Οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού Calexico έδωσαν πριν από 22 χρόνια την υπόσχεση πως θα επιστρέφουν στη χώρα μας ξανά και ξανά. Ήταν τότε που βρέθηκαν στη σκηνή της Τεχνόπολης, τον Σεπτέμβριο του 2000, εκεί που θα τους απολαύσουμε σε λίγες ημέρες σε ένα από τα μεγαλύτερα shows της 26ετούς πορείας τους. Στην τελευταία τους επίσκεψη στην Ελλάδα, το 2018, μας χάρισαν δύο sold-out συναυλίες στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Αυτή τη φορά, η Αθήνα θα είναι ο τρίτος τους σταθμός στην Ελλάδα (28/7), καθώς θα έχουν προηγηθεί εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη (26/7) και Λάρισα (27/7).
Από το 2018, οι Calexico έχουν πολλά να δείξουν. Ο βρετανός μύθος της μουσικής Robert Plant μαζί με την Αμερικανίδα τραγουδίστρια της bluegrass country μουσικής Alison Krauss διασκεύασαν το “Quattro (World Drifts In)” του Joey Burns και του John Convertino, των Calexico δηλαδή, στο άλμπουμ Raise the Roof. Ύστερα, τον Ιούνιο του 2019 οι Calexico και οι Iron & Wine του Sam Beam, κυκλοφόρησαν το Years To Burn, το πρώτο τους κοινό άλμπουμ μετά τη συνεργασία τους στο EP In the Reins. Και κάπως έτσι, βρέθηκαν υποψήφιοι για δύο βραβεία Grammy – μία υποψηφιότητα για το Best Americana Album για το Years To Burn και μία για την Best American Roots Performance για το Father Mountain.
Με το δέκατο studio album τους, El Mirador, στις αποσκευές τους, έρχονται για να μας παρουσιάσουν κομμάτια αφιερωμένα στην οικογένεια, στους φίλους και στην κοινότητα της νοτιοδυτικής αμερικανικής υπαίθρου. Ο Joe Burns και ο John Convertino αναδεικνύουν την πιο φωτεινή πλευρά τους, που θέλει να ξορκίσει τη λευκή κυριαρχία και κάθε μορφή ρατσισμού.
Με την μπάντα σε πλήρη σύνθεση, οι Calexico ετοιμάζονται να μας ταξιδέψουν σε μια βραδιά αγάπης, λυρισμού και ενότητας, στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων. Λίγο πριν αυτό συμβεί, συναντήσαμε στο Zoom τον Joe Burns, απολαμβάνοντας ένα εικονικό tour στο σπίτι του, συζητώντας για τη γοητεία του touring, αλλά και για τα δικαιώματα που η αμερικανική ήπειρος επιμένει να στερεί από τους ανθρώπους της.
Το δέκατο studio album σας, El Mirador, έχει αποσπάσει ιδιαίτερα ενθουσιώδεις κριτικές. Έπειτα από τόσες κυκλοφορίες, δίνετε ακόμη την ίδια βαρύτητα στα μουσικά reviews; Θα είμαι ειλικρινής. Είναι σημαντικό να ερχόμαστε σε επαφή με τις δισκοκριτικές, ωστόσο πολλές από αυτές δεν παρέχουν πολλές πληροφορίες κι εμείς αποζητάμε το ενδιαφέρον, το δημιουργικό feedback. Εκτιμάμε πολύ τον χρόνο που αφιερώνει κάποιος για να μελετήσει τον δίσκο μας, να συνδεθεί μαζί του και να γράψει κάτι γι’ αυτόν. Κάτι ακόμη όμως που εκτιμώ και απολαμβάνω πολύ, είναι οι συζητήσεις με τους δημοσιογράφους. Έχω κάνει εξαιρετικές κουβέντες με ανθρώπους ανά τον κόσμο και θεωρώ ότι αυτό είναι το μέλλον της μουσικής δημοσιογραφίας. Ειδικότερα όταν οι συζητήσεις δεν συνδέονται αμιγώς με ένα άλμπουμ ή τη δουλειά μας, αλλά ανοίγουν και φτάνουν σε μεγαλύτερο βάθος, το απολαμβάνω πολύ. Τώρα που μιλάμε εμείς, για παράδειγμα, βλέπω τα όμορφα φυτά σου στο background, κι εσύ βλέπεις το σπίτι μου και τη θέα από το παράθυρο! Είναι όμορφο να γνωρίζεις νέους ανθρώπους.
