Δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί στην apple + αλλά φέτος δείχνουν να τα πηγαίνουν καλά. Πολύ καλά. Severance, Loot, Suspicion, Slow Horse, We Crashed, Prehistoric Planet και γύρευε τι άλλο έρχεται καλπάζοντας με τον αέρα του streaming νικητή. Το μεταφυσικό θρίλερ σε σειρά, Shining Girls, που ξεχώρισε ο μετρ του μεταφυσικού και όλου του τρόμου, Stephen King, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Νοτιοαφρικανής Λόρεν Μπιουκ, στρογγυλοκάθεται κι αυτό γυαλισμένο και φρεσκότατο στο καλάθι με τα μήλα της πλατφόρμας ζητώντας το χεράκι που θα το σηκώσει και το στόμα που θα το δαγκώσει. Κάτι που γίνεται δηλαδή ιδιαιτέρως εύκολα καθώς εδώ βρίσκουμε όλα αυτά τα στοιχεία που μας τοποθετούν βιδωμένους στον καναπέ για όσο παιχτούν και τα οχτώ του επεισόδιά.
Σωστή δομή, μέτρο στο ρυθμό που δεν χαρίζεται και δεν παραπατά, άνοιγμα στο υπερφυσικό- μπουκιά, μπουκιά- που αποκαλύπτεται στα τελευταία επεισόδια και μόνο, και φυσικά ερμηνείες που «καίνε».
Το στόρυ ξεκινά όπως πρέπει για να το τοποθετήσεις σχεδόν αμέσως στην κατηγορία Lost ή αλλιώς στην κατηγορία «δεν καταλαβαίνω τι βλέπω αλλά μη τολμήσει κανείς να πατήσει το stop, τον έφαγα». Νεαρή ρεπόρτερ (βλέπε Ελίζαμπεθ Μος), δέχεται άγρια επίθεση στο δρόμο από την οποία γλιτώνει, όπως είναι αναμενόμενο χάρη της τηλεοπτικής εξέλιξης, με πολλά εσωτερικά και εξωτερικά τραύματα. Ένα από αυτά και πάνω στο οποίο θα «δουλέψει» η σειρά είναι πλέον ότι αρχίζει να αντιλαμβάνεται διαφορετικά το χρόνο. Και το «ταξίδι» της μέσα σε παράλληλα σύμπαντα (Fringe πόσο λείπεις) τα οποία όμως καταλήγουν να λειτουργούν σαν ένα, χωμένα το ένα μέσα στο άλλο.
Μπερδεύτηκες; Δεν φταίει ο Λεονάρτο Ντι Κάπριο στην παραγωγή. Σκέψου απλά πως το κορίτσι που είναι ρεπόρτερ σταρούμπα ενδέχεται μια μέρα να ξυπνήσει να πάει στην εφημερίδα της και να ανακαλύψει πως δουλεύει στο αρχείο, χωμένη και χαμένη στο υπόγειο και πως κανείς επί της ουσίας δεν την αναγνωρίζει («ταξικές διαφορές» εν ώρα εργασίας). Κάποιος παίζει με τον χρόνο της και αυτή η εργασιακή αλλαγή είναι το λιγότερο που θα ‘χει να σκεφτεί καθώς ο τύπος που της προκάλεσε το μεγάλο χαμό, είναι εδώ, την παρακολουθεί και έχει βαλθεί να ξεμπερδέψει μια και καλή με αυτή. Δεν θα ναι μόνη όμως στον περίεργο αυτό «άχρονο» σήριαλ. Θα έχει κοντά της τον Βάγκνερ Μούρα ή αλλιώς τον αλκοολικό ρεπόρτερ της καρδιάς της να αντισταθμίζει την τρέλα της και την ψυχολογική της αστάθεια με δημοσιογραφικό κυνισμό και συναισθηματική απάθεια.
Το μεγάλο χαρτί όμως του Shining Girls βρίσκεται αλλού, λίγο πιο εκεί από αυτή τη σχέση και όχι δεν είναι η δαιμονισμένη ικανότητα της Μος που ενώ κοπιάρει πάνω κάτω τον ίδιο χαρακτήρα- «κορίτσι αντιμέτωπο με τραύματα επιβιώνει σε συνθήκες που κανείς άλλος δεν μπορεί»- καταφέρνει και του του δίνει αυτό το «άλλο» κάτι που τον διαφοροποιεί και τον εκτινάσσει στη σφαίρα των A class ερμηνειών της. Είναι η «επιστροφή» του Τζείμι Μπέλ σε ένα ρόλο που κανονικά πρέπει να του αποφέρει όλα τα βραβεία του κόσμου (για την ώρα τα ΕΜΜΥ τον αγνόησαν) και να τον βάλει στην δεκάδα με τους καλύτερους «κακούς» των τελευταίων τηλεοπτικών δεκαετιών.
Είναι αριστουργηματικός ο τρόπος που «εξηγεί» το πρόσωπο του κάθε νέα πληροφορία που μπαίνει σε κάθε επεισόδιο για να χαλαρώσει το συγχυσμένο μυαλό του ανυποψίαστου τηλεθεατή. Είναι σατανικός και το δείχνει χωρίς να αφεθεί σε καμία υπερβολή. Η «γείωση» στο βλέμμα, οι δεκάδες υπαινιγμοί που κρύβονται σε αυτό, η υποψία πως αυτός πάντα ξέρει κάτι παραπάνω από αυτό που εσύ κατανοείς, είναι για τρελό χειροκρότημα. Ο δικός του κακός, είναι ένας serial killer νέας κοπής. Ή μάλλον μιας πολύ, πολύ, παλιάς κοπής που βρήκε το κόλπο να «νικήσει» το χρόνο.
Είναι όμως το Shining Girls το καλύτερο του είδους του για φέτος; Ας πούμε πως έχασε πόντους, λίγο εκεί στο τέλος και στην ξεκάθαρη ανάγκη τoυ να αφήσει, για ένα δεύτερο κύκλο, ανοιχτό κάποιο οικείο παραθυράκι. Ενώ μέχρι και στο τελευταίο επεισόδιο κολυμπάς συνέχεια σε άγνωστα νερά, ξαφνικά πατάς στην ακτή και βλέπεις άμμο, φοίνικες και όλα αυτά που θεωρητικά ανήκουν σε άλλον παραμύθι. Και έτσι χάθηκε ίσως η ευκαιρία για ένα πιο ταιριαστό «άγριο» τελικό tele-ξεκαθάρισμα, από αυτά που αφήνουν το συναίσθημα μετέωρο και τη γεύση εξαφανισμένη. Και σφηνώνουν τη σειρά στο μυαλό. Και οδηγούν το χέρι αναπόφευκτα, να την τοποθετήσει χωρίς δισταγμό στη δεκάδα της χρονιάς!
