Η διαχρονική ομορφιά του «Άνθη - Φυτά».
«Έλα, μην έρθεις. Έχει μια ουρά μέχρι την Χαριλάου Τρικούπη. Δεν παίζει να βρούμε εισιτήριο!», ένας νεαρός αποτρέπει την παρέα του από τηλεφώνου να φτάσει μέχρι την οδό Ακαδημίας, ανήμερα της εθνικής εορτής της 28ης Οκτωβρίου, που πλέον θα πρέπει να γιορτάζεται ως η μέρα που σε όλες τις μικρές αίθουσες της Αθήνας, σχηματίστηκαν ουρές για τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Έξω από το σινεμά Έλλη, έχει πράγματι σχηματιστεί τεράστια ουρά. Το εισιτήριο κάθε Τετάρτη σε Έλλη και Δαναό κοστίζει 5 ευρώ. Βάλε στην εξίσωση και μια αργία που σπάει τη βδομάδα στη μέση και μια ελληνική ταινία με διεθνές καστ και διακρίσεις και έχεις ένα μοναδικό φαινόμενο που εξυμνήθηκε ευθύς αμέσως στα social (και μη) media.
Το να βλέπεις τέτοιο πλήθος κόσμου να διψά να δει μια ταινία είναι αρκετά αισιόδοξο για το μέλλον του ελληνικού σινεμά. Λάνθιμος – Φιλίππου κατάφεραν να ανοίξουν το δρόμο για το greek weird wave που κατάφερε να γίνει σχεδόν maistream. Οι διακρίσεις στο εξωτερικό και το διεθνές cast εν προκειμένω μπουστάρουν ακόμα πιο πολύ την αποδοχή από κοινό, που παρά λίγο να χάσει το δημιουργικό δίδυμο με τις «Άλπεις». Η παρέα μου κι εγώ δεν καταφέρνουμε να βρούμε λοιπόν εισιτήριο για τον Αστακό στην Έλλη. Η ώρα μας παίρνει κομμάτι κι έτσι πηγαίνουμε στη στάση απέναντι από το πάρκο Ακαδημίας για να πάρουμε λεωφορείο με προορισμό το Δαναό. Ο Λυκαβηττός υψώνεται περήφανος πάνω από το κτίριο της Νομικής και δίπλα του, ξεπροβάλλει ένα εκτυφλωτικό φως. Είναι το φεγγάρι. Μια κουτσουρεμένη πανσέληνος, γοητευτική μέσα στην ημιτέλειά της, αποφάσισε να κάνει παρέα στον μοναχικό λόφο. Ξέρω ότι δε θα βρούμε εισιτήρια ούτε στο Δαναό, μα δε με νοιάζει, γιατί – όσο μελό κι αν είναι – ίσως έχει λίγη σημασία με ποιόν έχεις δει τα πιο όμορφα φεγγάρια στη ζωή σου.
Sold out και ο Αστακός και το Youth, 28η στο Δαναό.
Κοσμοσυρροή
Όπως επίσης σημασία έχει που νιώθεις, σαν στο φυσικό σου χώρο που λέμε. Στο Off the Chain, έναν από τους καλύτερους λόγους για να πας στα Εξάρχεια δηλαδή, μου συμβαίνει αυτό. Την περασμένη Παρασκευή, 23/ 10 που η βροχή μούλιασε λίγο την όρεξη μας για έξω, ο Πάνος Νταψής, ο ιδιοκτήτης του Off the Chain είναι στα decks και το πάρτι στη Ζωοδόχου Πηγής ακόμα ζωντανό. Που και που χρειάζεται λίγο καθαρό metal, ένα αυθόρμητο mosh pit σε ένα κομμάτι των Dead Kennedys, να τραγουδάς αγκαλιά με τους φίλους σου System Of a Down σαν να είναι πάλι 2005.
Ο Πάνος Νταψής στα decks του Off The Chain!
Αν προσέξετε καλά την επόμενη φορά που θα πάτε στο Off The Chain προσέξτε μικρές νέες προσθήκες και να κοιτάτε ψηλά.
