Μιας και ο χαμός του είναι πολύ πρόσφατος ας θυμηθούμε ένα από τα πολύ σημαντικά πράγματα που είπε σε αυτήν την αέναη αποκωδικοποίηση της καθημερινότητας, στην οποία αφιέρωσε το έργο του. Στο δοκίμιό του, The Infinity of Lists, ο Ουμπέρτο Έκο έγραψε ότι “μας αρέσουν οι λίστες γιατί δε θέλουμε πεθάνουμε” και ότι ” η λίστα είναι η αρχή του πολιτισμού”. Πριν σας αφήσουμε αυτά τα δύο quotes ως τροφή για σκέψη, ας σας δώσουμε και το σάουντρακ.
Βλέποντας το timeline μας στο FB να κατακλύζεται από 12αδες “αγαπημένων δίσκων” είπαμε να φτιάξουμε, εμείς η ομάδα της Popaganda, τις δικές μας. Τηρώντας τις οδηγίες με τις οποίες μας τάγκαραν και σας τάγκαραν τις προηγούμενες μέρες φίλοι και γνωστοί καλώντας μας να συμμετέχουμε σε αυτό το όμορφο παιχνίδι.
Λίσταρε 12 άλμπουμ που έμειναν μαζί σου με κάποιον τρόπο. Μην το σκεφτείς πολύ και διεξοδικά, δε χρειάζεται να είναι τα “σημαντικότερα”, τα “σωστά” ή “τα καλύτερα όλων των εποχών”, απλά να είναι εκείνα που σου έρχονται πρώτα στο μυαλό επειδή κάποτε σε συγκίνησαν.
Τα Δικά Μας 12, λοιπόν…
Φιλίππα Δημητριάδη
1.System of a Down, Steal This Album
Το τρίτο άλμπουμ των System of a Down–αλλιώς και Toxicity ΙΙ. Επειδή, “EgoBrain”, “InnerVision”, “Mr. Jack” και “Roulette” και επειδή αναμνήσεις από το Γυμνάσιο.
2. Scorpions, In Trance
Ως αμετανόητη fan των Scorpions – ΝΑΙ, ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ – είναι δύσκολο να διαλέξω τον αγαπημένο μου από τους δίσκους τους για να τον βάλω και στους 12 πιο αγαπημένους. Ωστόσο, αφήνω αυτό εδώ από την πρώιμη εποχή Scorpions, γιατί Uli Roth.
3. Dream Theater, Images and Words
Γιατί μου έμαθε τους Dream Theater. Μου το είχε δανείσει το αγόρι που είχα ερωτευτεί από το φροντιστήριο Αγγλικών. Του το επέστρεψα με μπιλιετάκι που του ομολογούσα τον έρωτά μου για αυτόν. Έφαγα άκυρο.
4. Opeth, Watershed
Γιατί μετά από χρόνια τα έφτιαξα με αυτόν το μαντράχαλο και είδαμε μαζί τους Opeth στο Κτήριο 56, στην promo περιοδεία αυτού του άλμπουμ.
5. Pain Of Salvation, The Perfect Element Pt.1
Το cd δεν παίζει πλέον από τις γρατζουνιές. Δηλαδή δεν καθρεφτίζεσαι καν
6. Savatage, Gutter Ballet
Είναι ξεκάθαρο πλέον το τι άκουγα στην εφηβεία. Μέχρι να φτάσουμε στο 12, θα χω πάει στο Top Man για κονκάρδες και σιδερότυπα
7. Nick Cave and The Bad Seeds, Nocturama
Το πρώτο κομμάτι που άκουσα από Cave ήταν σε αυτό το δίσκο και ήταν το “Bring It On”
8. Pink Floyd, The Dark Side Of the Moon
Γιατί το κλασικό δεν είναι συνήθεια, είναι επιλογή.
9. The Doors, Strange Days
Κάποια στιγμή σταμάτησα να φοβάμαι το εξωφύλλο που ως παιδί απέφευγα να κοιτάω, όταν ο μπαμπάς έβαζε το δίσκο στο πικάπ και αγάπησα τους Doors
10. Θάνος Μικρούτσικος, Ο Σταυρός του Νότου
Γιατί όπως όλοι, έτσι κι εγώ ανακάλυψα και αγάπησα τον Καββαδία, μέσα από το αριστούργημα του Θάνου, που μακάρι να μην είχε ξεζουμίσει τόσο όλες αυτές τις δεκαετίες
11. Πυξ Λαξ, Στίλβη
Ναι, συνέβη και αυτό. Και ήταν μια εποχή που το να ακούς Πυξ Λαξ δεν ήταν έγκλημα. Αναμνήσεις από καλοκαίρι και προεφηβικές ανησυχίες με την παιδική μου φίλη
12. Μιχάλης Χατζηγιάννης, Ακατάλληλη Σκηνή
Η οποία φίλη, ήταν κακή επιρροή. Ψέματα. Με τη θέλησή μου το αγόρασα. Ποιο κοριτσάκι δεν άκουγε Χατζηγιάννη το 2004; Και πάλι καλοκαιρινές αναμνήσεις με την παιδική μου φίλη/αδερφή, οπότε, την κερδίζει επάξια τη 12η θέση.
