“Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία τρόμου;” Στο σύμπαν του Scream, από την ταινία-ορόσημο του 1997 ως το τέταρτο και τελευταίο (not) κεφάλαιο του 2011, αυτή η τηλεφωνική ερώτηση ισοδυναμεί με προαναγγελία θανάτου – στο σύμπαν του *νέου* Scream (ουσιαστικά το Scream 5 που διστάζει να αυτοπροσδιοριστεί ως σίκουελ με αποτέλεσμα ένα από τα πιο αχρείαστα μπερδέματα ονοματοδοσίας όλων των εποχών) η απάντηση είναι τόσο αυτοαναφορική που δημιουργεί ολόκληρο το raison d’être της ταινίας: η αγαπημένη ταινία τρόμου του Scream (2022) είναι… το Scream (1997).
Μένοντας πιστό στο πνεύμα του κλασικού πρωτότυπου του Γουές Κρέιβεν, που καθόρισε το αμερικάνικο σινεμά την τελευταία 30ετία όσο λίγες ταινίες, και με “στόχο” του τα λεγόμενα legacy sequels και το τοξικό fandom του Ίντερνετ, το νέο Scream θαυματουργά καταφέρνει να σταθεί επάξια στους ώμους του πρώτου ως μια διασκεδαστική, αν και αμφίβολα πρωτοπόρα, προσθήκη στο franchise – ίσως την καλύτερη από το 1997.
Επιπλέον, η γνώριμη ερώτηση δεν αποτελεί ένα από τα τελευταία πράγματα που ακούει η έφηβη-στόχος του εναρκτήριου αιματηρού παιχνιδιού, Τάρα (Τζένι Ορτέγκα), η οποία επιβιώνει της δολοφονικής απόπειρας του ανανεωμένου Ghostface. Αυτή είναι και ουσιαστικά η μοναδική ουσιαστική παράκαμψη που κάνει η ταινία των Ματ Μπετινέλι-Όλπιν και Τάιλερ Γκίλετ από την πρώτη, αφήνοντας την ξεγραμμένη για το κοινό ηρωίδα να επιζήσει για να θέσει σε κίνηση τα γεγονότα. Μετά τον τραυματισμό της Τάρα, επιστρέφει στο καταραμένο Γούντσμπορο η αποξενωμένη μεγαλύτερη αδερφή της, Σαμ (Μελίσα Μπαρέρο, In The Heights), μαζί με το φίλο της, Ρίτσι (Τζακ Κουέιντ, The Boys) για να την προστατέψει και να τα βάλει με το νέο δολοφόνο, ζητώντας τη βοήθεια του μοναχικού πρώην σερίφη Ντιούι (Ντέιβιντ Αρκέτ). Όσο τα πτώματα αυξάνονται, δεν αργούν να επιστρέψουν στην πόλη και η θρυλική επιζήσασα Σίντνεϊ Πρέσκοτ (Νιβ Κάμπελ) με τη ρεπόρτερ Γκέιλ Γουέδερς (Κόρτνεϊ Κοξ) για να αναμετρηθούν για τελευταία (ναι, καλά) φορά με αυτό το πολύ κυριολεκτικό φάντασμα από το παρελθόν.
Οι Μπετινέλι-Όλπιν και Γκίλετ, σκηνοθέτες του απολαυστικού και υποτιμημένου θρίλερ Ready or Not, σωστά χρησιμοποιούν τους τρεις παλιούς χαρακτήρες όσο χρειάζεται, αφήνοντας χώρο στο νέο καστ, που περιλαμβάνει πολλές οικείες φάτσες (από την Τζάσμιν Σαβόι Μπράουν του Υellowjackets μέχρι τον Ντίλαν Μινέτ του 13 Reasons Why και την Μάικι Μάντισον του Κάποτε… στο Χόλιγουντ), να δώσει τον τόνο ως ημι-ενοχλητική Gen Z παρέα που βλέπει μόνο elevated horror σαν το It Follows και το The Witch γιατί δεν είναι “απλά” θρίλερ με ανεγκέφαλους θανάτους αλλά έχουν αισθητικό και ψυχοκοινωνικό υπόβαθρο. Καθώς τα παιδιά απαριθμούν τους χιλιοειπωμένους κανόνες επιβίωσης σε ένα θρίλερ και επιδεικνύουν τις κινηματογραφικές τους γνώσεις, το νέο Scream αρχίζει να δείχνει τις ρυτίδες του, αφού σε μια εποχή που έχει αποθεώσει τον κυνισμό και την ατελείωτη αυτοαναφορικότητα, μάλλον ακολουθεί παρά καινοτομεί.
Όμως το μαχαίρι του Ghostface είναι ακόμα κοφτό και αλύπητο (η τελική αναμέτρηση αποτελεί highlight μέσα στο χάος και την αιματοχυσία της), η συναισθηματική νοσταλγία παραμένει σε διαχειρίσιμα και ικανοποιητικά επίπεδα και οι ιδέες του σκηνοθετικού διδύμου παίζουν συναρπαστικά με τις προσδοκίες του κοινού αποφεύγοντας την ευκολία του jump scare (μετρήσαμε μόνο ένα και αυτό αξίζει βραβείο). Ο Γουές θα ήταν περήφανος.