Σάββατο και τα σύννεφα στον ουρανό σε προειδοποιούν να φυλάγεσαι και να κουβαλάς και καμιά ομπρέλα για παν ενδεχόμενο. Τα αψηφώ. Οι Father Breath παίζουν στο Velvet Room και μας παρασύρουν σε ένα μυστικιστικό live γεμάτο παραδοσιακές νότες. Το συγκρότημα επιστρατεύει Ινδικό κλαρίνο,τζουρά και κουδούνες, στο σχήμα έχει προστεθεί μπουζούκι και μεταλλόφωνο και το αποτέλεσμα είναι μια μίξη ανατολίτικων αναφορών με ambient ήχους, ένας επαναπροσδιορισμός του ρεμπέτικου, το 2015. Για κάποιο λόγο δεν σκέφτομαι ότι είναι safe choice να πάρεις κάτι από τα παλιά και να το εντάξεις σε κάτι φαινομενικά αταίριαστο, ότι είναι σιγουράκι επιτυχίας, γιατί όταν βλέπεις νέους να αφομοιώνουν πολιτιστικά στοιχεία, μη σύγχρονά τους και να τα εξαναγκάζουν σε απροσδόκητες συναντήσεις, πάει να πει, ότι κάτι πήγε πολύ καλά.
Ινδικό κλαρίνο και ambient.
Η Valissia Odell χτυπάει το ντέφι.
Παρόμοια συναισθήματα κατακλύζουν το κοινό στο Θέατρο Δίπυλον που είναι αρκετά ενθουσιασμένο με τον επικοινωνιακό Moa Bones και τις μελαγχολικές μελωδίες του, και την ψυχεδελική παρουσία των Whereswilder – τη μπάντα με σήμα την κατσίκα – που τους βλέπω για πρώτη φορά και ενθουσιάζομαι πολύ. Η κακή συνήθεια να προσπαθείς να ταυτίσεις αυτό που ακούς με κάτι άλλο, κυρίως από το εξωτερικό, με οδήγησε στους Tame Impala που είναι πιθανότατα μια από τις επιρροές τους. Τόσα πολλά live, τόσος λίγος χρόνος! Πάντως την ερχόμενη εβδομάδα είναι δύο συναυλίες που αξίζουν. Οι Alochiria στο Ρομάντσο και οι Victory Collapse με τους Wham Jah σε μία ακόμα βελούδινη σύναξη.
Πριν το live, το ζέσταμα έγινε ανεβαίνοντας τις σκάλες του Fresh Hotel – καθώς η προσέλευση του κόσμου στο Fashion Romm Service – The XXL Edition που διοργανώνει το περιοδικό OZON – ήταν για ακόμα μια φορά μεγάλη και δύο ασανσέρ ήταν πολύ λίγα. Ξεχώρισε ιδιαίτερα το δωμάτιο του αγαπημένου brand Kourelou και του (εντός κλίματος) The Walking Dead room. Αποζημιωθήκαμε για τα πολλά σκαλιά με Absolut κοκτέιλ δίπλα από την πισίνα της ταράτσας και υπό τους ήχους του Παναγιώτη Μένεγου, που φρόντισε να ντύσει τη βραδιά κατάλληλα. Το φεγγάρι, δεν είναι πανσέληνος πια και λίγο πιο ντροπαλό κάθεται λιγότερο φωτεινό και λιγότερο κοντά στο Λυκαβηττό, όμως επιμένει.
Μια φέτα Ακρόπολη από την ταράτσα του Fresh Hotel στο Fashion Room Service – The XXL Edition.
Γυρνώντας στο σπίτι η νοσταλγική neon ταμπέλα του ανθοπωλείου της γειτονίας με γεμίζει μελαγχολία. Διώχνω τις περίεργες σκέψεις προσπαθώντας να σκαρφιστώ αμφίεση για το Haloween και το ALL THINGS DARK – A Halloween Festival στο Ρομάντσο. Μπορεί να μοιάζει ηλίθιο που γιορτάζουμε το Haloween εδώ στην Ελλάδα, ενώ δεν είναι κομμάτι των παραδόσεών μας (και μπλα, μπλα, μπλα λένε κάθε χρόνο διάφοροι «πολέμιοι» του), μα το προτιμώ από τις σαχλές Απόκριες. Τουλάχιστον στο Haloween υπάρχει μια θεματική συνοχή στην αμφίεση και μπορείς να είσαι ο dark άνθρωπος που κρύβεις βαθιά μέσα σου. Μερικοί μάλιστα λένε ότι είναι και πιο σέξι. Α! Την επόμενη Παρασκευή επίσης, ένας τυφώνας θα χτυπήσει την Αθήνα! Ναι, θα είναι ο τυφώνας μιας γεμάτης σεζόν για το υπόγειο του Ρομάντσο. Και αφού θα φοράμε ήδη τα κανονικά μας ρούχα ξανά, μπορούμε να πάμε για Beer Pong στο Senza. Αντέχουμε λέτε;