, απλά τυχαίνει να έχεις αντρίκια κορμοστασιά και παλαβούς φίλους.
Έχω βγει έξω μασκαρεμένη για την προβολή του ντοκιμαντέρ Grey Gardens και το πάρτι που ακολούθησε, με μια μπλούζα στο κεφάλι σα τσεμπέρι, φούστα φορεμένη ως μπέρτα και τόνους make up προς τιμήν της βασικής πρωταγωνίστριας. Με είπαν τραβέλι. Εχω φάει αυγά από μια αγέλη καλόπαιδων με ποδήλατα όταν ντυμένη λόρδος Summerisle μέσα στη μέση του Μαίου, βραδάκι στο Stoke Newington, περπατούσα αγέρωχη προς ενα “Wicker Man” πάρτυ. Εχω συνοδέψει την εν λόγω φίλη σε ένα μεσαιωνικό χωριό στο Κεντ, μια βδομάδα πριν γεννήσω, κυριολεκτικά με την κοιλιά στο στόμα, προς αναζήτηση ειδικών κάδρων για δυο από τα έργα της. Με λίγα λόγια έχω υποστεί πολλά για αυτή τη φιλία. Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει όμως για αυτό που συνέβη τις προάλλες. Κι έχω μόνο την σγουρομάλλα φίλη μου να ευχαριστήσω για τους εφιάλτες που θα με κάνουν να πετάγομαι κάθιδρη από το κρεβάτι τουλάχιστον για το υπολοιπο της χρονιάς.
Φτάσαμε στα Apiary Studios κατά τις 9 με σκόπο να μην το κάψουμε γιατί η επομένη ήτο εργάσιμη. Η είσοδος ήταν δωρεάν. Μας καλοσώρισε μια σχεδόν τσίτσιδη συμπαθέστατη κοπελίτσα, η οποία εξήγησε ότι το στούντιο αποτέλεσε για ένα μήνα το σπίτι, εργαστήριο και στην πορεία γκαλερί για 25 καλλιτέχνες. Το εγχείρημα ολόκληρώθηκε με τη συνεισφορά της δουλειάς άλλων 30 καλλιτεχνών κάτω από τον τίτλο Animamus Art Salon : A Living Gallery. Τόνισε πως απόψε είναι η τελέυταια βραδιά και η διευθύντρια του όλου πειράματος, η Ventiko από το Μπρούκλιν, έχει ετοιμάσει πολλά και σπουδαία θεάματα.
Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό που συνέβη τις προάλλες. Οι εφιάλτες θα με κάνουν να πετάγομαι κάθιδρη από το κρεβάτι τουλάχιστον για το υπολοιπο της χρονιάς.
Εξω ο κόσμος κάπνιζε ανάμεσα σε ανταλλαγές κοπλιμέντων για τα εξαιρετικά, σημειωτέον, halloween κοστουμια. Δεν υπήρχε μπαρ όποτε η συμπαθητική μισόγυμνη μας παρότρυνε να επισκεφτούμε το κοντινότερο μαγαζάκι για τις απαραίτητες προμήθειες αλκοόλ. Οπλισμένη με ένα μουκάλι βότκα, περούκα, μαύρα γυαλιά και με δυο κιλά λευκό make up στο πρόσωπο, έφερνα λίγο στο Johnny Thunders στα τελευταία του. Ο συνοδός μου τεμπέλιασε και αρκέστηκε στο να φορέσει μια σκοροφαγωμένη τρομακτική μάλλινη μάσκα που είχε αγοράσει προ πενταετίας στο Glastonbury και που έχω προσπαθήσει να “δωρίσω” κατά λάθος στο τοπικό φιλανθρωπικό μαγαζάκι πολλές φόρες χωρίς επιτυχία, κάπως τα καταφέρνει σα γάτα και γυρίζει πισω.