Σταύρος Διοσκουρίδης
1. VA, Just Hot Compilation
Ήταν μια περίοδος που ακόμα και οι εταιρείες σπιτικών ταχυγευμάτων έβγαζαν συλλογές. Τα Just Hot ήταν κάτι κεφτεδάκια που ζεσταινόντουσαν στο πι και φι. Οι δύο δίσκοι είχαν μαζέψει τα χειρότερα τραγούδια ντίσκο που έχουν γραφτεί στην ιστορία. Μέσα σε αυτό και το “Daddy Cool”. Το βάζω όμως στη λίστα γιατί ήταν το πρώτο που αγόρασα. Μαζί με το Εμείς, Άννα Βίσση-Νίκος Καρβέλας σε κασέτα.
2. The Beatles, s/t
Ο λευκός δίσκος των σκαθαριών λειτουργεί όπως οι συμπυκνωμένοι χυμοί, παρέχοντας στον ακροατή περισσότερα ηχητικά και στιχουργικά νοήματα απ’ όσα μπορεί ν’ αντέξει.
3. Radiohead, OK Computer
Αυτό που λένε: «ο δίσκος που σου σημάδεψε τη ζωή».
4. Portishead, Roseland NYC live
Οι δύο πρώτοι δίσκοι των Portishead σ’ ένα live που έκανε και τα στερεοφωνικά να δακρύσουν.
5. Μάνος Χατζιδάκις, Ο Μάνος Χατζιδάκις στη Ρωμαϊκή Αγορά.
35 ελληνικά τραγούδια που πρέπει να σωθούν μετά από την οποιαδήποτε φυσική ή τεχνητή καταστροφή.
6.Nick Cave and The Bad Seeds, Ηenry’s Dream
Συμφωνούμε ότι είναι ο πιο άρτιος δίσκος του Cave;
7. Caribou, Swim
Το άλμπουμ σταθμός της τελευταίας δεκαετίας.
8. Σταύρος Ξαρχάκος – Νίκος Γκάτσος, Ρεμπέτικο
Αν σ’ ένα άλμπουμ ξέρεις όλα τα κομμάτια, και να τα τραγουδάς και να τα χορεύεις, τότε πρέπει να το βάζεις σε όποια λίστα φτιάχνεις.
9. Βασίλης Τσιτσάνης, Συννεφιασμένη Κυριακή
Επειδή δεν μπορώ να τα βάλω όλα, διαλέγω τη Συννεφιασμένη Κυριακή που είναι σαν να τα έχεις διαλέξει όλα.
10. Jon Hopkins, Immunity
Μοντέρνα κλασική μουσική με ηλεκτρονικά μέσα.
11. J.S. Bach Goldberg Variations BWV 988 (με τον Glenn Gould στο πιάνο)
Όλη η σύγχρονη δυτική μουσική είναι επηρεασμένη από αυτό το έργο. Είτε το ξέρει είτε όχι.
12. The Flaming Lips, Yoshimi Battles the Pink Robots
Το μεγαλείο της ελαφρότητας στο μάταιο τούτο κόσμο.
Κατερίνα Καραλή
1. David Bowie, The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars
2. Aphrodite’s Child, 666
3. Fela Kuti, Zombie
4. The Doors, An American Prayer
5. Talking Heads, Remain in Light
6. John Lennon & Yoko Ono, Double Fantasy
7. Roxy Music, Avalon
8. The Stranglers, Feline
9. Simple Minds, New Gold Dream
10. Mάνος Χατζιδάκις, 30 Νυχτερινά
11. The The, Soul Mining
12. Massive Attack, Blue Lines
Ηρώ Λιάτου
1. Buena Vista Social Club, s/t
Για τους μαραθωνίους μπιρίμπας που συνηθίζουμε το καλοκαίρι με τις φίλες στο μπαλκόνι. Και στην τελική,ποιός βαριέται αυτό το δίσκο;!
