Ποιο ήταν το αγαπημένο σου βιβλίο μεγαλώνοντας;
Το βιβλίο που στιγμάτισε την παιδική μου ηλικία ήταν το Όμορφη Πορτοκαλιά Μου του βραζιλιάνου συγγραφέα Χοσέ Μάουρο ντε Βασκονσέλο. Πρόκειται για την τρυφερή ιστορία του Ζεζέ που μεγαλώνει σε μια πάμφτωχη οικογένεια, που κάνει όσες σκανταλιές αντέχει να κάνει ένα παιδί της ηλικίας του, που δέχεται τις συνέπειες αυτών, που βιώνει την αδικία και προσπαθεί να την εξηγήσει με το αθώο του μυαλό και όλα όσα του συμβαίνουν τα μοιράζεται με την «όμορφη πορτοκαλιά του». Η αδικία όμως δεν έχει τέλος και ο Ζεζέ θα χάσει την αγαπημένη του φίλη. Υπάρχει μια πολύ τρυφερή προσέγγιση του συγγραφέα σε αυτό το έργο, στο πως τα παιδιά αντιλαμβάνονται τον κόσμο, που βρίσκουν ανακούφιση, πως συνδέονται με τη φύση και πόσο ατελείωτη είναι η ανάγκη τους να αγαπήσουν και να ζήσουν χωρίς περιορισμούς. Επίσης είχα για Βίβλο μου τις Ιστορίες για Παιδιά του Όσκαρ Ουάιλντ.
Ποιο βιβλίο διάβασες και ξαναδιάβασες;
Για ένα διάστημα διάβαζα αρκετά συχνά το Η Αγάπη Άργησε Μια Μέρα. Δεν αναζήτησα ποτέ να δω τη σειρά, δεν ήθελα να χαλάσω τις εικόνες που είχα φτιάξει με το μυαλό μου, τους ήρωες, το σπίτι, το υπόγειο. Με είχε σοκάρει από την πρώτη στιγμή η ιστορία αυτής της ανιδιοτελούς, μα και ανεκπλήρωτης αγάπης, του «για πάντα» που τελικά το χωρίζει ο θάνατος και μένει μισό. Νομίζω μέχρι σήμερα δεν μπορώ να τη συγκρίνω με καμία άλλη ερωτική ιστορία, ή καλύτερα ερωτική δραματική ιστορία.
Σε ώθησε ποτέ κάποιο βιβλίο να κάνεις κάτι ανόητο;
Το μυαλό μου και, χειρότερα, η καρδιά μου με έχουν ωθήσει κατά καιρούς να κάνω δεκάδες ανόητα πράγματα, τα οποία ίσως κάποια στιγμή να τα γράψω κάπου, πάντα με την υποσημείωση «οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα»! Σίγουρα όμως κάποιες φορές επηρεαζόμαστε από ήρωες βιβλίων και πλοκές, έστω και υποσυνείδητα, έτσι δεν είναι;
Σε ενέπνευσε ποτέ κάποιο βιβλίο να ακολουθήσεις διαφορετικό επάγγελμα;
Από αυτό της συγγραφέως; Μα δε θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα, θεωρώ πως γράφω ιστορίες μεν, αλλά ο τίτλος της συγγραφέως μου πέφτει λίγο βαρύς για την ώρα δε. Υπήρξαν ιστορίες που με έκαναν να ζηλέψω επαγγέλματα (ερευνητής, φυσιοδίφης, σκηνοθέτης, ντετέκτιβ), αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν κατάφερα να γίνω τίποτα απ’ όλα αυτά. Ίσως να μην ήταν βέβαια τα επαγγέλματα από μόνα τους που μου τραβούσαν την προσοχή, αλλά όλο το πακέτο του εκάστοτε χαρακτήρα που παρουσιαζόταν στις σελίδες.
Ποιο βιβλίο εύχεσαι να είχες γράψει;
Το Οικογένεια Μπες – Βγες του Γιάννη Ξανθούλη. Λατρεύω τους ανθρώπους που μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον βρώμικο και χυδαίο λόγο με τέτοια μαεστρία, το βρίσκω συγκλονιστικά ευφυές. Χώρια ότι ξεμπροστιάζει πολλές αλήθειες της υποτιθέμενης οικογενειακής υπεροχής, που λίγο έως πολύ κάποιες τις έχουμε πάρει μυρωδιά όλοι μας, μέσα από ένα θρίλερ μυστηρίου με σαρκαστικές πινελιές. Ένα άλλο βιβλίο που θα ευχόμουν να έχω γράψει είναι Το Κλειδί. Ο Τανιζάκι το 1956 περιγράφει με έναν φοβερό τρόπο, ειδικά για εκείνα τα χρόνια (και έχοντας φυσικά για πλάτη την ιαπωνική του κουλτούρα) την κούραση μεταξύ ενός παντρεμένου ζευγαριού, την απομόνωση και την ανάγκη και των δύο να εξιτάρουν ο ένας τον άλλο, αλλά και να πληγώσουν, σε ένα παιχνίδι φαινομενικά χαμένο πια. Όπλο τους το ημερολόγιο που κρατά ο καθένας και γράφει τόσο για να εκμυστηρευτεί πράγματα στον εαυτό του, όσο και για να τα διαβάσει ο άλλος. Ηδονοβλεπτικό, σε κάνει να συμπάσχεις και με τους δύο χαρακτήρες, σε σπρώχνει να σκεφτείς βαθιά για τις συντροφικές σχέσεις, μέσα από μια τόσο ιδιαίτερη ιστορία όσο αυτή που περιγράφει ο ξεχωριστός Ιάπωνας συγγραφέας.
Το βιβλίο της συγγραφέως «Το Ταίρι» βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από τον Μάρτιο (εκδ. Βακχικόν).
«Ήταν η πρώτη φορά που ο Αιμίλιος και η Μίρκα αγκαλιάζονταν. Μα ποιος τους είχε βάλει σε μια σακούλα που όλο έκανε “χρτς-χρτς”, μύριζε ανάμεικτα πρασινάδα και πλαστικό και τους έκανε να τα βλέπουν όλα μπλε; Α ναι, ο τσαγκάρης σωστά, ο δημιουργός τους. Και τι ταρακούνημα, Θεέ μου. Όλα πήγαιναν και ερχόντουσαν, πήγαιναν και ερχόντουσαν, πήγαιναν. Και κάποια στιγμή, σταμάτησαν».
Το Ταίρι είναι η τρυφερή ιστορία του Αιμίλιου και της Μίρκας, ενός ζευγαριού αλλιώτικου από τ’ άλλα. Η ιστορία αυτή, που έχει ως κεντρικό άξονά της τη συντροφικότητα, αφιερώνεται σε όλους όσους έχουν ένα ταίρι, σε αυτούς που το έχασαν, σε αυτούς που το βρήκαν ξανά και σε εκείνους που ακόμη το ψάχνουν.