Ρίξαμε μια γρήγορη ματιά στο δωμάτιο με τα κρεβάτια των καλλιτεχνών και τον κυρίως χώρο της έκθεσης όταν ένας τύπος με μακιγιάζ Σκαθαροζούμη και απίθανες ποσότητες piercing και τατουάζ σε προσωπο και σώμα μας ρώτησε αν θα θέλαμε να δούμε το πρώτο show, πάνω στη σοφίτα. Ανεβήκαμε με χαρά μα ξάφνου το χαμόγελο πάγωσε. Ευχαρίστησα την προνοητικότητα της μπογιάς και των γυαλιών ηλιού που μπόρεσαν να κρύψουν την υπέρτατη φατσική παραδρομή. Το suspension είναι η τεχνική κατά την οποία τοποθετούνται μεταλικοί γάτζοι μέσα στο δέρμα ή ενσωματώνονται σε piercing με σκοπό την αιώριση του σώματος. Ξεκίνησε στις όχθες του ποταμού Μιζούρι από τη φυλή Mandan και αυτά εδώ τα τρελοκομεία το έχουν κάνει art, σου λέει.
Γύρω στο δωμάτιο ήταν τοποθετημένα καθίσματα και στη μέση της οροφής της σοφίτας υπήρχαν ξύλινες δοκοί από τις οποίες κρέμονταν τσιγκέλια. Ενας γυμνός από την μέση και πάνω νεαρός με μελανοχτυπημένο όλοκληρο τον κορμό του, καθόταν σε μια καρέκλα δεχόμενος την ειδική μάλαξη στην πλάτη και προετοιμασία του δέρματός του για το τρύπημα.
Κατεβάσαμε δυο ποτήρια του γνωστού διάφανου ποτού ο καθένας και αποφασίσαμε να μείνουμε. Καθήσαμε μάλιστα στιςκ αρέκλες που είχαν την καλύτερη θέα, μακριά από την έξοδο. Βαράτε με κι ας κλαίω. Η φίλη μου άφαντη. Οι διπλανοί μας επιασαν ψιλοκουβέντα, πως βρεθήκατε εδώ, έλα μου ντε βρε παιδιά μου. Ο τύπος κρεμάστηκε και άρχισε να κουνιέται σαν εκρεμμές. Με έκανε να ανατριχιάσω.
Να πέσει το βίντεο παρακαλώ.
Μετά το τέλος του πρώτου περφορμανς, η φιλενάδα μου κατέφτασε αναμαλλιασμένη και έξαλλη που το έχασε. Κρατήθηκα να μην την βρίσω. Είδαμε λίγη ακόμα τέχνη, θαυμάσαμε μερικά ακόμα υπέροχα κοστούμια, βγάλαμε φωτογραφίες τα εκθέματα. Μετά μας καλέσαν πάλι στη σοφίτα για το επόμενο show. Σα βλαμένα παιδάκια που οι γονείς τους έχουν προειδοποίησει να μην κοιτάξουν έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, αφού τα θύματα του τροχαίου είναι σπαρμένα στην εθνική οδό, αλλά που φυσικά καταβροχθιζουν με τα μάτια κάθε λεπτομέρια.
Ο τύπος λέγεται Mad Alan, έχει τατουάζ σε ολόκληρο το σώμα του και φέρνει λίγο στον Γκουσγκούνη, της εποχής “Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται” με περισσότερα κιλά. Θεωρείται θρύλος στο χώρο τόσο της δερματοστιξίας όσο και του suspension το οποίο έχει μάλιστα συνδυάσει στο παρελθόν με bungee jumping. Η γυναίκα του κάθεται δίπλα και αποκαλύπτει ότι δε σταματά να την εκπλήσσει κάθε φορά με καινούρια κόλπα. Να τον χαίρεσαι, εμεις τι φταίμε, σκέφτομαι.