2. Elliot Goldenthal, Frida OST
Μου θυμίζει τη μαμά μου και τα τουλάχιστον 6 χρόνια που δε σταμάτησε να παίζει στο αμάξι της.
3. Mulatu Astatké, Éthiopiques 4: Ethio Jazz & Musique Instrumentale 1969-1974
Παίζει αδιάκοπα από το πιο spicy cocktail στο πιο βαρετό ξινόνερο.
4. Μαιρη Λιντα, Οι Μεγαλυτερες Επιτυχιες Της
Ε, γιατί είναι η Μαίρη Λίντα.
5. Στέρεο Νόβα, Βικτώρια
Γιατί αν δεν υπήρχε αυτή η συλλογή δε θα μπορούσα να βγάλω αγαπημένο δίσκο των Στέρεο Νοβα.
6. Port-Royal, Afraid To Dance
Γιατί όταν έβλεπα το Βόρειο Σέλλας στην Ισλανδία έπαιζε αυτό,όλο.
7. Brian Eno, Before and After Science
Γιατί μου θυμίζει την 3ετία που συγκατοικούσα με τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη στο Λονδίνο.
8. Radiohead, The King Of Limbs
Για τους έρωτες του 2012.
9. Clutchy Hopkins, Walking Sdrawkcab
Όταν θα τον ακούσεις μετά τις 00.00 θα καταλάβεις κι εσύ.
10. Aphrodite’s Child, 666
Θαρρώ δε χρειάζεται επεξήγηση.
11. Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Αγρύπνια
Γιατί ο άνθρωπος είναι μαέστρος. Και σε αυτό το δίσκο και σε κάθε δίσκο.
12. Stonephace. s/t
Τρεις Λέξεις: Fusion, Jazz, Electronic
Παναγιώτης Μένεγος
Ψυχαναγκαστικό disclaimer: Επειδή μερικοί άνθρωποι παίρνουμε πολύ στα σοβαρά αυτά τα πράγματα, πιο σοβαρά απ’ ότι πρέπει, θα ήθελα να τονίσω ότι ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα της λίστας αυθόρμητα, “σωματικά”, σχεδόν μηχανικά. Κάπως έτσι, και για να μην μπλέκω με το μεγαλύτερο βάσανο να ξεχωρίσω κάτι απ’ τη δική τους δισκογραφία, αποφάσισα να αφήσω απ’ έξω τα τρία ονόματα που στο σύνολο του έργου τους, τα θεωρώ σημαντικότερα (μαζί με τους Velvets) όλων για το δικό μου μουσικό σύμπαν. Τον Bowie, τους Kraftwerk και τους Τalking Heads. Ουφ, το είπα.
1. The Velvet Underground and Nico, s/t
Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι όλα βρίσκονται μέσα σε αυτόν τον δίσκο. Είναι λάθος, αλλά αυτό ουδόλως θα μας εμποδίσει να το υποστηρίζουμε μέχρι να εγκαταλείψουμε τα εγκόσμια. Απο την άλλη, αυτό που σαφώς ισχύει είναι ότι η Μπανάνα αποτελεί το καλούπι του μουσικού είδους “take drugs to make music to take drugs to” που σε ένα μεγάλο βαθμό συνιστά κι ένα αλάθητο αισθητικό κριτήριο αξιολόγησης.
2. Black Sabbath, Paranoid
Οι Beatles του σκληρού ήχου.
3. Joy Division, Unknown Pleasures
Κανένα άλλο γκρουπ στην ιστορία της pop μουσικής, δεν κατάφερε τόσα πολλά με τόσα λίγα (με μόλις δύο άλμπουμ). Το μίνιμαλ ως υπέρτατη αισθητική αξία, ως μοναδικός τρόπος έκφρασης της εσωτερικής βίας κι αγωνίας, της σκοτεινής μελαγχολίας που μπορεί να σκεπάζει τα πάντα.
4. Gang of Four, Entertainment!
Ναι, το ροκ χορεύεται. Ναι, οι ντίσκο μπασογραμμές μπορεί να συνοδεύουν νεομαρξιστικά μανιφέστα. Ναι, στο Λιντς κάτι ξεπλυμένοι λευκοί κάνουν funk στην καταστασιακή μνήμη του Μάη του ’68. Ναι, ο ηδονισμός είναι πολιτική πράξη.
