Eυχάριστες νότες σε awkward εκλογές

«Πώς να σου το πω ρε παιδί μου, η φαρδιά σου η κωλάρα, μου δίνει νόημα να υπάρχω». Το καλύτερο pick up line που έχει ειπωθεί ποτέ, βγήκε από τα χείλη ενός  ρεμπέτη με στόχο τη φίλη μου που κάθεται απέναντι.  Όλα αυτά συμβαίνουν ένα βράδυ Πέμπτης στην Αυλή του Ψυρρή. Ο Κωστής έχει μακριά ξανθά και πυκνά γένια. Δύο ασημένιες ταυτότητες ξεχωρίζουν στους καρπούς του, καθώς παίζει μπουζούκι. Δίπλα του κάθεται ο Νίκος, που τον συνοδεύει με μπαγλαμαδάκι. Μας ζητάνε να τους πάρουμε μια μπύρα γιατί είναι άφραγκοι. Τα βρίσκουμε τσοντάροντας από τις δικές μας σε δύο κρασοπότηρα, γιατί και για εμάς μια έξτρα μπύρα θα ανέβαζε το μπάτζετ της βραδιάς. Οι δύο περίεργοι, νέοι μας φίλοι φέρνουν τις καρέκλες τους πιο κοντά στο τραπέζι μας να τσουγκρίσουμε. Ο Νίκος ανοίγει μια τσάντα που έχει στα πόδια του. Μέσα είναι γεμάτη μπρελόκ. Βγάζει και μας χαρίζει ένα στην κάθε μια. Αντιλαμβάνομαι ότι έτσι την κυλάει. Για να αποπροσανατολίσω τον Κωστή από το κόρτε και την «φαρδιά κωλάρα» της φίλης μου, ρωτώ τι κάνει εκείνος στη ζωή του. «Εγώ γενικά μαστουριάζω, γιατί δε μπορώ να αντέξω αυτή την πόλη και όσα γίνονται γύρω μου χωρίς να την έχω πιει, κατάλαβες;». Με τις εκλογές να είναι προ των πυλών και διάφορες σκέψεις να με ταλανίζουν, ίσως ο Κωστής να έχει δίκιο και αυτή η πόλη να μην παλεύεται χωρίς μαστούρα. Τώρα με τι μαστουριάζει ο καθένας, είναι μια άλλη ιστορία.

Παρασκευή και στο γραφείο καταφτάνουν μπαλόνια και κουτιά με γλυκά. Δύο χρόνια Popaganda και έχουμε πάρτι εδώ. Το «μεταξύ μας». Πολύ αλκοόλ, πολύ χορός και πολλή συγκίνηση είναι η σούμα της βραδιάς, αλλά φίλοι, what happens in Popaganda, stays in Popaganda. Αφήστε την φαντασία σας να οργιάσει και περιμένετε πρόσκληση για το μεγάλο μας πάρτι.

Την επόμενη είναι παραμονή των εκλογών, αλλά και των γενεθλίων μου. Το χανγκόβερ του πάρτι σκληρό και η δουλειά που θα ρίχναμε την Κυριακή σκληρότερη. Έτσι αποφάσισα πως δεν θα γιορτάσω αυτή τη βδομάδα και αποδέχτηκα την πρόσκληση σε μια χαλαρή σύναξη στο μπαλκόνι φίλων. Στο τραπέζι υπήρχε ρακί και τρομερός μεζές. Διάφορα τυριά, σύγκλινο από τη Mάνη, πικάντικο σαλάμι και κριτσίνια. Μια φίλη είχε φροντίσει και για το επιδόρπιο, οπότε στο ψυγείο άραζε για να δροσιστεί μια σπιτική lemon pie, μέχρι την ώρα που θα την καταναλώναμε. Πλησίαζε μεσάνυχτα και έτσι κάποιος από την παρέα, έριξε την ιδέα να σβήσω κεράκι, εφόσον υπάρχει γλυκό. Κεράκι δεν βρέθηκε, οπότε έσβησα έναν λαχανί Βig, χωρίς να κάνω ευχή. Έτσι οι φίλοι μου, διοργάνωσαν το πιο όμορφο DIY πάρτι που μου έχουν κάνει ποτέ.

Δεύτερη μέρα χανγκόβερ, δεύτερη φορά αριστερά (τελικά;!). Μια γρήγορη μπύρα έξω από τα Zara στην Σταδίου, με τη Ζωή που κάλυπτε τις εξελίξεις στο περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ό,τι κοντινότερο κάναμε σε έξοδο το βράδυ της Κυριακής. Κάποια στιγμή από τα ηχεία ακούστηκε μια dubstep διασκευή ενός κομματιού που έλεγε «Τσίπρας, Τσίπρας, Αλέξης Τσίπρας. Τσίπρας, Τσίπρας, Αλέξης Τσίπρας», όμως πριν προλάβουν ν’ ακουστούν περισσότεροι στίχοι κάποιος το «χασάπιασε». Μια αστεία νότα, σε κάτι awkward εκλογές, θα διηγούμαστε μετά από χρόνια.