Μετά την απαραίτητη μάλαξη της πλάτης και τις σχετικές προεργασίες, ο τρελο- Alan ολόγυμνος μετατρέπεται σε ανθρώπινη κούνια. Καθώς κρέμεται η βοηθός αρχίζει να στερεώνει διάφορες κατσαρόλες από τα υπάρχοντα σκουλαρίκια στο σώμα του, μερικές σύριγγες στον ώμο, ξυραφάκια και κουδούνια, ο κόσμος ζητωκραυγάζει, κοιτάμε σα χαμένοι. Το όλο σκηνικό είναι ήδη τρομερά σουρεαλιστικό και φαιδρό μαζί, όταν υπό την υπόκρουση του “Fuck The Pain Away” σκάει μια γιαπωνέζα με ένα τεράστιο κόκκινο δονητή τον οποίο και χώνει στο μέρος του σώματος του Mad Alan που φαντάζεστε.
Σοκαρισμένοι, ελάχιστοι βγάζουν πλέον φωτογραφίες. Για βίντεο ούτε λόγος. Ο Mad Alan τραγουδάει μαζί με την Peaches και όταν το παλούκι έχει πλέον βγει φωνάζει με όση δύναμη του έχει απομείνει “Long Live Lou Reed”, πράγμα που με κάνει να βάλω τα γέλια, από νευρικότητα. Βέβαια είμαι σίγουρη ότι αν ο Lou ήταν εδώ θα γούσταρε και ότι κάτι τέτοια στο Factory τα τρώγανε για πρωινό.
Κατεβάζω άλλη μια βότκα, προσπερνώ με ψεύτικη ψυχραιμία τα αίματα στο πάτωμα και βγαίνω να πάρω καθαρό αέρα. Θυμάμαι όταν είχα δει το 2007 σε μια γκαλερί στο κέντρο το βίντεο Crucifixion του έτερου παλαβού βλάσφημου και πλέον μακαρίτη Sebastian Horsley που με είχε εξίσου αναστατώσει. Δυσκολεύομαι να κατανοήσω το πως κάποιοι άνθρωποι μπόρουν να κάνουν το σώμα τους καμβά και να υποστούν τόσο πόνο στο όνομα της τέχνης. Με τη μορφίνη προαιρετική πάντα.
Η βραδιά συνεχίζεται με ένα ακόμα περφορμανς, ένα αγόρι και ένα κορίτσι στο ισόγειο παντρεύνται μπροστά μας. Vintage νυφικό. Ωραία ατμόσφαιρα. Χασμουρητά. Ακολουθεί ένας ακόμη τρελός που θα υποβληθεί σε ηλεκτροσόκ μπροστά σε όλους πάνω σε μια αυτοσχέδια καρέκλα. Πραγματικά τίποτα δεν μπορεί να με σοκάρει πια. Τον παρακολουθώ να ξεροψήνεται με την άκρη του ματιού. Συζητώ με φίλους, σκέφτομαι να ξαναρχίσω το κάπνισμα μετά από πέντε χρόνια αποχής και γενικά αισθάνομαι ένα τρομερά πρωτόγνωρο συναίσθημα, ηττημένη, αηδιασμένη αλλά και κάπως ενθουσιασμένη μαζί.
Τα τελευταία χρόνια την ημέρα του Halloween, έρχονται φίλοι από το σπίτι και σαν παράδοση βλεπουμε την Herzog εκδοχή του Nosferatu, άντε και το Don’t Look Now στο τσακιρ κέφι. Φέτος αποφάσισα να βγω και το μόνο που πραγματικά ήθελα ήταν να δω τέχνη για μερικά δευτερόλεπτα και μέτα να χορέψω Cramps μέχρι να πονέσουν τα πόδια μου. Το πάρτυ ήταν “περίεργο και ενδιαφέρον” όπως υποσχέθηκε η φίλη μου αλλά με έκανε να θέλω να παω σπίτι και να χωθώ μέσα στη μπανιέρα για ώρες στις 3 τα ξημερώματα και μετά να γράψω για την εμπειρία έτσι ώστε να την ξορκίσω. Κάθαρση. Ετσι κι έγινε.