Δεν υπερβάλλουμε όταν λέμε ότι η τρέχουσα κινηματογραφική εβδομάδα τα έχει κυριολεκτικά όλα: μέχρι και χριστουγεννιάτικη ταινία (Ένα Γιατρό Παρακαλώ) (γαλλικό, τι άλλο;) δίπλα-δίπλα με το παιδικό Ο Πειρατής Μαυροδόντης και το Μαγικό Διαμάντι και την επανέκδοση της μεταφοράς της Δίκης του Κάφκα (με την οποία δεν είχαμε ποτέ καμία επαφή αφού αποφεύγουμε τα μπλεξίματα με τη δικαιοσύνη, οπότε δεν μπορούμε να σας την προτείνουμε.)
Εκτός από το φοβερό αυτό one-two punch, το Όνειρα στην Καλιφόρνια με την Ντακότα Τζόνσον και την Τρέισι Έλις Ρος να κάνουν αυτό που λέει ο τίτλος στη μουσική βιομηχανία του Λος Άντζελες θα αφήσει ευχαριστημένους τους θεατές και είναι η εγγυημένη feelgood επιλογή της εβδομάδας, ενώ από κοντά έρχεται και το αργεντίνικο Κόλπο του Αιώνα που βασίζεται στην περίφημη τραπεζική ληστεία που ενέπνευσε και μια γνωστή σειρά του Netflix που περιλαμβάνει τις λέξεις “casa” και “papel”.
Αν δεν χορτάσατε ιταλική εξοχή με το Διαρρήκτη Υψηλής Τέχνης, ο Λίαμ Νίσον και ο γιος του, Μάικλ Ρίτσαρντσον, κάνουν bonding στην Τοσκάνη στο Made In Italy, και στην κατηγορία «επανέκδοση αριστουργήματος” κάνει νέα είσοδο η Νύχτα του Κυνηγού του Τσαρλς Λότον με τον Ρόμπερτ Μίτσαμ να δίνει νέο νόημα στη φράση «βρε Σατανά». Διαλέγουμε το χέρι που λέει “love”.
Ένα για σινεμά
Αργοπορημένη δύο χρόνια φτάνει στις ελληνικές αίθουσες μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του φεστιβαλικού κυκλώματος, το Wild Rose ή αλλιώς αυτό που θα συνέβαινε αν το Ένα Αστέρι Γεννιέται γεννιόταν στο σύμπαν του Fish Tank. Η ιστορία της νεαρής γλασκωβέζας που ονειρεύεται να γίνει μεγάλη τραγουδίστρια, όμως, δεν έχει την ίδια πορεία με την τυχερή ευκαιρία που έφερε την Lady Gaga από το σέρβις στα Grammy ή την Αλίκη Βουγιουκλάκη από την ψαραγορά στην πίστα: εδώ η φιλοδοξία της συγκρούεται κάθε στιγμή με την αναπόδραστη πραγματικότητα της μητρότητας, με το ερώτημα αν τα προσωπικά όνειρα μιας γυναίκας εξανεμίζονται όταν αποκτά παιδιά να πλανάται πάνω από την ταινία πολύ περισσότερο από το αν το παραμύθι του stardom θα πραγματοποιηθεί ποτέ.
Σε μια ερμηνεία-αποκάλυψη, η Τζέσι Μπάκλεϊ (Chernobyl, Judy) υποδύεται την Ρόουζ Λιν, που στην αρχή της ταινίας αποφυλακίζεται έχοντας εκτίσει ποινή ενός έτους για ναρκωτικά και επανενώνεται με τα δύο παιδιά της, που απέκτησε στην εφηβεία της και τη μητέρα της (Τζούλι Γουόλτερς) που τα μεγάλωνε όσο εκείνη βρισκόταν μέσα. Το μοναδικό πράγμα που την απασχολεί, όμως, είναι το πάθος της για το τραγούδι (σε ένα γεωγραφικό παράδοξο, η Ρόουζ Λιν είναι λάτρης της country και εύχεται να είχε γεννηθεί στην Αμερική) και ονειρεύεται να πάει στο Νάσβιλ και να γίνει σταρ. Αναγνωρίζοντας το ταλέντο της, το στόχο της θα τη βοηθήσει να πετύχει μια πλούσια γυναίκα (Σόφι Οκονέντο) στης οποίας το σπίτι η Ρόουζ Λιν εργάζεται ως καθαρίστρια.