Ένα νέο fanzine, το Asthenia, παρουσιάστηκε την Τρίτη στον υπέροχο χώρο του Vessel στον τρίτο όροφο της στοάς  Καΐρη, που μας αποκάλυψε ένα μπαλκόνι με μια τυπικά αθηναϊκή και ιδιαίτερη θέα. Στο πρώτο τεύχος συμμετέχουν πολλοί φίλοι και γνωστοί και τα έργα είναι εμπνευσμένα από μια φράση της Emma Goldman “If I can’t dance to it, it’s not my revolution”, όπου κάθε καλλιτέχνης μπορεί να αντικαταστήσει την λέξη dance, με όποια λέξη τον εκφράζει. Βρήκα τα περισσότερα από αυτά εξαιρετικά και παρατήρησα πως όσο παρωχημένο και αν ακούγεται το «η τέχνη είναι μια μορφή επανάστασης», τελικά είναι η μόνη αδιάκοπη επανάσταση ανά τους αιώνες και είναι προσωπική. Οτιδήποτε πέφτει σαν μικρό πετραδάκι στα λιμνάζοντα νερά της ζωής μας, είναι μια μικρή επανάσταση.

Όπως ακριβώς τάραξαν την κοινωνία των 80’s εκείνοι οι οργισμένοι πάνκιδες που αναζητούσαν άσυλο σε όλα κι όλα τρία ακόρντα και τοξικούς στίχους. Μετά το Vessel λοιπόν, βρέθηκα στον Microcosmo και στην προβολή του ντοκιμαντέρ με στοιχεία μυθοπλασίας, «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Πρωταγωνιστεί σε αυτό η φίλη, Βάσω Καμαράτου και όταν ακόμη τα γυρίσματα ήταν σε εξέλιξη, είχε πει σε μια φίλη και έμενα πως χρειάζονται κόσμο για μια σκηνή. Κάπως έτσι μαζευτήκαμε ένα μάτσο καλά παιδιά και κάναμε τους καταληψίες στα Λιπάσματα Πειραιά. Με σκηνές από αυτό το γύρισμα, άρχισε και τελείωσε η ταινία.

Όταν βρίσκεσαι μια ανάσα από το Κουκάκι, δεν μπορείς να αντισταθείς στην ιδέα ενός ποτού στο Μπελ Ρεϋ και ας είναι εργάσιμη η επόμενη μέρα. Εδώ που τα λέμε, σκατά στις εργάσιμες (όπως λέμε και στο γραφείο)! Το ένα ποτάκι βέβαια, κατέληξε σε μια επική μπαρότσαρκα, από εκείνες που θα μπορούσαν να είναι μια μικρού μήκους ταινία. Στο Galaxy, βουρκωμένη στο μπαρ, εξηγώ σε ένα φίλο γιατί δεν έχει νόημα να προστατεύεις τον εαυτό σου από το να πληγωθείς. Φάε τα μούτρα σου κάθε γαμημένη φορά και μετά μέτρα τα σημάδια. Θα είναι ο συναισθηματικός σου χάρτης και θα σε έχει κάνει μια στάλα πλουσιότερο. Μετά από εκείνη τη συζήτηση καταλήξαμε κάπου με το φίλο μου. Η μπάρα του Galaxy – η καλύτερη μπάρα σε όλη την Αθήνα – δεν έχει αυτή τη δερμάτινη επένδυση για να είσαι άνετος και να σε κρατάει στο μπαρ, αλλά για να χτυπάς σε κάτι τέτοιες φάσεις πάνω της το κεφάλι σου χωρίς να το ανοίξεις.

Όταν σε όλα τα μαγαζιά σου λένε «Κλείνουμε σε μισή ώρα», υπάρχει πάντα το Speakeasy. Χτυπάς το κουδούνι και αντιλαμβάνεσαι ότι ζεις στην καλύτερη πόλη του κόσμου, όταν ένας υπόγειος παράδεισος είναι ανοιχτός στις τρεις το ξημέρωμα καθημερινής και έχει και κόσμο. Σε μια σκοτεινή γωνία, ένα αγόρι και ένα κορίτσι χορεύουν σε τζαζ ρυθμούς σαν να είναι Χριστούγεννα. Εκείνη έχει ακουμπήσει στο στήθος του με την πλάτη της και εκείνος έχει περάσει τα χέρια του στη μέση της. Φαίνονται σαν να αγνοούν τον κόσμο, το ρολόι που δείχνει πια 4μιση και μου υποδεικνύει πως πρέπει να πηγαίνω, το χαρτάκι του ημερολογίου σκισμένο στον Σεπτέμβρη, τον καιρό που έχει διπολική διαταραχή. 

Τετάρτη μεσημέρι έχω συνέντευξη με τους Villagers Of Ioannina City που έρχονται στην Τεχνόπολη αυτή την Παρασκευή, 25/09. Θα μπορούσα να κατασκηνώσω εκεί, καθώς δε θέλω να χάσω ούτε τον Φοίβο Δεληβοριά την επόμενη μέρα. Αυτός ο «Μπάσταρδος γιος», πάντα θα μας παρασέρνει. Το Σάββατο έχει και το πρώτο YSP! WSY! της σεζόν στο Senza και την Κυριακή πιθανότατα χαλαρό ποτάκι στην ταράτσα του Bios για το Supermoon Total Lunar Eclipse. Σταμάτα να σκέφτεσαι τις νύχτες! Έχεις δουλειά αύριο.