Φτάνοντας στον αριθμό 33 της οδού Πραξιτέλους, μια ασημένια ταινία στο μαρμάρινο δάπεδο μας οδηγεί εντός της στοάς και σε ένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ τεσσάρων νέων καλλιτεχνών. Κατασκευάζοντας και σκηνογραφώντας ένα κομμωτήριο από το μηδέν, σχεδιάζοντας περιοδικά με προτάσεις για κουπ και μια εικονική σειρά προϊόντων περιποίησης με μια ανάλαφρη, χιουμοριστική προσέγγιση δημιούργησαν έναν χώρο ανοιχτό σε συζητήσεις και θεματικές που μπορεί να κυμαίνονται από τις «τρίχες» μέχρι το «τι είναι τέχνη».
Η Aρχοντούλα Τσατσουλάκη, η Βίλη Χισκάκη, η Αλεξία Ψαραδέλη και η Κατερίνα Ψαραδέλη έστησαν το Vernissage Athens αναλαμβάνοντας τον ρόλο της κομμώτριας προκειμένου να«δημιουργείται σχεδόν αυτόματα μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον επισκέπτη και σε εμάς. Η προσωπική σχέση της καθεμίας με το κομμωτήριο είναι διαφορετική και δεν αποτέλεσε κύρια πηγή έμπνευσης για το πρότζεκτ. Οι εμπειρίες μας όμως από το Vernissage Athens , ενδεχομένως να έχουν θέση στα επόμενα σχέδιά μας».
Παρατήρησαν πως παρά την δύσκολη οικονομική συνθήκη, πολλά καινούρια κομμωτήρια εμφανίζονται στην Αθήνα προσφέροντας μια προσιτή πολυτέλεια, λειτουργώντας σαν μέρη κοινωνικοποίησης «σαν μία απόδραση από τις καθημερινές ανησυχίες». Χρησιμοποιώντας το σχεδιασμένο από τις ίδιες κομμωτήριο ως όχημα, διερευνούν ζητήματα όπως η απασχόληση -ή την έλλειψή της-των καλλιτεχνών σε μη σχετικές με τον κλάδο τους θέσεις εργασίας, έννοιες όπως αυτή της σύγχρονης τέχνης, τάσεις όπως αυτή που θέλει να «σερβίρονται» τα αγαθά ως εμπειρίες.
Δίχως να σχολιάζουν το επάγγελμα αυτό καθ’ αυτό, παρά μόνο την δική τους απασχόληση ως καλλιτέχνες σε έναν άλλο κλάδο, χρησιμοποιούν την σημειολογία και τα χαρακτηριστικά ενός κομμωτηρίου σε μια pop-up εγκατάσταση που καθιστά δυνατή μία δωρεάν εμπειρία. «Δεν στοχεύουμε στο να καταρρίψουμε κλισέ, ίσα – ίσα που κάποια από αυτά που περιβάλλουν τους χώρους περιποίησης, όπως η συζήτηση και η κοινωνικότητα που τους χαρακτηρίζει, εξυπηρετούν τον σκοπό μας. Ο χώρος μας δίνει την δυνατότητα να παρατηρήσουμε και να ερευνήσουμε τα στερεότυπα γύρω από την εμφάνιση, την ταυτότητα, την εικόνα και την ομορφιά καθώς και τη δύναμη των πρώτων εντυπώσεων».
Ο γαλλικός όρος vernissage χρονολογείται περί τις αρχές του 19ου αιώνα και χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να περιγράψει την ημέρα πριν από τα εγκαίνια μιας έκθεσης ενώ παράλληλα αναφερόταν στην τεχνική των καλλιτεχνών με την οποία περνούν με βερνίκι τα έργα τους. Σήμερα, η λέξη ταυτίζεται με εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται για συλλέκτες σε μία γκαλερί ή σε ένα ίδρυμα πριν αυτά ανοίξουν τις πόρτες τους στο κοινό, για ένα γεγονός προσβάσιμο μόνο σε προσκεκλημένους.
Όσον αφορά το Vernissage της Πραξιτέλους η επιλογή του ονόματός του αποτελεί από μόνη της μία ετυμολογική αντίφαση, αφού το συγκεκριμένο πρότζεκτ φιλοδοξεί να προσεγγίσει ένα ευρύτερο και ετερόκλητο κοινό. Θα είναι ανοιχτό λοιπόν μέχρι τον Μάη αναμένοντας καλλιτέχνες, λάτρεις της τέχνης, γείτονες και περαστικούς.
Άραγε οι εικαστικοί πιστεύουν πως τα καλλιτεχνικά εγχειρήματα που έχουν τις αναφορές τους στην καθημερινότητα, βοηθούν περισσότερο κόσμο να τα παρακολουθήσει και να τα κατανοήσει; «Nα τα παρακολουθήσει ναι, όχι απαραίτητα να τα κατανοήσει. Σίγουρα όμως αναρωτιέται. Η γειτονιά ας πούμε, εκτός από το ότι μας έχει καλωσορίσει θερμά, έχει ενδιαφερθεί για το τι συμβαίνει στον χώρο μας».
Πρόκειται λοιπόν για μια επιχείρηση που στηρίζεται στα προϊόντα “Petrosinella” αλλά δεν αποσκοπεί στο κέρδος, θέτει υπό αμφισβήτηση το καθεστώς της τέχνης αφού κινείται μεταξύ performance και branding. Αποτελώντας μια εμπειρία όπου οι επισκέπτες θα ξεφυλλίζουν περιοδικά, θα λούζονται, θα απολαμβάνουν μασάζ, θα χτενίζονται (κατόπιν συνεννόησης) «ο χώρος μας προσφέρεται για συζήτηση. Ο επισκέπτης μετατρέπεται στην κύρια μεταβλητή του κομμωτηρίου , καθώς αποτελεί μέρος της διαδικασίας. Τα προσωπικά βιώματα των επισκεπτών, οι απόψεις τους για την επικαιρότητα, την τέχνη, την πόλη, καθιστούν την κάθε συζήτηση ξεχωριστή».