Άκης Παπαδόπουλος.
Master Μαριαλένα & Ειρήνη Λεονταράκη
Est. Εδώ και 40 χρόνια στο ίδιο μαγαζί.
Best Χειροποίητα κοσμήματα από ασήμι, χρυσό, λευκόχρυσο, ασημόχρυσα κοσμήματα, επίχρυσα δικιάς τους κατασκευής.
Το μαγαζί αρχικά είχε ιδρυθεί από τον παππού μας, ο οποίος ζούσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Αλκιβιάδης ο παππούς, Αλέξανδρος ο μπαμπάς εξ’ ου και το Α. Λεονταράκης. Δεν το καταργούμε το Α από το όνομα. Ο παππούς μας είχε το εργαστήριο του στην Αλεξάνδρεια και γύρισε το ’58 στην Ελλάδα, τότε που επέστρεψαν οι περισσότεροι Έλληνες. Αργότερα συνέχισε ο πατέρας μας εδώ, σε ένα μαγαζί λίγο πιο πάνω και αργότερα το ’72 ήρθε σε αυτό το σημείο. Τώρα έχουμε ανακατευτεί η αδερφή μου και εγώ με την δουλειά. Παρ’ όλο που και οι δύο σπουδάσαμε κάτι τελείως διαφορετικό, αναλάβαμε την επιχείρηση και σταδιακά το αγαπήσαμε αυτό που κάνουμε.
Εγώ ξεκίνησα να δουλεύω από το ’87 και η κατάσταση τότε ήταν πολύ διαφορετική από τώρα. Υπήρχαν πελάτισσες που ερχόντουσαν και ψώνιζαν ασύστολα. Ήταν εκείνη η εποχή του ’80 που όλοι είχαν λεφτά. Τώρα δεν υπάρχει αυτό, σε καμία περίπτωση. Εμείς στη χρυσοχοΐα είχαμε κρίση από το 2004 και μετά. Γιατί με τους Ολυμπιακούς αγώνες υπήρχε η προσδοκία από όλη την Ελλάδα ότι θα δουλέψουν όλοι. Για κάποιο περίεργο λόγο νόμιζαν ότι θα δουλέψει όλη η Ελλάδα. Ψώνιζαν οι πελάτες μας γιατί κάναμε και χονδρική και προμηθεύαμε πάρα πολλά μαγαζιά σε όλη την Ελλάδα. Αγόραζαν σε μεγάλες ποσότητες για να είναι όλοι έτοιμοι για τους Ολυμπιακούς και φυσικά όλα αυτά που περίμεναν δεν έγιναν. Και από εκεί φάνηκε μια πτώση, μια ύφεση στη χρυσοχοΐα. Αυτό από τη μια ήταν καλό για εμάς γιατί “μαζευτήκαμε” πριν μας βρει η κρίση. Μικρύναμε λίγο τις επιχειρήσεις μας, το εμπόρευμα μας, και γίναμε πιο συγκρατημένοι και όχι τόσοι αισιόδοξοι. Και όταν ήρθε η κρίση ήμασταν λίγο πιο προετοιμασμένοι από άλλους κλάδους. Αργότερα εδώ στην περιοχή μας βλέπαμε το ένα μαγαζί να κλείνει μετά το άλλο. Απέναντι ήταν ένα μαγαζί με χαρτικά και σχολικά. Έκλεισε. Είχαμε τον Ελευθερουδάκη, έκλεισε και αυτός. Τώρα αντί για τέτοια μαγαζιά, ανοίγουν φαγάδικα, μπυραρίες, μπαράκια. Μάλλον τέτοια μαγαζιά τραβάει πλέον η περιοχή. Και αυτές όμως είναι πολύ ωραίες προσπάθειες.
