Αδέσποτοι σε ψυχεδελικούς δρόμους

Δεν είναι το κλισέ «η Αθήνα είναι πιο όμορφη τη νύχτα». Ίσα – ίσα, αυτή η πόλη είναι πιο σκληρή όταν πέφτει ο ήλιος. Η θεαματικά φωτισμένη Κοτζιά που τόσο λατρεύει μια καλή μου φίλη, έχει μια μαγεία ναι. Ο λόφος του Φιλοπάππου που παίζει κρυφτό με το κτίριο της Interamerican όταν διασχίζεις τη Συγγρού και μοιάζει με φάρος, σε γεμίζει με δέος. Οι άδειοι δρόμοι όταν γυρίζεις σπίτι τα ξημερώματα και τα τραγούδια που ακούς στο ραδιόφωνο και μοιάζουν σα να μιλάνε όλα για σένα, λιγώνουν την ψυχή σου. Όμως τη νύχτα είναι πολύ πιθανό εκτός από εσένα, να βγουν μαζί σου για ποτό ένα σωρό απωθημένοι πόθοι, ανάγκες που θάβονται μέσα στη σεταρισμένη καθημερινότητα της δουλειάς, ορέξεις που προσποιείσαι ότι δεν έχεις.

Σχεδόν κάθε βράδυ στην πόλη μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από μυθιστόρημα. Την Πέμπτη υπήρχε ένα μυστικό πάρτι σε μια ταράτσα επί της Αθηνάς στο οποίο με παρέσυρε ένας φίλος. Είδαμε το ηλιοβασίλεμα και τα εκπληκτικά μενεξεδί του χρώματα να πλαισιώνουν μια από τις πιο όμορφες απόψεις του Παρθενώνα (cheesy αλλά…) πίνοντας μπύρες και ακούγοντας τις μουσικές του Alex Hobson. Στις ταράτσες πάντα προσπαθώ να εντοπίσω τη μεγάλη, φωτισμένη με κόκκινα φωτάκια, ρόδα του Allou Fun Park. Με βοηθάει να προσανατολιστώ. Στο Ipitou The Bar έπαιζε ο φίλος μου ο Photoharrie όποτε εγκατέλειψα την ταράτσα για το γραφικό στενό. Στο δρόμο, στη Μητροπόλεως, εντόπισα μια γυναίκα που καθόταν σε ένα παγκάκι και γύρω της είχε δύο γάτες και ένα σκύλο και τα χαϊδολογούσε. Πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη πως είμαστε όλοι αδέσποτα που κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας τη νύχτα, γυρεύοντας ένα χάδι σαν κι αυτό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Παρασκευή και Σάββατο είχε ΨΧ στο Ρομάντσο, το φεστιβάλ νέας ψυχεδελικής μουσικής, που έγινε φέτος για δεύτερη φορά και συγκέντρωσε επί σκηνής μερικές από της καλύτερες και πιο πολλά υποσχόμενες μπάντες της χώρας. Περίμενα αυτό το διήμερο με αγωνία μικρού παιδιού, καθώς πολλοί από τους μουσικούς είναι καλοί μου φίλοι και ήθελα να χορέψω και να τραγουδήσω με τα κομμάτια τους.

Τα pre – drinks πριν από μεγάλα events της πόλης είναι στρατηγικής σημασίας για δύο λόγους που κρατιούνται χέρι – χέρι. Αρχικά πας στο πάρτι/συναυλία/etc έχοντας ήδη έρθει στο κέφι, συνεπώς γίνεσαι λίγο πιο ανθεκτικός στην πολυκοσμία, γουστάρεις περισσότερο με τη μουσική και έχεις ήδη συζητήσει τα σημαντικά πράγματα με τους φίλους σου, έτσι ώστε να μη χρειάζεται να φωνάζεις μέσα στο αυτί τους, παρά μόνο αν πρόκειται να κράξεις κάποιον. Έπειτα στο μαγαζί που θα πας, αν δε σε βγάζει το budget για παραπάνω από δύο ποτά, έχεις ήδη γίνει και είσαι ok και με ένα. Έτσι κι έγινε στην πρώτη μέρα ΨΧ, με μια καλή φίλη ήπιαμε πρώτα μπύρες στο σπίτι, ετοιμαστήκαμε και φτάσαμε σε μια κατάμεστη από κόσμο Αναξαγορά.