Ο νέος δίσκος, μοιάζει με ένα love letter με παραλήπτη τις ρίζες και τον τόπο σας. Τι σας ενέπνευσε για να του δώσετε ζωή και ποια η δημιουργική διαδικασία που ακολουθήσατε; Πριν από 27 χρόνια, φύγαμε από την πατρίδα μας την Αριζόνα. Μέχρι σήμερα, μας λείπει ο τόπος μας, οι άνθρωποί του, το φαγητό, η φύση, οι αναμνήσεις από τη ζωή μας εκεί. Επιστρέφοντας πίσω πριν από ενάμιση περίπου χρόνο, ξύπνησαν εκπληκτικές αναμνήσεις. Το περασμένο καλοκαίρι λοιπόν, καθώς βρισκόμασταν στον πίσω κήπο του keyboard-ίστα μας και ηχογραφούσαμε υπό τους δυνατούς ήχους της βροχής, αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε λόγω του θορύβου. Αυτό το σκηνικό μας υπενθύμισε τη δύναμη της φύσης και το πόσο μικροί είμαστε μέσα σε αυτή και στο σύμπαν. Μας υπενθύμισε ποιοι πραγματικά είμαστε. Υπάρχει πολύς ρομαντισμός στη ψυχή μας και νοσταλγούμε κάθε πτυχή του τόπου μας. Το νέο άλμπουμ, είναι μια προέκταση των χεριών μας, τα οποία αγκαλιάζουν όλους τους φίλους μας, το περιβάλλον, την κοινότητα, τον τόπο μας, την ισπανική διάλεκτο. Η δύναμη της πολυπολιτισμικότητας της Βόρειας Αμερικής αναδεικνύεται μέσα από τον δίσκο, κόντρα στη λευκή κυριαρχία και κάθε μορφή ρατσισμού.
Μετά από 26 χρόνια κοινής πορείας, έχουν υπάρξει στιγμές που να έχετε νιώσει πως χρειάζεστε ένα μεγάλο διάλειμμα; Φροντίζουμε πάντα να κάνουμε μικρά διαλείμματα για ξεκούραση, αλλά δεν έχουμε νιώσει την ανάγκη να αποσυρθούμε. Και εγώ και ο John επίσης έχουμε οικογένεια, όπως και άλλα μέλη της μπάντας, και σε συνδυασμό με τα άλλα μας projects, τα διαλείμματα για τους Calexico γίνονται μ’ έναν φυσικό τρόπο. Μας αρέσει πολύ να δουλεύουμε, αγαπάμε τη μουσική, τις περιοδείες, τα recordings. Για να είμαι ειλικρινής, τα τελευταία χρόνια ευχόμουν να δουλεύαμε ακόμη περισσότερο, όπως συνηθίζαμε να κάνουμε στο παρελθόν.
Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας παράπονο για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η μουσική βιομηχανία στις μέρες μας; Μου αρέσει να εστιάζω στη θετική πλευρά των πραγμάτων και αντιμετωπίζω τη μουσική βιομηχανία ως κάτι που διαρκώς μεταβάλλεται και αλλάζει μορφή. Πάντα κάτι μου μαθαίνει. Αυτό που μου λείπει όμως, είναι η άμεση σύνδεση με τον κόσμο. Δεδομένου ότι η βιομηχανία είναι πλέον τόσο συνδεδεμένη με τα social media και τις πλατφόρμες, η αμεσότητα έχει αποδυναμωθεί. Εμείς θέλουμε να παροτρύνουμε τον κόσμο να πηγαίνει στις συναυλίες, να στηρίζει τους καλλιτέχνες και να έρχεται σε άμεση επαφή μαζί τους. Ειδικά μετά απ’ όσα στερηθήκαμε εξαιτίας της πανδημίας.
Τι νοσταλγείτε περισσότερο από τα late 90s, όταν και κάνατε τα πρώτα σας βήματα ως Calexico; Τον χρόνο. Μας λείπει ο χρόνος και τα μεγάλα τουρ. Αγαπώ αφάνταστα τα παιδιά μου, τις 11χρονες δίδυμες κόρες μου, και κάθε φορά που βγαίνουμε στον δρόμο μου λείπουν πολύ. Όμως, υπάρχει κάτι εξίσου ζωτικό στις περιοδείες. Εκεί νιώθεις πως ο χρόνος δεν υφίσταται. Όταν έχεις παιδιά, αναγκαστικά αποκτά διαφορετική μορφή το touring. Αυτό λοιπόν το αίσθημα, αυτή η οπτική μου λείπει περισσότερο. Η ενέργεια της μουσικής και των ταξιδιών, γεμίζει τη ψυχή μου με ελπίδα και θετική ενέργεια. Είναι πολύτιμη η εμπειρία αυτή.