5. New Order, Substance
Πόση ομορφιά μπορεί να στριμωχτεί σε 75 λεπτά; Ποιος θα καταφέρει ποτέ να γράψει καλύτερες ποπ μελωδίες από τα ορφανά του Ian Curtis; Εδώ είναι η συλλογή-αποκορύφωμα του σπάνιoυ ταλέντου του, ένα ολοστρόγγυλο δεκάρι με τόνο!
6. Nirvana, Nevermind
Σοφόν το σαφές.
7. Aphex Twin, Selected Ambient Works 85-92.
Αν οι Kraftwerk είναι για τη μουσική ότι το 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος για το σινεμά, το ντεμπούτο του ψυχάκια από την Κορνουάλη είναι το δικό μου μουσικό Blade Runner.
8. Στέρεο Νόβα, s/t
Το ξεκίνημα μιας συναισθηματικής ενηλικίωσης που (μάλλον) δεν τελειώνει ποτέ.
9. The Prodigy, Music For The Jilted Generation
Αν για λίγο ξεχάσουμε το πώς εξελίχθηκαν και σε ποιους απευθύνονται πια, μάλλον θα συμφωνήσουμε ότι ήταν οι Sex Pistols της ηλεκτρονικής γενιάς (και ίσως γι’ αυτό έπρεπε να είχαν διαλυθεί το 1997). Το 1994-95 πάντως πέρασα ολόκληρη τη β’ προς γ’ γυμνασίου αλλάζοντας κάθε μέρα γνώμη για το αν (πρέπει να) μου αρέσουν ή όχι. Το Jilted Generation τελικά ήταν το άλμπουμ που παρότρυνε μια ολόκληρη γενιά να ξεχάσει τον Cobain και να αφεθεί ελεύθερη στην πίστα.
10. GZA, Liquid Swords
Δεν καταλάβαινες τι έλεγε, δεν ήσουν ούτε από το Staten Island ούτε κάποιος μυημένος στα κόλπα της φιλοσοφίας των Shaolin. Αλλά, επειδή, παράλληλα δεν (ήθελες να) ήσουν “ο Έλληνας που έχουν συνηθίσει” το Liquid Swords εγγράφηκε βαθιά μέσα σου.
11. LCD Soundsystem, Sound of Silver
Για λόγους που το πρόσφατο reunion θα μας δώσει την ευκαιρία να αναλύσουμε μέσα στη χρόνια, ο James Murphy είναι ο άνθρωπός μου. Αυτός που έχει εκφράσει καλύτερα από κάθε άλλον αυτά που σκέφτομαι και νιώθω συμμετέχοντας στο πανηγύρι της ποπ κουλτούρας.
12. Caribou, Swim
Απαράβατος κανόνας: Όποιοδήποτε άλμπουμ έλιωσες μετά την εποχή του παράλογου downloading να ξέρεις έχει διπλή αξία.
Γιώργος Μιχαλόπουλος
1. Tindersticks, The Bloomsbury Theatre
Οδίσκος που έχω ακούσει και αγοράσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου.
2. Tom Waits, Nighthawks At The Diner
Κι άλλο live άλμπουμ. Εδώ κάπου βρίσκονται όλες οι αρετές ενός εκ των σπουδαιότερων performers όλων των εποχών.
3. Στέρεο Νόβα, Τέλσον
Το απόλυτο peak της μπάντας που άλλαξε τις ζωές μας.
4. Τρύπες, Κεφάλι Γεμάτο Χρύσαφι
Ότι και από πάνω.
5. Monolake, Cinemascope
Εντάξει, μόλις τον είδα live στην Αθήνα, απωθημένο απ΄τις μέρες που κυκλοφόρησε αυτόν τον δίσκο που είναι κι ο καλύτερος της καριέρας του. Σαφώς επηρεασμένος λοιπόν, αλλά μόνο αγάπη για τον Henke.
6. Portishead. s/t
Ήταν το 1997 η καλύτερη μουσική χρονιά της γενιάς μας;
7. Keith Jarrett, The Koln Concert
Για να μηνξεχνιόμαστε, πάλι ζωντανή ηχογράφηση. Αυτή τυγχάνει να περιέχει την καλύτερη μελωδία που γράφτηκε ποτέ.
8. Burial, Untrue
Ο σημαντικότερος δίσκος του 21ου αιώνα.
9. Sonic Youth, Daydream Nation
Δυσκολεύομαι να διαλέξω δίσκο (γι’αυτό το λόγο κόβω τους Radiohead απ΄τη λίστα), σήμερα αυτός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος.
10. New Order, Power Corruption & Lies
Ο καλύτερος δίσκος των πρώιμων New Order που περιέχει δύο εκ των κορυφαίων τραγουδιών τους, το “Age of Consent” και πάνω απ’όλα το “Leave Me Alone”.
