“Cause we’re the fishes and all we do, the move about is all we do”, εκεί γύρω στις 4 τα χαράματα, πίνω τη βότκα μου, ο Syd κάθεται στον καφέ, δερμάτινο καναπέ και τραγουδάει παίζοντας τη κιθάρα του, κοιτάει το πάτωμα που έχει λερωθεί από αλκοόλ, πατημασιές, ιδρώτα από εκείνο το κορίτσι που πριν μια ώρα χόρευε σαν τρελό και τώρα έχει αφήσει το κορμί της στον έτερο καναπέ, τον πράσινο ενώ η ίδια έχει κάτσει στην σκάλα και παρακολουθεί από ψηλά τα όσα (δεν) συμβαίνουν.
Είναι 4 η ώρα, δεν έχει ξημερώσει ακόμη, δεν ζω κάποιο ψυχεδελικό όνειρο, απλώς βρίσκομαι στο Barrett, έχω πιεί λιιιιιίγο παραπάνω, τόσο όσο για να βλέπω τον Syd όχι μόνο να τον ακούω, τόσο ώστε να αντιλαμβάνομαι την φωτεινή, κόκκινη επιγραφή “cause we ‘re the fishes” σαν το μοναδικό φάρο μέσα στη νύχτα.
Παίζει ωραία και σήμερα, παίζει γενικά καλή μουσική εδώ, άλλωστε αυτός ήταν ο στόχος των παιδιών που το άνοιξαν, να «συχνάζουν» και οι ίδιοι σε ένα μπαράκι που τους ταιριάζει η μουσική. Την Τρίτη λοιπόν -που όπως και τις Δευτέρες ό,τι πιεις κοστίζει μόλις 5 ευρώ- θα ακούσεις τον Μάνο Καρακατσάνη, από τους Mani Deum, που παίζει μουσική σκοτεινή, για πότες και μπάρες, την Τετάρτη τον sigmataf που μπορεί να πάρει και πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια, την Πέμπτη τον Αλέκο Σώρρο (πρώην Ρόδες) που κινείται ευέλικτα μεταξύ καινούριου και παλιού ροκ. Επίσης, δύο Πέμπτες το μήνα ο Κωνσταντίνος Μπόλας παίζει σε όλο το φάσμα της μαύρης μουσικής από soul, old school tunes, είναι οι βραδιές “At Last”, μόνο που τίποτα δεν έχει τελειώσει όταν παίζουν τέτοιες μελωδίες γύρω σου κι όταν το bourbon κυλάει μέσα σου, μάλλον τότε αρχίζουν όλα. Τις υπόλοιπες νύχτες τα παιδιά καλούν φίλους για να παίξουν μουσικές, άλλωστε η ευρύτερη παρέα αποτελείται από DJs, μουσικούς σε μπάντες, ανθρώπους που ξέρουν από μουσική τέλος πάντων και ζουν μαζί της. Α, και κάθε Κυριακή τα ποτά και οι μουσικές ξεκινούν από νωρίς, δηλαδή από τις 18:00 γιατί τα παιδιά από το Barrett θεωρούν ότι έτσι θα γυρίσουμε νωρίς στα σπίτια μας, βέβαια η θεωρία αυτή κατέρρευσε από την πρώτη κιόλας Κυριακή.
Εκτός από ανθρώπους που ξέρουν από μουσική το Barrett εμπιστεύεται και τους ανθρώπους με καλή αισθητική. Η Νόνη Νέζη έφτιαξε τα μενού, τα σουβέρ, το tag αντί πινακίδας, που δεν ξεχωρίζει σχεδόν από τα πραγματικά tag που προϋπήρχαν και παρέμειναν και το neon με custom γράμματα. Η Νόνη είναι σχεδόν το μόνο άτομο που δε λέγεται Μάνος στο μαγαζί, περίεργα πράγματα. Εκτός από περίεργα πράγματα βέβαια συμβαίνουν και κάποια ενδιαφέροντα και πιο νορμάλ. Την ερχόμενη Τετάρτη 7 Οκτωβρίου, στις 20.00, στον φοβερό επάνω χώρο, ο Αντώνης Βερούχης θα παρουσιάσει στον πάνω όροφο τού Barrett την ποιητική του συλλογή Τα Χρόνια της Κρίσης που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Vakxikon. Ταυτόχρονα θα εκτίθενται οι φωτογραφίες που ο ίδιος ο Αντώνης έχει τραβήξει, ως «συμπλήρωμα» της παρουσίασης.
Ξαναγυρνάω στις νύχτες. Είναι άλλωστε ένας τέτοιος πυρήνας το Barrett. Έρχομαι τακτικά, παρατηρώ, μέσα από το ποτήρι μου, την ανθρωπογεωγραφία του χώρου. Πίσω πίσω, στα backstage ας πούμε, κάθονται οι άνθρωποι του μαγαζιού και οι κολλητοί τους, παρακολουθούν τον κόσμο με κάποια αποστασιοποίηση, πρέπει άλλωστε να είναι σε μια κάποια εγρήγορση αν χρειαστεί κάτι. Στη μέση της μπάρας κάθονται οι μπάντες, είναι πολλές αυτές που συχνάζουν εδώ, οι Vodka Juniors, οι Chickn, οι Mani Deum, o Moa Bones, να πούμε ότι ο Gaspar Noe ήρθε εδώ μετά την προβολή του Love στις Νύχτες Πρεμιέρας; Ε, ας το πούμε. Πιο μπροστά, κοντά στον DJ, αράζουν τα κορίτσια, πίνουν κοκτέιλ, κουνιούνται νωχελικά, γελάνε, κοιτούν τι συμβαίνει πιο πίσω, με κλεφτές ματιές, μη καρφωθούν κιόλας. Παρατηρώ και ξέρω ποιοι θα τα «φτιάξουν» σε λίγο καιρό, αυτοί δεν το ξέρουν, είναι ακόμη χαρούμενοι και απολαμβάνουν το ανώδυνο -έτσι νομίζουν- φλερτ, δεν έχουν μπει ακόμη στο δράμα, όταν έρθει κι αυτό με τη σειρά του, πάλι θα βαρύνει η ατμόσφαιρα, θα πιούμε παρέα ενώ ο Μάνος θα παίζει Nick Cave, θα δείξω στο κορίτσι με τα υγρά μάτια -γιατί ως γνωστόν τα αγόρια δεν κλαίνε- τη φωτεινή επιγραφή, θα κουνήσει το κεφάλι με ύφος «Καλά να πάθω», θα δακρύσει ένα τσακ περισσότερο αλλά τουλάχιστον θα καταλάβει ότι ο Syd έδωσε την καλύτερη γκομενική συμβουλή από καταβολής κόσμου, όχι ότι αυτό θα τη βοηθήσει ή θα αλλάξει κάτι.
Μη λέμε και ό,τι θέλουμε.