Από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς ήταν όταν ο Άγγελος των Chickn κατέβηκε από τη σκηνή και τραγούδησε ανάμεσα μας και όταν ο Obi των Baby Guru έπαιξε πλήκτρα μαζί τους. Ουρλιαχτά και ιδρώτας… Μου αρέσει να πιστεύω ότι γίνομαι μάρτυρας σημαντικών στιγμών για την αθηναϊκή σκηνή όταν βρίσκομαι σε τέτοια live. Ότι μια μέρα θα τα διηγούμαι σε μικρότερους και θα σκάνε από τη ζήλια τους, όπως κάνω εγώ τώρα όταν μου λένε για εποχές που δεν πρόλαβα. Στους Baby Guru δεν μας έμεινε φωνή. Τρεις φίλες μου κι εγώ, σαν σωστές groupies κάναμε χαμούλη μπροστά από τη σκηνή και δεν εγκαταλείψαμε το spot μας μέχρι που Chickn και Guru τζάμαραν παρέα έως τις 2 το ξημέρωμα. Η βραδιά όμως δεν τέλειωσε εκεί. Στάση για μια μπύρα στο αγαπημένο μου Spinster όπου έπαιζε ο Spir Frelini και μετά Komma Bar. Κάπου εκεί αρχίζω και έχω μερικά κενά. Θυμάμαι ότι φτάσαμε τη σωστή ώρα ωστόσο, που οι μουσικές επιλογές της dj δεν υπάκουαν σε καμία νόρμα και ότι χορέψαμε μέχρι και Καίτη Γαρμπή. 

Την επόμενη headliners του ΨΧ ήταν οι Callas. Μάζεψα δυνάμεις και κούμπωσα και ένα παυσίπονο από νωρίς για να είμαι έτοιμη για το δεύτερο γύρο ψυχεδέλειας. Αφού μας έστειλαν οι Psychedelic Trips To Death (Α, ρε Σαλονίκη!) και οι Victim Of Society, οι Callas ανέβηκαν στη σκηνή. Άραξα στο ίδιο σποτ με το προηγούμενο βράδυ και περίμενα το live να ξεκινήσει. Με κομμάτια από το νέο άλμπουμ και μια διαφορετική φόρμα στα πλαίσια του performance, οι Callas φόρτισαν την ατμόσφαιρα με παχύ ερωτισμό. Έκαναν πολύ θόρυβο, έτριψαν τα τάστα του μπάσου και της κιθάρας πάνω στους ενισχυτές και λίγο πριν το τέλος, ο Λάκης άρχισε να μαστιγώνει το μπάσο του με το καλώδιο. DISASTER. Μετά το τέλος του live άραξα στο μπαρ για ένα τσιγάρο. Όλοι θα πήγαιναν Barrett. Ακολούθησα. Ήταν από εκείνες τις βραδιές που δεν περιμένεις να συμβεί κάτι (sic). Ήταν από εκείνες τις βραδιές που έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου ότι δε θα συμβεί κάτι, ότι θα είσαι φρόνιμος, θα πιεις τα ποτά σου, θα χορέψεις και τέλος. Όταν όμως τα χέρια ενώνονται, όταν οι ανάσες μπλέκονται, όταν χαϊδεύονται μύτες μεταξύ τους και όταν όλη η συσσωρευμένη ενέργεια της βραδιάς απελευθερώνεται μαζί με τις τελευταίες σταγόνες αλκοόλ στο αίμα σου, είναι δύσκολο να μείνεις πιστός σε αυτά που υποσχέθηκες σιωπηλά στον εαυτό σου μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου.

Την κατά συνθήκη ράθυμη και μελαγχολική Κυριακή, πέρασα το βράδυ μου στο LATRAAC, το πάρκο που θα φιλοξενήσει το μεγαλύτερο bowl για transition skate στην Αθήνα, στον Κεραμεικό. Μεγάλη η χαρά μου που θα ανοίξει ένας τέτοιος χώρος στην πόλη. Όλοι όσοι ήμαστε το προηγούμενο βράδυ στο ΨΧ συναντηθήκαμε και εκεί. Αυτό έχει η Αθήνα, δεν ξέρω… Σε ενοχλεί; Θες να αλλάξεις πόλη; Πάντως εγώ όχι. Παρακολουθώντας τις υπνωτιστικές διαδρομές των skaters πάνω στη ράμπα, ξαφνικά αγχώθηκα. Έρχονται εκλογές και η εβδομάδα στη δουλειά θα είναι κόλαση. 

Αποφάσισα έτσι, να μη βγω πολύ και να μην πιω αρκετά αυτή τη βδομάδα για να είμαι ξεκούραστη. Ξεκάθαρο ψέμα. Αν πάω δηλαδή στο Komma το Σάββατο – που εδώ που τα λέμε είναι το μόνο «Κόμμα» που αξίζει να στηρίξεις – με βλέπω να καλύπτω τις εκλογές με hangover. Αλλά δε θα είναι και η πρώτη φορά.