11. Autechre, Incunabula
Επαναστατικό με τον τρόπο του, ξεκινάει με το “Bike” και τελειώνει με το “444”. I rest my case.
12. The Velvet Underground & Nico, s/t
Κόβω Kraftwerk απ΄τηλίστα για να μπει ο δίσκος-ορόσημο για την αισθητική μου που θα έπαιρνε και την πρώτη θέση αν μιλούσαμε για τους “καλύτερους δίσκους όλων των εποχών”.
Θεοδόσης Μίχος
Άλλο ένα φεησμπουκικό λιστοπαιχνίδι, λοιπόν, από αυτά που αγαπάμε να μισούμε να αγαπάμε να μισούμε και πάει λέγοντας. Μεταφέρω εδώ την ακριβή ανάρτηση που έκανα και στο facebook (εντάξει, με μερικές επεξηγήσεις)
Για τα επόμενα 5 λεπτά, λοιπόν, η 12άδα έχει ως εξής:
1. The Smiths, Meat Is Murder
Έτσι, για αλλαγή, ας αφήσω τη Βασίλισα που Είναι Νεκρή στην ησυχία της.
2. Television, Marquee Moon
Πόλη στις Φλόγες!
3. Nirvana, Nevermind
Γεννήθηκα το 79. Όταν αυτοκτόνησε ήμουν 15. Κοινώς, το έζησα σε πραγματικό, εφηβικό χρόνο.
4. David Bowie, Station to Station
Το πιο δημιουργικό κοκομπλόκο στην ιστορία της ποπ κουλτούρας.
5. Fugazi, The Argument
Η μόνη μπάντα που μετράει.
6. Τρύπες, Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
Μερικές φορές λέω ότι ανάμεσα σε reunion Τρύπες ή Smiths, προτιμώ το πρώτο. Και το εννοώ.
7. Iggy Pop, The Idiot
Ιγκουάνα μην πεθάνεις ποτέ!
8. My Bloody Valentine, Loveless
Primavera 2009. Η καλύτερη συναυλία της ζωής μου μέχρι τότε. Και για πάντα. Τέλος.
9. The Last Drive, F*head Entropy
Η μόνη ελληνική μπάντα που μετράει.
10. The Jesus and Mary Chain, Psychocandy
Χαμένοι στο θόρυβο στον αιώνα των αιώνων, αμήν.
11. Lou Reed, Transformer
O μεγαλύτερος όλων.
12. Sonic Youth, Daydream Nation
Γιατί oι Sonic Youth είναι ο βορράς στην πυξίδα της αισθητικής μου.
Χρύσα Οικονομοπούλου
18
Για λίγα πράγματα σού δίνεται δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, κι όταν γίνεται τέτοιο πράγμα ξέρω να το εκτιμώ – να, τώρα ας πούμε, που μπορώ να αναθεωρήσω κατά τι τη δωδεκάρα λίστα του Facebook. Οι μικρές χαρές της ζωής, σαν να λέμε..
1. Nirvana, MTV Unplugged in New York
Στην πρώτη λίστα είχα το Nevermind που μπορεί να ήταν και πιο σημαντικός δίσκος, δεν λέω, αλλά εκείνο το δευτερόλεπτο στο “Where Did You Sleep Last Night” που ο Kurt Cobain παίρνει ανάσα και καρφώνει τα μάτια του κάπου πέρα από την κάμερα και τον κόσμο είναι για μένα όλα: top στιγμή της προσωπικής μου μυθολογίας, συγκλονίζει τα μέσα μου, μού έχει μάθει ζωή, με κάνει να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου πολλές φορές στον τοίχο, όλα αυτά ταυτόχρονα, δεν ξέρω αν μπορώ να σας δώσω να το καταλάβετε.
2. Oasis, Definitely Maybe
(To What’s the story Morning Glory το θεωρώ εξίσου μεγάλο δίσκο, φυσικά)
Όταν είχα ακούσει τις πρώτες νότες του “Supersonic” στο MTV είχα σκεφτεί, θυμάμαι, “ωμαλάκαμουωμαλάκαμουωμαλάκαμου”. Το σκέφτομαι ακόμα.
3. Amy Winehouse, Back to Black
Βγαίνει αυτό το άλμπουμ, είμαι αρχισυντάκτρια σε μουσικό φριπρεσάκι και έχω καταφέρει να αποφύγω να γράψω ότι ήταν το καλύτερο sophomore album στην ιστορία (ενώ είναι). Ούτε για την Amy βρίσκω εύκολα λόγια, πιστεύω ότι αν ζούσε ακόμα θα γινόταν βασίλισσα των πάντων.
