Twee: η λέξη που μπορείς να χρησιμοποιηθεί όταν κάποιος θέλει να αναφερθεί σε κάτι πολύ γλυκό ή συναισθηματικό. Αυτός είναι o γενικός ορισμός. Αν θελήσουμε όμως να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, το twee αποτελεί από μόνο του ένα ολόκληρο κεφάλαιο της ποπ κουλτούρας. Θεωρητικά πρόκειται για ένα «υπό-είδος» της alternative rock που πρακτικά όμως διαχωρίζεται κατηγορηματικά από αυτή, κυρίως λόγω ήχου, ιδεολογίας και έκφρασης. Αναπτύχθηκε κάπου στη μέση της δεκαετίας του 1980 (ιδιαίτερα στη Μεγάλη Βρετανία) ενώ οι ρίζες του βρίσκονται σε πιο post punk ήχους (μεγάλη επιρροή ήταν η Σκωτσέζικη Postcard Records). Μπάντες και δισκογραφικές εταιρείες στηρίχθηκαν πάνω σε αυτό (χαρακτηριστικά παραδείγματα η καταπληκτική Sarah Records και το θρυλικό άλμπουμ C86 που κυκλοφόρησε το ΝΜΕ) και πλέον αναβιώνει με μια πιο σύγχρονη αντίληψη (αν μπορέσει κάνεις να βάλει αυτές τις δύο λέξεις σε μια πρόταση- το «σύγχρονη» και το «twee» εννοώ). Κομμάτι της ανεξάρτητης σκηνής με ένα γλυκό και ρομαντικό τρόπο, το twee είναι μάλλον μαζεμένα όλα εκείνα τα (πολιτιστικά και όχι μόνο) πράγματα που κάνουν τη ζωή μας λίγο πιο όμορφη, λίγο πιο ποπ και «χρωματιστή». Από κόκκινα ζαχαρωτά και φιόγκους μέχρι ανεκπλήρωτους έρωτες και βρετανικούς indie pop δίσκους που ακούμε ξανά και ξανά.
Πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε το βιβλίο Twee: The Gentle Revolution in Music, Books, Television, Fashion, and Film. Ο γνωστός Αμερικάνος μουσικογραφιάς και όχι μόνο Marc Spitz έκανε εκτεταμένη έρευνα, κατέγραψε γνωστές και άγνωστες πτυχές του και φρόντισε να μας δώσει μια πιο λεπτομερή ιδέα για το τι ακριβώς είναι τελικά. Γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα στους Nirvana και τους Beat Happening, στη Lena Dunham και τον Wes Anderson, έδωσε μια λεπτομερή και ακριβή περιγραφή για αυτή τη αναπτυσσόμενη ξανά «νεανική κουλτούρα» – όπως τη χαρακτήρισε ο ίδιος. Και εδώ έρχεται το δίλημμα: Τwee or Not Twee?
Ποιος είστε κύριε Spitz; Eίμαι συγγραφέας, δεν έχω καμία σχέση με τον συνεπώνυμο κολυμβητή και μόλις ξύπνησα από έναν μεσημεριανό υπνάκο. Λέων στο ζώδιο και ιδιοκτήτης δύο συμπαθέστατων Basset Hound.
Είναι η μουσική το Α και το Ω στη ζωή σας; Η μουσική μου κέντρισε το ενδιαφέρον γύρω στο 1977, στο Χάνουκα (σ.σ. εβραϊκή γιορτή). Ήμουν μόλις οκτώ ετών και η μητέρα μου χάρισε τέσσερις δίσκους των Rolling Stones, το άλμπουμ Beatles Live At The Hollywood Bowl, το Red και το Blue best of καθώς και το White album με την αφίσα μέσα. Ε, δε χρειάστηκε κάτι άλλο, η ζημιά έγινε.