Είναι εύκολο να κρίνει κάποιος, ειδικά στη σημερινή εποχή που η μητρότητα αποτελεί συν τοις άλλοις δημόσιο διαγωνισμό, την Ρόουζ Λιν για τις εγωιστικές, επιπόλαιες πράξεις της – μια κατώτερη ταινία μάλλον θα το έκανε. Όμως το Wild Rose συμπάσχει: είναι ταγμένο στην κινηματογραφική σχολή του βρετανικού ρεαλισμού, υπενθυμίζοντας διακριτικά την πολύ unglamorous ζωή που στέκεται εμπόδιο στις glamorous επιθυμίες της ηρωίδας και που δεν περιορίζεται μόνο στην οικογενειακή αλλά και στην οικονομική της κατάσταση. Ελάχιστα πιο αισιόδοξο από το επίσης ουμανιστικό The Rider της Κλόε Ζάο, που επίσης εξέταζε το τίμημα της θυσίας των ατομικών ονείρων, το Wild Rose τσιμπάει αλλά κερδίζει εύκολα μια θέση στην καρδιά.
Ένα για streaming
Με το Χόλιγουντ να έχει κρεμάσει ταμπέλα «επιστρέφω αμέσως», οι υπερήρωες είναι εξαφανισμένοι από τις οθόνες μας, εκεί που μέχρι πριν λίγους μήνες διαβάζαμε στο 932837ό thinkpiece για την επέλασή τους στο σινεμά και τη συμβολή τους στο Θάνατο της Αληθινής Τέχνης. Με την Παλιά Φρουρά, τη νέα περιπέτεια του Netflix, οι υπερήρωες επανέρχονται περισσότερο σαν μυθολογία (και μάλιστα αρκετά ενδιαφέρουσα) παρά σαν αυτό που τους είχαμε συνηθίσει τελευταία. Στο θεαματικό comeback της σκηνοθέτη Τζίνα Πρινς-Μπάιθγουντ (που κάνει τεράστια στροφή από το Love & Basketball και το προ 6ετίας αγαπημένο και φρικτά παραγνωρισμένο Beyond The Lights), η Σαρλίζ Θέρον υποδύεται την Ανδρομάχη της Σκυθίας (το «λέγε με Άντι» είναι μια πραγματική απόφαση της ταινίας), μια αθάνατη πολεμίστρια που μαζί με την υπόλοιπη ομάδα της προστατεύει το καλό της ανθρωπότητας εδώ και αιώνες. Σήμερα, έχουν υιοθετήσει το λουκ συμμορίας μηχανόβιων και μετά από μια αποστολή-παγίδα, καταδιώκονται από έναν άπληστο ιδιοκτήτη φαρμακευτικής εταιρείας που θέλει να κλέψει το εξωπραγματικό DNA τους για να πλουτίσει φτιάχνοντας θεραπείες για ανίατες ασθένειες. (Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι τον κακό αυτό υποδύεται με υπερβολικά δαιμόνια χαρά ο Χάρι Μέλιγνκ, δηλαδή ο Ντάντλεϊ Ντάρσλεϊ των ταινιών Χάρι Πότερ, σε μια δίκαιη κινηματογραφική αποφοίτηση σε ρόλους ψυχοπαθών.)
Παράλληλα, μια νεαρή αμερικανίδα που υπηρετεί στο Αφγανιστάν (η Κίκι Λέιν του Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει μαγνητίζει για άλλη μια φορά) ανακαλύπτει ότι είναι αθάνατη μετά από μια δολοφονική επίθεση που δέχεται από Ταλιμπάν και στρατολογείται από την Άντι για να συνεχίσει το έργο της, όχι όμως χωρίς δυσκολία και πολλές επιφυλάξεις για τη βία αυτής της ζωής και τη θυσία που καλείται να κάνει. Οι σπινθηροβόλες σκηνές της Λέιν με την Θέρον (που, έχοντας διαγράψει κάθε ανάμνηση του Aeon Flux, αποτελεί παραπάνω από αξιόπιστη action star χάρη στο Mad Max: Fury Road και το Atomic Blonde) είναι το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, μια φυσική εκδήλωση της σύγκρουσης της παλιάς με τη νέα φρουρά.
Βασισμένη στο ομώνυμο κόμικ, Η Παλιά Φρουρά κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να διαφοροποιηθεί από τις άλλες μεταφορές του σωρού: οι σκηνές δράσης της Πρινς-Μπάιθγουντ είναι κοφτερές και αφήνουν τις υπόλοιπες, πιο χαλαρές στιγμές της ταινίας να αναπνεύσουν και να δημιουργήσουν χαρακτήρες και συγκρούσεις που μοιάζουν προσγειωμένες στον αληθινό κόσμο. Όμως χωρίς κάποιο εξαιρετικό όραμα, αισθητική πρόταση ή σεναριακή πρωτοτυπία (παρά τη στέρεη και franchise-able αρχική ιδέα), Η Παλιά Φρουρά θυμίζει αρκετά την παλιά φρουρά των κινηματογραφικών υπερηρώων. Στο τέλος των 2 ωρών της, αφήνει μια υπόνοια μιας πιο συναρπαστικής συνέχειας – κρίμα που δεν κράτησε μέρος αυτής της υπόσχεσης και για τώρα που έγιναν οι συστάσεις.