4. Nick Cave and the Bad Seeds
Ισχύειτι δεν μπορώ να αποφασίσω μεταξύ Let Love In, The Good Son και Murder Ballads, και δεν θα το κάνω, αλλά αν μου βάλεις το μαχαίρι στον λαιμό να διαλέξω ένα κομμάτι αλλιώς θα καταστραφεί ο κόσμος, αυτό είναι το “Henry Lee”, για τον απλούστατο λόγο πως όταν δεν σε θέλουν πρέπει να τους σκοτώνεις. Μεταφορικά μιλώντας. Μάλλον.
5. PJ Harvey, To Bring You My Love
Η Polly ήταν το χαρούμενο κορίτσι με το μαύρο φόρεμα και τις μπότες, που τραγουδούσε και χόρευε στους δρόμους πολύ ερωτευμένο, στο κλιπ του “Good Fortune”. Και μετά άκουσα το “The Dancer”.
6. Duran Duran, s/t
Duran Duran, η πιο αδίκως υποτιμημένη μπάντα, ο πρώτος τους δίσκος ξεπερνάει τον νεορομαντισμό και αν δεν τον έχετε ακούσει χάνετε, θυμίστε μου την επόμενη φορά να σας τον τραγουδήσω ολόκληρο. Πολλές από τις μπάντες που αποθεώνετε σήμερα δεν θα υπήρχαν χωρίς τους Duran Duran, άιντε.
7. Massive Attack, Blue Lines
Ήμουν πολύ νέα, πολύ χαρούμενη, δεν καταλάβαινα πώς μπορούσε να μου αρέσει κάτι τόσο σκοτεινό, αναρωτιόμουν και εγώ τι ρίχνουν στο νερό του Μπρίστολ και με θυμάμαι στα Goody’s στην Ομόνοια να ακούω το “Be thankful for what you got” με όλη την παρακμή της πλατείας να δεσπόζει τριγύρω και να νομίζω ότι είμαι στο ομορφότερο μέρος του κόσμου.
8. Jeff Buckley, Grace
Τρίτος αδικοχαμένος στη λίστα μου, μμχμμμχμμ. Πόνεσαν και άλλοι, και ο Cave, και η Amy, ναι, αλλά αυτό το χαμηλότονο δράμα που ένιωθα ότι ζούσε ο Buckley απόλυτα συμφιλιωμένος και ήρεμος, πιέζοντας ίσως τα τάστα λίγο παραπάνω από όσο πρέπει, μου δημιουργεί αισθήματα έρωτος.
9. Ρόδες, Silent Disco
Ο Νικήτας Κλιντ είναι ο καλύτερος σημειολόγος του δρόμου και όλων όσων έχουμε μάθει να αποκαλούμε “urban” χωρίς να έχουμε ιδέα.
10. Ξύλινα Σπαθιά, Πέρα από τις Πόλεις της Ασφάλτου
Θεωρώ τη “Φωτιά στο Λιμάνι”, το “Ατλαντίς” και το “Ο,τι θες εσύ” μια ασύγκριτη τριπλέτα τραγουδιών. Όταν γνωρίζεις κάποιον που τραγούδησε τέτοιους στίχους και είναι ακριβώς όπως τον φαντάζεσαι, είναι κάτι ασύγκριτο επίσης.
11. Pulp, A Different Class
Μου είχε πει να ακούσω Pulp ένας φίλος μου που άκουγε πολύ βαρύ και πολύ αντρίκιο μέταλ και τους λάτρευε. Αν και το αγαπημένο μου κομμάτι Pulp βρίσκται στο Separations (το “Death II”), ο συνδυασμός μελωδίας, μαυρίλας και στυλ του Different Class μου είχε φανεί ιδιοφυής και δεν υπάρχει φορά που πάω να φορέσω pencil skirt και δεν παίζει στο μυαλό μου λίγο από εχμ, Pencil Skirt.
12. Tindersticks, Curtains
Για τα ντουέτα, για τον Θοδωρή, για τον συμβολισμό στο μυαλό μου ότι οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται αλλά κανα δυο είναι φορέβερ.
Ιωάννα Παναγοπούλου
1. Ella Fitzgerald & Louis Armstrong, Εlla and Louis
Ένα άλμπουμ που έπαιζε λούπα στο σαλόνι τα απογεύματα και αποτελεί τη βάση της αιώνιας αγάπης μου για τη maistream jazz.