Η συγγραφή των βιβλίων σας περιλαμβάνει διαφορετικά μουσικά είδη και καλλιτέχνες. Από που αντλείτε έμπνευση; Κάνετε απλώς αυτό που θέλετε ή παρατηρείτε τι είναι της μόδας και ασχολείστε με αυτό; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, έχω ακολουθήσει και τις δύο πλευρές και πάντα μετάνιωνα που λειτουργούσα με βάση το είναι της μόδας. «It’s the wrong way», όπως λένε και οι Sublime. Καλύτερα να έχεις υπομονή ώστε να σκεφτείς καλά το πλάνο για το βιβλίο ή το όποιο έργο σου. Τα βιβλία που ξεκίνησα να γράφω και αποτέλεσαν απόλυτα δική μου έμπνευση ήταν σίγουρα το How Soon Is Never, το Poseur και το Twee αν το τελευταίο όταν κυκλοφόρησε, όλο και περισσότεροι μιλούσαν για το μέχρι πρότινος άγνωστο twee, ήταν σαν επιδημία.
Τελικά το twee είναι τρόπος ζωής; Είναι ένα νεανικό κίνημα, όπως το punk ή το hip hop. Απλώνει τα πλοκάμια του σε όλους τους τομείς: στο φαγητό, τη μόδα, τον κινηματογράφο, τη μουσική, τη λογοτεχνία, τη πολιτική, το πλέξιμο, την κηπουρική. Σύμβολα του twee θεωρούνται οι κουκουβάγιες, οι μονόκεροι, τα γατάκια, η Zooey Deschanel, ο Wes Anderson. Οι συνήθεις γνωστοί άγνωστοι.
Εσύ είσαι twee; Έχω αρκετά στοιχεία twee αισθητικής (τα οποία φυσικά έπρεπε να κρατώ σε ισορροπία λόγω αντικειμενικότητας όσο έγραφα το βιβλίο). Δεν είναι απλά μια σειρά πραγμάτων που μου αρέσουν. Ας πούμε απλά ότι πλέον είμαι πιο εξοικειωμένος με τους The Pastels και ότι κατέχω περισσότερα λούτρινα ζωάκια και βιβλία του Dr. Seuss σε σχέση με πριν.
Ακούτε μουσική ενώ γράφετε; Όσον αφορά το twee, μπορείτε να ξεχωρίσετε κάποιες συγκεκριμένες μπάντες και labels; Όχι. Όταν γράφω, χρειάζομαι ησυχία. Δε μπορώ να ακούσω μουσική. Ακούω όταν κάνω επανάληψη σε κάτι, όταν αισθάνομαι σίγουρος για αυτό. Α, και όταν ενθαρρύνω τον εαυτό μου να γράψει. Αλλά όχι τσιγάρα, όχι rock n’ roll. Όσο συνέλεγα πληροφορίες για το Twee όμως, άκουγα αρκετά Belle & Sebastian. Και Nick Drake. Και Smiths και αρκετή Σκωτσέζικη indie jangly pop. Επίσης They Might Be Giants και Pains Of Being Pure At Heart ενώ εντρύφησα στους Orange Juice, τους Aztec Camera και στο μύθο της Postcard Records. Γνώρισα τον Steve Daly, drummer των Orange Juice και πήρα συνέντευξη από τον Geoff Travis, τον ιδρυτή της Rough Trade, ο οποίος κυκλοφόρησε πολλούς από τους δίσκους που μου άλλαξαν τη ζωή. Ήταν ένα ιδιαίτερο ταξίδι.
Ποιο μουσικό είδος πιστεύεις ότι δεν θα σου κεντρίσει ποτέ αρκετά το ενδιαφέρον ώστε να φτάσεις στο σημείο να γράψεις γι’ αυτό; Πιθανότατα η dance μουσική. Μου φαίνεται ότι απευθύνεται περισσότερο σε πολύ νεαρές ηλικίες και απλά δε θα μου ταίριαζε. Όπως κάποιοι μεγαλύτεροι που συνεχίζουν να ρωτάνε αν ο Dylan ήταν επαναστάτης καλλιτέχνης τη δεκαετία του ’60. Παρ’ όλα αυτά είδα τον Skrillex πρόσφατα.
