Η Αμαλία Γεωργακά (πρώτη δεξιά) σε ταξίδι στο Παρίσι με εργαζομενους του Μινιόν. Μάιος 1966
Παρίσι, ερχόμαστε! Μάιος ’66, στάση στο δρόμο, κάπου στην κεντρική Ευρώπη (ή στη Σλοβενία της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας). Δεξιά η κυρία Αμαλία Γεωργακά, δίπλα της η Ελένη Ιωαννίδου, προϊσταμένη του Γυναικείου Τμήματος στο Μινιόν (μητέρα του Γεράσιμου Δομένικου), Μάιος 1966.
Πικ-νικ στη χλόη (της Γιουγκοσλαβίας• σημ. Σλοβενία, Κροατία, Σερβία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, το ημιαυτόνομο Κόσσοβο, πΓΔΜακεδονίας). Σ’ ένα διάλλειμα στο δρόμο για Παρίσι με στελέχη του Μινιόν. Μάιος 1966.
«Η μητέρα μου δούλευε από 15 χρονών στο Μινιόν. Τη δεκαετία του ’60 ήταν προϊσταμένη στο Γυναικείο Τμήμα. Στις φωτογραφίες είναι με την σύζυγο του ιδιοκτήτη, Αμαλία Γεωργακά σε δύο ταξίδια προς το Παρίσι. Φαίνεται και στις φωτό η ημερομηνία. Στο πρώτο, τον Μάιο του ’66, οδικώς, μέσω Γιουγκοσλαβίας και το δεύτερο το Νοέμβριο του ’69 αεροπορικώς! Πηγαίναν στις εκθέσεις Μόδας, βλέπαν πράγματα, ενημερωνόταν, κάναν συναντήσεις, παίρναν ιδέες. Ταξιδεύαν με άλλα στελέχη από το Μινιόν, κάτι σαν εκδρομή και επαγγελματικό ταξίδι μαζί, δυστυχώς δεν θυμάται τα άλλα πρόσωπα, αλλά ήταν όλοι σχετικοί με τη δουλειά και τη συνέχισή της μετά εδώ στην Αθήνα». Είχα κάνει μια ανάρτηση στo facebook όπου έψαχνα φωτογραφίες παιδιών με τον Αη Βασίλη από το Μινιόν, πριν την καταστροφική πυρκαγιά του 1980. Ο συστεγαζόμενος συνεργάτης-φωτογράφος Γεράσιμος Δομένικος μου διηγήθηκε τα παραπάνω, φέρνοντας ένα πακέτο με τις μικρές φωτό και μια σελίδα Α4 δίκην λεζαντών. Κι έκλεισε: «Η μητέρα μου αποχώρησε το ’73 για να μεγαλώσει τα παιδιά, δηλαδή εμένα και τον αδερφό μου. Κατάλαβες τώρα τι μπορεί να συμβεί με το facebook που κορόιδευες!».
Έγραφα λοπόν (τηρώ λογαριασμό από 1/11/13) στην ανακοίνωση (#3) πως παρακαλώ τους Αθηναίους και Αθηναίες φίλους που διαθέτουν φωτογραφίες από τους ίδιους εντός ή πέριξ του πολυκαταστήματος ΜΙΝΙΟΝ (ιδανικά την περίοδο προ Χριστουγέννων) περασμένων δεκαετιών, όπως αποστείλουν στον λογαριασμό μου. Πρόθεση είναι να χρησιμοποιηθούν για δημοσίευση σε άρθρο της popaganda.gr για το τέλος της (δικής μας ηλικιακά) αθωότητας, με αφορμή την καταστρεπτική φωτιά της 19ης Δεκεμβρίου 1980. Θα σας είμαι ευγνώμων.
Είχα πέσει πάνω σ’ ένα άρθρο για την παράσταση «Μινιόν, μια χριστουγεννιάτικη ιστορία» στο Bios και πρώτο το γραφιστικό μου ασυνείδητο ενεργοποιήθηκε. Θυμήθηκα μια πορτοκαλί σακούλα που είχα κορνιζάρει, με το λογότυπο ΜΙΝΙΟΝ άσπρο και μαύρο να εναλλάσεται σε διαγώνια παράταξη. Μια φυσική, εσωτερική παρόρμηση με οδήγησε στην παραπάνω ανακοίνωση. Μετά εντόπισα ένα νοσταλγικό μίνι αφιέρωμα του περιοδικού Life&Style (Δεκέμβριος 2010) στα καταστήματα Μινιόν και Δραγώνας για τα Χριστούγεννα παλιότερων δεκαετιών στο κέντρο της Αθήνας. (Μια εξάρτηση που με διακρίνει είναι η συλλογή στοιχείων γραφιστικής, πλαστικών σακούλων από εμπορικά κυρίως καταστήματα, ακόμα καλύτερα από τα εμβληματικά μαγαζιά του Κέντρου – Άκρον Ιλιον Κρυστάλ, Αφοί Διαμαντή, Athénée, κ.ά. – σαν μια πρόσφατη κληρονομιά οπτικής επικοινωνίας αλλά και ως τεκμήρια του μεταπολεμικού πολιτισμού της κατανάλωσης). Στις σελίδες του περιοδικού λοιπόν υπήρχε φωτογραφία της Αμαλίας Γεωργακά σε πρόσφατη ηλικία και φωτογραφίες παιδιών με τον Άη Βασίλη εντός του καταστήματος πριν τη πυρκαγιά. Ακολουθούν αποσπάσματα.
Φωτογραφίες από τη διαδρομή προς Παρίσι. Ιταλία, λίμνη Κόμο, Μιλάνο πλατεία Ντουόμο, Μάιος 1966. Η Αμαλία Γεωργακά με φόρεμα navy blue και την έντονη λευκή κατακόρυφη φάσα με γιακά. Το συνοδεύει με ημίπαλτο navy blue.
Στην επόμενη σελίδα: Με τον τρόπο της η Αμαλία Γεωργακά θυμάται
