«Την πρώτη μου χρονιά στη δουλειά με κάλεσαν για διατάραξη οικογενειακής γαλήνης. Σ’ ένα ωραίο σπιτάκι όπου ο σύζυγος είχε μόλις σπάσει στο ξύλο τη γυναίκα. Η μύτη της έτρεχε αίμα, τα μάτια της ήταν πρησμένα. Τον συλλάβαμε και προσπάθησα να στείλω τη γυναίκα στο νοσοκομείο, αλλά δεν πήγαινε. Οι διασώστες την περιποιήθηκαν και μετά φύγαμε…
Δεν μου φάνηκε σωστό. Σκέφτηκα ότι θα πήγαινα αργότερα να δω πώς ήταν. Τελείωσα τη βάρδια, γύρισα στο τμήμα, κι όλοι ήθελαν να πάμε για μπύρες. Προσπάθησα να αρνηθώ, μα ξέρεις πως είναι “έλα, ρε Duvall, μην είσαι ξενέρωτη”. Τέτοιες βλακείες. Ενέδωσα λοιπόν, πήγα, σαν καλή συνάδελφος. Και, μάντεψε. Όσο έπινα τη μπύρα μου με τα παιδιά, αυτός πλήρωσε την εγγύηση, γύρισε σπίτι κι αποτελείωσε τη δουλειά. Της έσπασε το πόδι και της ράγισε το κρανίο. Την άφησε με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Οπότε, όταν ακούω τη φωνούλα μέσα μου να λέει “μη φύγεις ακόμα”, την προσέχω».
Αυτός ο μονόλογος που παρακολουθούμε στο έβδομο από τα οκτώ επεισόδια της μίνι σειράς του Netflix Unbelievable δεν ξέρουμε αν έχει ειπωθεί πραγματι, πάνω από ένα παιχνίδι με τράπουλα που χαλαρώνει στη συγκεκριμένη σκηνή τις δύο εκ των τριών πρωταγωνιστριών. Ωστόσο είναι ένας μονόλογος που καταδεικνύει ένα από τα κοινωνικά αγκάθια τα οποία αποκρύπτονται διαχρονικά και θίγει η σειρά, αυτό της ενδοοικογενειακής βίας.
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην ντετέκτιβ Karen Duvall ( Merritt Wever). Απέναντί της κάθεται η συνάδελφός της Grace Rasmussen (Toni Collette). Καθώς τα επεισόδια προχωράνε, οι δύο γυναίκες αναπτύσσουν σταδιακά μια φιλική σχέση. Στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ αυτό μεταξύ τους. Γιατί το Unbelievable βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και αυτό είναι το πιο ανατριχιαστικό του κομμάτι.
Η σειρά των Susannah Grant Michael Chabon και Ayelet Waldman βασίζεται στο ρεπορτάζ με τίτλο “An Unbelievable Story of Rape” των T. Christian Miller και Ken Armstrong που τιμήθηκαν με το βραβείο πούλιτζερ για αυτή τους την έρευνα το 2015.
Το 2008, η δεκαοχτάχρονη Marie είναι ενταγμένη σε ένα πρόγραμμα στήριξης ενηλίκων που, καθώς έχουν περάσει από πολλές ανάδοχες οικογένειες, προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν. Η σειρά ξεκινάει με την ίδια να καταγγέλλει τον βιασμό της και αφού την έχουμε δει ήδη να περιγράφει στην αστυνομία όσα πρόλαβε να δει και να αντιληφθεί από τον δράστη, της ζητάνε να ξαναδώσει κατάθεση. Και ξανά. Και να καταγράψει τα γεγονότα σε χαρτί, μέχρι που, καθώς τη βλέπουμε να αναμετριέται με τις τραυματικές σκέψεις της, ο ντετέκτιβ εντοπίζει τυφλά σημεία μεταξύ των καταθέσεων και κάποιων λεπτομερειών που συζήτησε με έναν φίλο της.
Παράλληλα, μία από τις ανάδοχες μητέρες της προσάπτει στη Marie το στίγμα του ταλαιπωρήμενου παιδιού που το μόνο που θέλει είναι να τραβήξει την προσοχή. Εξηγεί στον ντετέκτιβ πώς και η ίδια έχει πέσει θύμα βιασμού, αλλά δεν είχε αντιδράσει κατά αυτόν τον τρόπο, τον τρόπο της Marie.
Η Marie (Kaitlyn Dever) καλείται να αντιμετωπίσει μια καθημερινότητα στην οποία η ζωή της πέφτει σαν ντόμινο. Τρία χρόνια αργότερα και αρκετά χιλιόμετρα μακριά, οι δρόμοι δύο γυναικών ντετέκτιβ συναντιούνται καθώς οι υποθέσεις βιασμών οι οποίες έχουν αναλάβει να εξιχνιάσουν σε κοντινές περιοχές του Colorado έχουν τόσες ομοιότητες έτσι που το πιθανότερο είναι να έχουν γίνει από το ίδιο πρόσωπο, ή πως υπάρχουν μιμητές του.
Αν περιμένετε από μια σειρά σκηνοθετική πρωτοτυπία, τότε το Unbelievable δεν είναι για εσάς. Αν πάλι προσδοκάτε από μια αστυνομική σειρά την ένταση που προκαλείται όταν το μυστήριο λύνεται στο παρά πέντε ή σας εντυπωσιάζουν οι μέθοδοι συλλογής αποδεικτικών στοιχείων από τους τόπους των εγκλημάτων, μάλλον ούτε τότε θα σας συγκινήσει, αν και το Unbelievable ξετυλίγει προσεκτικά την πορεία της αστυνομικής έρευνας.