2. Nicholas Payton, Bitches
Ίσως το πιο ατμοσφαιρικό άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ- απ’ την αρχή ως το τέλος.
3. Amy Winehouse, Back to Βlack
Τη λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Ευτυχώς που πριν μας αφήσει τόσο άδικα, έφτιαξε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του αιώνα.
4. Jose James, Blackmagic
Σχετικά πρόσφατη ανακάλυψή μου και soundtrack της καθημερινότητάς μου.
5. Norah Jones, Come away with me
Ένα από τα άλμπουμ που έλιωσα κυριολεκτικά στην εφηβεία- και νομίζω το καλύτερό της.
6. Bruce Springsteeν, Greatest Hits
Το πρωί της αναχώρησης για τις καλοκαιρινές οικογενειακές διακοπές, όταν ήμουν 9, μου άρεσε να ξυπνάω νωρίτερα από όλους και να το ακούω στο discman μου , ξεκινώντας πάντα από το κομμάτι 14 (“Streets of Philadelphia”).
7. VA, Best Ballet 100
Μια τεράστια συλλογή από 6 cd- εκ των οποίων δε θα χορτάσω ποτέ να ακούω το πρώτο που περιέχει όλα τα μπαλέτα του Tchaikovsky.
8. The Beatles, 1
Έντυσε όλη την παιδική μου ηλικία- και με συνοδεύει μέχρι σήμερα.
9. Bryan Ferry, As Time Goes By
Ένα μάλλον άγνωστο turn του Bryan στα jazz standards- εξαιρετικά επιτυχημένο κατά τη γνώμη μου.
10. VA, In the Mood for Love OST
Όταν είδα την ταινία στα 17, είχα ήδη εξοικειωθεί με το αριστουργηματικό soundtrack της.
11. The Doors, Greatest Hits
Δεν έχω μεγάλη σχέση με τη ροκ, αλλά στην εφηβεία ήμουν ερωτευμένη με τον Jim κι αυτή τη συλλογή.
12. Chet Baker, Chet Baker Sings
Αν και πιστεύω ότι το άλμπουμ που πήγε τη jazz ένα βήμα μπροστά ήταν το All Blues του Miles Davis, o Chet Baker μιλάει στην καρδιά μου.
Άγης Παπαγεωργίου
1. Helloween, Keeper of the Seven Keys, Part II
Ή αλλιώς «Αυτή η μπάντα θα καθορίσει λίγο-πολύ τη ζωή σου μικρέ δωδεκάχρονε».
2. Motorhead, 1916
Όταν ο θείος Lemmyπάντρεψε το μέταλ με το πανκ, επειδή ανέκαθεν γούσταρε να παίζει ροκ εν ρολ.
3. Green Day, American Idiot
Το soundtrack της εφηβείας των millennials. Όποιος το αρνηθεί, ψεύδεται.
4. The Gaslight Anthem, 59 Sound
Κάπου στο New Jersey, μερικά heartland indie punk love stories γεμάτα στιγμιότυπα από την blue collar ζωή του Brian Fallon.
5. The Airborne Toxic Event, s/t
Περίπλοκα απλή μουσική και οMikelJollet ναπαραδίδειμαθήματα storytellingμε φόντο την άλλη, καλά κρυμμένη από τα φώτα, όψη του Λος Άντζελες.
6. Arctic Monkeys, Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
Πριν την ακρόαση: «Αποκλείεται να είναι τόσο καλοί όσο λέει το NME»
Μετά την ακρόαση: «Είχα δίκιο, είναι πάρα πολύ καλύτεροι απ’ όσο λέει το NME»
7. White Stripes: Icky Thump
Αυτός ο δίσκος, κυρίες και κύριοι, είναι οι White Stripes.Απλά, σκληρά και ωραία.
8. Jerry Lee Lewis, Live at the Star Club, Hamburg
Μόλις έχεις ξεπεράσει την άχαρη φάσητουελληνόφωνου ροκ και έχεις απομυθοποιήσει τα είδωλα του. Κάπου εκεί γνωρίζεις τον Killerκαι μαθαίνεις να ακούς μουσική ξανά από την αρχή.
9. Black Rebel Motorcycle Club, Specter at the Feast
Η αγαπημένη μου υπενθύμιση του πόσο πραγματικά σημαντική μπορεί να είναι η μουσική για την ψυχή του καθενός.