Γιατί αποφάσισες να γράψεις την αυτοβιογραφία σου, Poseur: A Memoir of Downtown New York City; Όπως ακριβώς ένας δίσκος, έτσι και το βιβλίο αποτελεί το τέλος μιας εποχής. Προσωπικά δε μου αρέσει να σβήνω τα φώτα και να λέω αντίο, αν με καταλαβαίνεις. Η Νέα Υόρκη περνάει διάφορες φάσεις. Απλά ήθελα να γράψω για εκείνη την περίοδο (σ.σ. early 90s) και τις εμπειρίες που βίωσα όταν ήμουν πιο ανήσυχος και πολύ νεότερος.
Πιστεύεις ότι η μουσική δημοσιογραφία έχει μέλλον; Νομίζω ότι υπάρχουν κάποιοι που είναι ικανοί να δημιουργήσουν κείμενα με βάθος και στιλ. Μάλλον όμως, πρόκειται για την εξαίρεση παρά για τον κανόνα, και σίγουρα υπάρχει λιγότερος Τύπος σε σχέση με παλιότερα.
Έχεις μια χρονομηχανή. Σε ποια εποχή θα επέλεγες να ζήσεις και γιατί; Σίγουρα τα 60s. Γεννήθηκα το ’69 και έζησα ουσιαστικά στη δεκαετία μόνο για τρεις μήνες. Ήταν οι πιο συναρπαστικοί και επαναστατικοί τρεις μήνες της ζωής μου. Είναι παράξενο να σκέφτομαι ότι οι Beatles ήταν μαζί όταν γεννήθηκα. Ο Jim Morrison ήταν ζωντανός. Το ίδιο και η Janis (Joplin) και ο Jimi (Hendrix).
To ιντερνετ και η μουσική στην εποχή μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Καλό ή κακό; Προέρχομαι από μια εποχή στην οποία οι μπάντες ήταν «στημένες» διαφορετικά, η γνώμη του Τύπου ήταν σεβαστή και μετρούσε ενώ τα άλμπουμ ήταν ακριβά και χρειάζονταν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα για να δημιουργηθούν και να ακουστούν. Πολλές φορές λόγω της δουλειάς μου άκουγα μια δουλειά μήνες νωρίτερα σε σχέση με τους φίλους μου. Μου αρέσει και δε με φοβίζει η τεχνολογία ούτε η αλλαγή, ακόμα και αν δεν έχω κάποιο βασικό ρόλο στη μουσική βιομηχανία πλέον. Νομίζω πως πρέπει οι καλλιτέχνες να προσαρμοστούν όπως και εμείς αλλά και οι άνθρωποι που έβγαζαν πολλά χρήματα από όλο αυτό.
Ποπ κουλτούρα ή sex, drugs and rock n’ roll; Αυτή τη περίοδο σίγουρα θα διάλεγα την ποπ κουλτούρα. Αν με ρώταγες την ίδια ερώτηση μερικά χρόνια πριν, θα απαντούσα σίγουρα το δεύτερο. Είμαι 44. Αυτό σημαίνει καθόλου σεξ, φάρμακα και άλμπουμ των Galaxie 500 σε μια λογική ένταση.
Τι σχέδια έχεις για το άμεσο μέλλον; Να δω τη τρίτη σεζόν της σειράς Girls στο ΗΒΟ. Να ξαναρίξω μια ματιά σε ένα μυθιστόρημα που ετοιμάζω, το οποίο θα είναι η συνέχεια στο How Soon Is Never και ελπίζω να δημοσιευθεί σύντομα. Ετοιμάζω επίσης και την κινηματογραφική εκδοχή του.
Και κάτι τελευταίο. Άκουσες την τελευταία δουλειά του Morrissey; Για να είμαι ειλικρινής όχι ακόμα, μόνο τα singles. Μου άρεσαν όμως τα teasers που κυκλοφόρησε. Προς το παρόν πρέπει να αρκεστώ σε αυτό. Πάντως κάνει περιοδεία ξανά, οπότε μάλλον έχει αναρρώσει πλήρως από το πρόβλημα της υγείας του. Τι ανακούφιση.
To επίσημο site του Mark Spitz: http://www.officialmarcspitz.com/