Ο τρόπος με τον οποίο μιλάς για την εμπειρία του touring, με κάνει να καταλαβαίνω πως αν κάποιος σας ζητούσε να διαλέξετε μια ζωή στους δρόμους ή μία ζωή μέσα στο studio, θα ακολουθούσατε με κλειστά μάτια την πρώτη επιλογή. Τι είναι αυτό που κάνει το touring τόσο ξεχωριστό για εσάς; Πρόσφατα παρακολουθούσα το ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Nina Simone κι αγάπησα τη διαδικασία με την οποία ηχογραφούσε τα κομμάτια της στο στούντιο. Η διαδικασία του recording, είναι σα να βρίσκεσαι σε μία βιβλιοθήκη, να βρίσκεις το αγαπημένο σου βιβλίο και να κάθεσαι σε μία γωνία της βιβλιοθήκης για να το διαβάσεις. Οι ηχογραφήσεις στο στούντιο λοιπόν, είναι σαν μία βιβλιοθήκη. Το ταξίδι, η περιοδεία, είναι το βήμα που κάνεις έξω από την βιβλιοθήκη – άλλωστε μπορείς να γράψεις κομμάτια ακόμη και στο δρόμο. Και οι δύο εμπειρίες είναι φανταστικές, αλλά οι περιοδείες ανά τον κόσμο έχουν κάτι το ανεκτίμητο για ‘μας. Παρά τις δυσκολίες και το άγχος που αντιμετωπίζουμε λόγω του covid, δεν θα τις αλλάζαμε με τίποτα.
Η ήπειρός σας, έρχεται αντιμέτωπη για μία ακόμη φορά με την καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τώρα, το δικαίωμα στην άμβλωση στερείται από τις γυναίκες. Πώς σας κάνει να νιώθετε το γεγονός ότι μερικοί άντρες λαμβάνουν ζωτικής σημασίας αποφάσεις για τα σώματα και την υγεία των γυναικών; Είναι ηλίθιο. Και νιώθω γενικότερα, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος μας κυβερνάται, πως οι άντρες πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω και να στηρίξουν τη φωνή των γυναικών. Όλες οι αποφάσεις θα ήταν διαφορετικές αν το κάναμε αυτό. Αν θέλεις να κατηγορήσεις μια γυναίκα για την έκτρωσή της (εσφαλμένα φυσικά), πρέπει να τιμωρήσεις εξίσου κάθε άντρα που συνέβαλε στη σύλληψη εκείνου του μωρού. Γιατί να τιμωρείται μόνο η γυναίκα;
Από την κλιματική κρίση μέχρι τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις μειονότητες, τα πράγματα στην Αμερική έχουν εκτροχιαστεί. Δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε το παρελθόν μας και τον τρόπο με τον οποίο κάποτε αντιμετωπίζονταν οι άνθρωποι, όπως οι γυναίκες και οι σκλάβοι. Αγνοώντας την ιστορία, δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε το παρόν και να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος.
Τι ξεχωρίζετε στο ελληνικό κοινό και τι έχετε ετοιμάσει αυτή τη φορά για ‘μας; Καταρχάς να σου πω, πω θέλω να φέρω την οικογένειά μου στην Ελλάδα για διακοπές. Νιώθω τυχερός που θα έρθω με τους Calexico για μία ακόμη φορά. Οι Έλληνες είναι πολύ παθιασμένοι και έξυπνοι άνθρωποι. Το λατρεύω αυτό. Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεστε είναι μοναδικός. Το να συναντώ ακόμη και νέους ανθρώπους στον δρόμο, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι δρόμοι μας διασταυρώνονται και με κάνει να νιώθω πολύ οικεία. Όταν κάναμε το πρώτο μας τουρ ως Calexico στην Ελλάδα, η εκφραστικότητα και η άνεση των ανθρώπων να είναι ο εαυτός τους, να λένε με ευθύτητα αυτό που νιώθουν και σκέφτονται, μας κέρδισαν αμέσως. Πρώτη φορά βρεθήκαμε στην Ελλάδα στα late 90s, όπου παίξαμε στην Αθήνα και ζήσαμε ξεχωριστές στιγμές. Επίσης, υπάρχουν τελετουργικά και «παραδόσεις» που ακολουθούμε όταν ερχόμαστε στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, θα φάω πάντα σπανακόπιτα και θα πιω nescafe με neon καλαμάκι! Αυτή τη φορά θέλω να φάω και σουβλάκι. Όλα αυτά φωνάζουν καλοκαίρι στη χώρα σας. Ακόμη και το πιο απλό γεύμα, η επίσκεψη σε μία ταβέρνα, δεν θα έλεγαν τίποτα βέβαια για ‘σας χωρίς την καλή παρέα. Και αυτό ξεχωρίζει στην Ελλάδα.
Ερχόμαστε λοιπόν απευθείας μετά τη Βαρκελώνη! Στη σκηνή θα μας συνοδεύουν εφτά μουσικοί, θα παίξουμε παλιά και νέα τραγούδια και αυτό θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα σόου μας. Πρώτη φορά επενδύουμε τόσο οικονομικά και καταφέρνουμε να έχουμε τόσους μουσικούς στο stage. Μας αρέσει να επενδύουμε στη στιγμή, παρά το οποιοδήποτε κόστος. Αυτό μας κρατάει ζωντανούς, αυτό είναι το πάθος μας.