Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Θυμάμαι δύο, πολύ διαφορετικά, που με συνάρπασαν όταν άρχισα να ανακαλύπτω τις χαρές της γραπτής αφήγησης, στα 7 με 8. Το ένα είναι το Αν το αύριο έρθει του Sidney Sheldon, με ηρωίδα μια νεαρή δικηγόρο που πέφτει θύμα πλεκτάνης με αποτέλεσμα να καταστραφεί η καριέρα της, να μπει άδικα φυλακή για πολλά χρόνια και εκεί να μετατραπεί σε θηλυκό φαντομά – να δραπετεύσει και να πάρει την εκδίκησή της. Φοβερό τόξο μεταμόρφωσης της ηρωίδας από τα ψηλά στα χαμηλά και πίσω, κοσμοπολιτισμός, βίλες, κότερα, έρωτας και πανάκριβα έργα τέχνης και κοσμήματα, κλεμμένα. Το άλλο είναι οι Αδελφοφάδες του Νίκου Καζαντζάκη, με ήρωα έναν ιερέα σε ένα ηπειρώτικο χωριό που προσπαθεί να συμφιλιώσει το εμφυλιοπολεμικό ποίμνιό του. Αποτυγχάνει. Και το πληρώνει ακριβά. Μάθημα ελληνικής ιστορίας το μυθιστόρημα αυτό, και ευαισθησίας.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Υπερηφανεύομαι στους φίλους και όταν κάνω καμάκια στα μπαρ ότι έχω διαβάσει 4 φορές το Πόλεμος και Ειρήνη (και τα «δοκιμιακά» μέρη) και πέντε (ή έξι) το Μαγικό Βουνό. Λεβ Τολστόι και Τόμας Μανν, μάθημα υπομονής αλλά και έμπνευσης. Για να μην υποτιμώ την εποχή μας, τελευταία διάβασα από τρεις φορές (μια στο πρωτότυπο και δύο στα Ελληνικά) τα βιβλία του Anthony Marra. Μυθοπλασία που αλλάζει τον τρόπο που σκέφτεσαι και ζεις.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Α ναι! Έχω χωρίσει από σχέση γιατί διάβαζε όταν έτρωγε και του έπεφταν ριγκατόνι με σάλτσα στα βιβλία μου! Το μετάνιωσα, το βιβλίο το ξαναγοράζεις, το καλό sex είναι σπάνιο.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Νομίζω πως τα βιβλία με έκαναν άνθρωπο γενικά – χωρίς τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα που γεμίζουν την καθημερινότητά μου θα ήμουν ξύλο απελέκητο, γενικά, όχι μόνο επαγγελματικά. Επιπλέον, με τα βιβλία αυτοεκπαιδεύτηκα στην διαφήμιση, εκεί στις αρχές του 2000, αλλά και στην διδασκαλία δημιουργικής γραφής, δέκα χρόνια μετά. Γενικά, τα βιβλία με γεφυρώνουν με την ζωή και όλες τις πτυχές της.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Στεναχωριέμαι που πρέπει να διαλέξω μόνο ένα. Δεν μου αρέσει να στεναχωριέμαι, οπότε… Το αριστερό χέρι του σκοταδιού της Λε Γκέν για την φαντασία του. Τους Μπούντερμπροκ του Μανν για την στιβαρότητα και την γοητεία. Το Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Ουάο του Ντίαζ για την ισορροπία δράματος και κανονικότητας. Το Μέσ’ στην ομορφιά των κρίνων του Απντάικ για την γαλήνη του. Τα δύο του Anthony Marra για την ευαισθησία τους. Όλα του Τσέχωφ για την ανεπιτήδευτη ενσυναίσθηση. Σταματώ εδώ.