Η σειρά έχει τρεις πολύ δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες. Όμως, αυτό που κάνει το Unbelievable- must watch είναι το γεγονός ότι πραγματεύεται κάτι πραγματικά σοβαρό. Μιλά για την κοινωνία που έχει μάθει να αναγνωρίζει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο τραύμα. Αν διαφοροποιείσαι στο πώς εκφράζεσαι συναισθηματικά από τους γύρω σου αντιμετωπίζεσαι με καχυποψία, ακόμα κι αν έχεις βιαστεί. Γιατί αυτό ήταν που γέννησε σε όλο της τον περίγυρο την αμφιβολία απέναντι στη Marie.
Αυτό που κάνει το Unbelievable– must watch είναι το γεγονός ότι πραγματεύεται κάτι πραγματικά σοβαρό. Μιλά για την κοινωνία που έχει μάθει να αναγνωρίζει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο τραύμα.
Το Unbelievable σχολιάζει τις διακρίσεις φύλου χωρίς να λέει τις λέξεις, παρά ακολουθώντας την πορεία της έρευνας για τον βιασμό πολλών γυναικών. Αναφέρεται στην καχυποψία του μηχανισμού δικαιοσύνης απέναντι σε όσους δεν έχουν μεγαλώσει «σε ένα καλό σπίτι», απέναντι σε εκείνους που πρέπει να αποδεικνύουν συνέχεια ότι δεν νοσούν ψυχικά από τις ταλαιπωρίες που έχουν υποστεί.
Δείχνει την βάναυση γραφειοκρατία που καλείται να περάσει μια γυναίκα που έχει βιαστεί. Κι ότι από τη στιγμή που η επίλυση ενός τέτοιου είδους εγκλήματος βρίσκεται στα χέρια της αστυνομίας και της δικαιοσύνης, άνθρωποι τραυματισμένοι βρίσκονται στην ανασφαλή θέση για τον αν θα πέσουν «σε κάποιον καλό», σε εκείνους που θα νοιαστούν πραγματικά για την υπόθεσή τους.
Πίσω στο έβδομο επεισόδιο, η Marie βρίσκεται στον καναπέ μιας ψυχολόγου. Δεν θέλει να μιλήσει, είναι αναγκασμένη να μείνει εκεί για τα επόμενα 50 λεπτά. Δύσκολα περνάνε τόσα όμως αν δεν μιλάς. Κάποια στιγμή, η ψυχολόγος τη ρωτά αν είδε κάτι πρόσφατα που της άρεσε. Αρχίζουν λοιπόν να μιλάνε για το zombieland. H Marie εξηγεί την υπόθεση της ταινίας: Ένας ιος μετέτρεψε τους πάντες σε ζόμπι, εκτός από λίγους που θέλουν να πάνε στο Λος Άντζελες επειδή είναι ασφαλές, μα ουσιαστικά σκοτώνουν ζόμπι για να μη τους σκοτώσουν αυτά.
-«Περίμενε έχω απορίες. Γιατί επιβίωσαν αυτοί, ενώ όλοι οι άλλοι πέθαναν; Απαιτούνται ιδιαίτερες ικανότητες για να επιβιώσεις στην αποκάλυψη; Αναρωτιέμαι τι πιθανότητες θα είχα».
-Πρέπει να είσαι έξυπνος, θαρραλέος και πεισματάρης, να προσέχεις ποιον εμπιστεύεσαι. Γιατί ο κίνδυνος σε μια αποκάλυψη ζόμπι είναι οι άνθρωποι. Τα ζόμπι θα σε σκοτώσουν γιατί θέλουν να χορτάσουν. Οι άνθρωποι όμως θα εκμεταλλευτούν τα πάντα όταν εκτροχιάζεται η κατάσταση, το χάος. Και κάνουν μαλακίες ο ένας στον άλλον. Μα δεν έχουν δικαιολογία. Αυτοί έχουν μυαλό, θα ‘πρεπε δηλαδή.
-Είναι αναπόφευκτο αυτό; Να στρέφονται οι άνθρωποι ο ένας εναντίον του άλλου και να γίνονται αναξιόπιστοι;
-Δεν ξέρω, μπορεί. Μπορεί και όχι. Ίσως κάποιοι να παραμένουν σωστοί, μα δεν μαθαίνεις γι’ αυτούς.
-Άρα για να επιβιώσεις, υποθέτεις ότι όλοι είναι εχθροί.
-Ναι
-Και μπορείς να εμπιστευτείς μόνο τον εαυτό σου
-Ναι
-Γιατί αν λέει κάποιος ότι σε στηρίζει, ακόμα κι αν λέει ότι θα σε προστατέψει.
-Δεν το κάνει. Είσαι μόνος σου.
Νομίζω ότι ο πιο φαινομενικά άσχετος διάλογος είναι μάλλον ο πιο αντιπροσωπευτικός για τη σειρά. Κι αν παρακαλουθόντας τα επεισόδια αναρωτηθείτε τι απ’ όσα βλέπετε είναι πραγματικό και τι επινοήθηκε για να εξυπηρετήσει την αφηγηματική πλοκή, το Vulture θα σας λύσει τυχόν απορίες.
Ελάχιστα είναι τα fiction σημεία, ό,τι θα δείτε είναι αληθινό, όσο κι αν κάποιοι σε κομβικές θέσεις θεώρησαν έναν βιασμό απίστευτο.