Όταν και όπου βάζει το χεράκι του ο Ευθύμης Φιλίππου (α.κ.α το άλλο μισό του Γιώργου Λάνθιμου στο τόσο ιδιαίτερο κινηματογραφικό του καρδιογράφημα), οι κεραίες μας χτυπάνε σαν τρελές. Το λες και αδυναμίες.
“Μπαμπά δεν υπάρχει μέρα που δεν σκέφτομαι πόσο κομψός ήσουν. Δεν υπάρχει μέρα που δεν σκέφτομαι πόσο όμορφος ήσουν. Δεν υπάρχει μέρα που δεν σκέφτομαι πόσο άκαρδος ήσουν.”
Υπάρχει ένα στόρι να μου διηγηθείς; Υπάρχει ένα και βγάλε εσύ τα συμπεράσματα σου! Στη Βλύχα της Ελευσίνας, τη μικρή χερσόνησο που μετατράπηκε σε νεκροταφείο πλοίων, καταφτάνουν με το φορτηγό τους δύο αδέλφια για την πραγματοποίηση μιας ιδιαίτερης τελετής: να μεταμοσχεύσουν στο σώμα τους μέλη από τα σώματα των γονιών τους και να μεταμορφωθούν σε αυτούς. Μια τελετή με μάρτυρες τους θεατές και τον θεό. «Πρέπει όλοι να θυμάστε πως ο θεός θα εκνευριστεί εάν καταλάβει ότι ένας άνθρωπος απαξιώνει μια τέτοια τελετή και αν εκνευριστεί ο θεός, τότε όλη αυτή η προσπάθεια θα καταλήξει σε μια αποτυχία. Αν ο θεός εκνευριστεί, εκτός από το ότι η προσπάθεια αυτή θα καταλήξει σε μια αποτυχία, θα τιμωρήσει και όλους εμάς και η τιμωρία αυτή δεν θα είναι μόνο ότι θα καταλήξουμε μετά θάνατον στην κόλαση αλλά και κάτι ακόμα ίσως χειρότερο από αυτό».
Δεν ξέρω αν κατάλαβες, αν το ένοιωσες ή αν το διάβασες ανάμεσα στις λέξεις αλλά εδώ έχουμε μια κλασσική κατάθεση weird κομψότητας που εισέρχεται στη θεατρική φόρμα με την άνεση κατακτητή αποφασισμένου να τα σαρώσει όλα.
“Δεν είχε νόημα η άρνηση του ενταφιασμού της μαμάς γιατί τα κομμάτια της που δεν προλάβαμε να διασώσουμε αντί για τα σκουλήκια τα ‘φαγαν τα σπουργίτια και κάποια άλλα πουλιά – καλύτερα τα πουλιά να σε τρώνε μας είπε ο μπαμπάς παρά τα σκουλήκια και αυτή του την φράση σκέφτομαι σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου τόσο της προσωπικής όσο και της επαγγελματικής και παίρνω δύναμη.”
Η 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης παρουσιάζει στις 30 & 31 Αυγούστου το Μυστήριο 115 ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΑ ΠΛΟΙΑ, στη ΒΛΥΧΑ – Νεκροταφείο Πλοίων. Και όπως είναι ξεκάθαρο, πρόκειται για ένα αλληγορικό έργο που μιλά για τη συμφιλίωση με τον θάνατο, με το παρελθόν και τις πληγές του, και με την αναπόφευκτη ομοιότητα με τους γονείς μας. Απλά κατανοητά πράγματα.
Θα καταφέρουμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα από αυτούς; Αναπάντητο ίσως το ερώτημα. Για την ώρα ας δεχτούμε πως απολαμβάνουμε ένα έργο γεμάτο ψευδαισθήσεις και παρεμβάσεις στο σώμα. Με πρόσθετα, δύο ερωτήματα, έτσι για παίξει το μυαλό καλύτερα το παιχνίδι της εξήγησης. Μπορεί να εξαγνιστεί η δράση των προηγούμενων γενεών στο τοπίο της Βλύχας; Μπορεί εν τέλει να αναιρεθεί ο βιασμός που έχει τελεστεί σε αυτή τη χερσόνησο της Ελευσίνας;