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά αυτή που κάνουμε, ειδικά για εμάς τις γυναίκες που μας αρέσουν τα κοσμήματα. Ενώ παλιότερα πατροπαράδοτα οι χρυσοχόοι ήταν κατά κύριο λόγο άντρες τις τελευταίες δεκαετίες έχουν μπει πολλές γυναίκες στον κλάδο και σαν τεχνίτριες και σαν σχεδιάστριες. Εμείς όλα τα κοσμήματα τα φτιάχνουμε μόνοι μας. Βραχιόλια, δαχτυλίδια, κολιέ, σκουλαρίκια, μενταγιόν, καρφίτσες, ακόμα και κάποια αντρικά. Έχουμε δικό μας στυλ και άποψη στη χρυσοχοΐα και πολύ έντονη σφραγίδα και ταυτότητα. Επειδή είμαστε τόσα χρόνια στο επάγγελμα το ζητούμενο μας είναι να κάνουμε πράγματα που δε τα κάνουν οι άλλοι. Το εμπορικό κόσμημα εμάς δεν μας ενδιαφέρει και δεν μας αρέσει αισθητικά. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι προσέχουμε πολύ την ποιότητα μας, γιατί θεωρούμε ότι η τιμιότητα σε έναν κοσμηματοπώλη είναι αναγκαία. Επίσης είμαστε ένας κλάδος που περνάει μεγάλη κρίση γιατί είναι ο πρώτος που χτυπιέται από μια κρίση. Δεν είναι το είδος μας είδος πρώτης ανάγκης. Κάθε άλλο. Είναι είδος πολυτελείας. Είναι το τελευταίο στη λίστα. Μόνο τα πολύ υποχρεωτικά, για βαφτίσια, σταυρούς και βέρες θα έρθουν να πάρουν. Τι να κάνουμε και εμείς όμως. Προσπαθούμε να αντέξουμε.
Στο κέντρο της Αθήνας έχει φτιάξει η κατάσταση. Έχουν ανοίξει καινούρια μαγαζιά, έχει γίνει στέκι η περιοχή. Έχουν ανοίξει καλά εστιατόρια, καλά μαγαζιά, ωραίες προτάσεις με φρέσκες ιδέες. Εγώ είμαι ευχαριστημένη με αυτή την εξέλιξη που έχει η γειτονιά γιατί κάποτε δεν είχε τίποτα. Στον δρόμο μας ήμασταν μόνο εμείς κάποια στιγμή. Τα δύο πρώτα χρόνια της κρίσης, με τις πορείες και το κάψιμο του κέντρου είχαμε και εμείς τεράστιο πρόβλημα γιατί δεν κατέβαινε κόσμος στο κέντρο για να κάνει τα ψώνια του. Εμείς όμως δεν φοβόμασταν τόσο γιατί εδώ στη Σκούφου δεν γινόντουσαν πολλά επεισόδια.
Μια συγκεκριμένη ιστορία που θυμάμαι όσα χρόνια δουλεύω στο μαγαζί ήταν όταν είχε έρθει ένας κύριος, καλοντυμένος και κοιτούσε τα κοσμήματα αλλά δεν ψώνισε. Και ψυλλιάστηκα εγώ ότι μπορεί να θέλει να μας κλέψει, γιατί μου φαινόταν κάπως περίεργος. Ξανά ήρθε μετά από λίγες μέρες μας ζήτησε τα πιο ακριβά που έχουμε στο μαγαζί και έρχεται μια τρίτη φορά να τα πάρει αλλά ήθελε να μας δώσει επιταγή. Και του λέω εγώ όχι δε μπορώ να σας τα δώσω με επιταγή γιατί πρώτον δε σας γνωρίζω, δεν είστε πελάτης μου και δεύτερον τέτοια ώρα που μου δίνετε την επιταγή δε μπορώ να την τσεκάρω στην τράπεζα. Και αυτός θύμωσε και έφυγε και ύστερα από λίγες μέρες μάθαμε ότι ο ίδιος είχε κλέψει άλλους χρυσοχόους, τους είχε δώσει ψεύτικη επιταγή και μόλις είχε βγει από την φυλακή.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε κλειδώσει την πόρτα, πιο πριν ήταν ανοιχτό το μαγαζί, όποιος ήθελε έμπαινε. Αλλά όταν έχεις ένα τέτοιο μαγαζί και είμαστε και δύο γυναίκες μόνες, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να συμβεί κάτι, ειδικά στις μέρες μας, οπότε για προληπτικούς λόγους κλειδώνουμε. Και οι πελάτες μας όμως αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια έτσι.
Μασκότ του Κέντρου δε ξέρω εάν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος. Θα έλεγα όλους τους άστεγους που κυκλοφορούν, ίσως επειδή δεν είναι και πολύ στα καλά τους.
Info Σκούφου 6, τηλ.210-32.47.728. Λειτουργεί κάθε Δευτέρα-Τετάρτη από τις 10 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα, κάθε Τρίτη-Πέμπτη-Παρασκευή από τις 10 το πρωί μέχρι τις 8 το απόγευμα και το Σάββατο από τις 10 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι.
Στην επόμενη σελίδα ένα από τα πιο αγαπημένα μας μπαρ του Κέντρου.
Page: 1 2