Στις 3 δεκαετίες που έχουν περάσει από το Confusion Is Sex, αν και υπήρξαν δυο-τρεις φορές που απασχόλησες τα πιο mainstream ακροατήρια, ποτέ άλλοτε μέχρι σήμερα δεν έγινες ακόμη και θέμα στα tabloids, ξέρεις, ως rock star με την «παραδοσιακή», φαλλοκρατική έννοια του όρου. Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκες ότι όλοι αυτοί είναι σαν να μιλάνε για κάποιον άλλο; Μπορεί να σου φανεί δύσκολο να το πιστέψεις, αλλά δε δίνω καμία σημασία σε αυτά. Η κουλτούρα των celebrities, και η γελοία δημοσιογραφία που έχει αναπτυχθεί γύρω από αυτή, δεν έχει καμία αξία για μένα, δεν με αγγίζει. Μερικές φορές μου φαίνεται τραγελαφικό που αναφέρουν και σπιλώνουν ελαφρά τη καρδία ονόματα, χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά γρήγορα συνέρχομαι και καταλαβαίνω ότι δεν έγινε και τίποτα. Γιατί όλα αυτά είναι κενά νοήματος. Οπότε δεν επηρεάζουν τη δημιουργικότητά μου, ούτε την καθημερινή μου ζωή. Σου είπα και πριν, βρίσκω αρκετή δύναμη στην αγάπη και τον αλληλοσεβασμό με τους σωστούς ανθρώπους.
Από την άλλη, έχεις συνηθίσει πια ότι πολύς κόσμος σε θεωρεί δικαίως, φυσιογνωμία-κλειδί μιας εναλλακτικής θεώρησης των πραγμάτων όσον αφορά τη μουσική; Αυτό πράγματι με κολακεύει και μου δημιουργεί την όρεξη να απευθυνθώ σε ακόμη περισσότερους. Βρίσκω ακόμη ενδιαφέρον στο να παίζω σε μικρά, σκοτεινά clubs, αλλά όταν το κοινό είναι μεγάλο, έχει τρομερό ενδιαφέρον να τους βλέπω να πωρώνονται με τα τραγούδια. Όπως για κάθε κάθε άνθρωπο με μια κιθάρα και έναν ενισχυτή, ισχύει και για μένα το «όσο περισσότεροι, τόσο καλύτερα».
Σε ενοχλεί καθόλου το ότι όσο καλές και να είναι οι σόλο δουλειές σου, για πάντα θα είσαι «ο Thurston Moore των Sonic Youth»; Κάθε άλλο, το θεωρώ μεγάλη μου τιμή. Οι Sonic Youth είναι το αίμα μου.
Τα στιχάκια «Here’s a man who’s done it all / Here’s a man with a lust for life», μπορώ να τα εκλάβω και σαν μανιφέστο της παρούσας συναισθηματικής σου κατάστασης; Ναι, θα μπορούσες να πεις ότι είναι κατά κάποιο τρόπο αυτοαναφορικά. Το να γράφεις στίχους σημαίνει ότι πρέπει να δίνεις υπόσταση στον «ήρωα» που έχεις στο μυαλό σου, είτε πρόκειται για τον ίδιο σου τον εαυτό είτε για κάποιον πλασματικό χαρακτήρα. Αυτό ισχύει και για την ποίηση, τη λογοτεχνία ακόμη και για τη ζωγραφική. Ανέκαθεν, πάντως, μου άρεσε η λογική που ακολουθούσε στη στιχουργική του ο Townes Van Zandt, αν αυτό σου λέει κάτι.
Συμφωνείς με αυτό που είχε πει ο Lester Bangs, ότι το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης, είναι να πάρει στα σοβαρά τον εαυτό του; Νομίζω ότι ο Lester καταδίκαζε όλους τους εγωπαθείς καλλιτέχνες που πιστεύουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Προσωπικά, εννοείται πως παίρνω στα σοβαρά αυτό που κάνω, αλλά όχι για να αποδείξω ότι αξίζω ως καλλιτέχνης, αλλά γιατί θέλω να μοιραστώ πράγματα με όποιον έχει τη διάθεση να το κάνει. Αφήνομαι και από τη στιγμή που μια δουλειά μου είναι εκεί έξω, δεν την αναθεωρώ. Δεν σου κρύβω, όμως, ότι έχω υπάρξει ναρκισιστής, αλλά αυτές οι κρίσεις διαρκούν μόνο μερικές στιγμές, πχ όταν χαζεύω στο ιντερνετ καμια φωτογραφία μου. Είναι ένας ελαφρόμυαλος τρόπος να ξοδέψεις το χρόνο σου. Προτιμώ να πάω μια βόλτα για να πιω ένα pint καλής αγγλικής μπύρας, κοιτάζοντας την αγαπημένη μου στα μάτια, ενώ κάθεται δίπλα στο τζάκι, στην pub της γειτονιάς μας.
Οι συναυλίες των Sonic Youth στην Ελλάδα ακόμη μνημονεύονται ανάμεσα στις πιο θρυλικές που έχουν γίνει εδώ. Θυμάσαι τίποτα από εκείνες τις τρελές μέρες; Το τζαμάρισμα με τον Φλώρο Φλωρίδη, την πεντανόστιμη φάβα σε μια υπόγεια ταβέρνα…Πολλές, ζεστές αναμνήσεις. Και πάνω και κάτω από τη σκηνή. Long live Greece!
Page: 1 2