10. Flogging Molly, Drunken Lullabies
Καλοκαίρι πρώτου έτους, μπάντες, φεστιβάλ, ταξίδια, συναυλίες, γνωριμίες, ένα σωρό ιστορίες και στο mp3 player να παίζει ιρλανδική folk punk στα καλύτερά της.
11. Oasis, Dig Out Your Soul
Οι Oasis επιστρέφουν στα γκάζια λίγο πριν κλείσουν το μαγαζί. Το ιδανικότερο φινάλε για την τελευταία μπάντα που επηρέασε τόσους πολλούς, τόσο πολύ.
12. The Devil Makes Three, s/t
Ημιμεθυσμένοι bluegrass ύμνοι στη νκαρδιά μιας αμιγώς ψηφιακής εποχής. Ανεκτίμητο.
Ζωή Παρασίδη
1. Γιώργος Νταλάρας, Μη Μιλάς Κινδυνεύει η Ελλάς
Έχει μέσα το «Ξένος για σένανε και εχθρός», δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο νομίζω.
2. Καίτη Γαρμπή, Ατόφιο Χρυσάφι
Ας μη γεμίσω τη λίστα με Καιτούλα ΜΟΝΟ.
3. Δημήτρης Μητροπάνος – Θάνος Μικρούτσικος, Στου Αιώνα την Παράγκα
Τα γενέθλιά μου είναι στις 30 Αυγούστου. Όλα τα παιδάκια είχαν ξεμείνει στα χωριά τους κι εγώ πάρταρα στην πόλη με τους μεγάλους.
4. VA, Moulin Rouge OST
Μισώ τα μιούζικαλ και τη μουσική τους. Όλα, εκτός από αυτό.
5. Γιώργος Λεμπέσης, Η αγάπη βλάπτει σοβαρά την υγεία σου
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο τραγουδάω μέχρι σήμερα -κάνοντας και τα background vocals- το track 7 όταν έχω χτυπήσει υπερωρία στην παραλία.
6. Justin Timberlake, Justified
Μετά από αυτό το εκπληκτικό άλμπουμ, έψαχνα στα εφηβικά μας πάρτι ένα αγόρι να χορεύει σαν τον Justin. Μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι κουνιούνται σαν τον Τριαντάφυλλο, πάντα έφευγα απογοητευμένη.
7. VA, Kill Bill OST
Κάποτε έκανα δύο ώρες παρά ένα τέταρτο να φτάσω στην Αγία Παρασκευή όπου έκανα πρακτική και στα ακουστικά έπαιζε μόνο το “Don’t let me be misunderstood”.
8. VA, Kill Bill 2 OST
Μετά αξιώθηκα να αγοράσω και το δεύτερο (ναι, τα έχω σχεδόν όλα από τις ταινίες του Quentin, αφού ξέρει να επιλέγει κομμάτια) και για μερικούς μήνες οι γείτονες λικνίζονταν (μάλλον) στους ρυθμούς του Goodnight Moon.
9. Γιώργος Μαζωνάκης, Live
Δε θυμάμαι ποιος άγιος άνθρωπος σκέφτηκε να μου το κάνει δώρο στο γυμνάσιο, αν υπάρχεις κάπου εκεί έξω και το θυμάσαι να ξέρεις πως σ’ ευχαριστώ ολόψυχα.
10. Μιχάλης Χατζηγιάννης, Ακατάλληλη Σκηνή
Ιδανικό για προλυκειακά ερωτικά σκιρτήματα.
11. Νίκος Οικονομόπουλος, Πρώτη Αγάπη
Αυθεντικός λαϊκός πόνος που ακούγεται μέχρι σήμερα από τα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων στη Λεωφόρο Πετρουπόλεως τα καλοκαίρια.
12. VA. Αισθηματίες OST
Aν είσαι φαν μου, μάθε πως τα μισά μου κείμενα στο γραφείο έχουν γραφτεί ενώ παίζει αυτό.
Κωστής Πιερίδης
1. Pink Floyd, The Dark Side of the Moon
Δεν έχω αγαοήσει δίσκο πιο πολύ και σίγουρα δεν έχω ακούσει κανέναν δίσκο περισσότερες φορές. Από το “Speak to Me/ Breathe” στο “Eclipse” η μουσική τελειότητα.
2. Pink Floyd, Wish you were here
Μόνο και μόνο για το “Shine on you crazy diamond”. Καλά και για όλα τα υπόλοιπα δηλαδή.
3. Διονύσης Σαββόπουλος, Μπάλλος
Αγαπάω να τον ακούω ξανά και ξανά. Μου θυμίζει τις κασέτες στο αυτοκίνητο των γονιών μου και τις οικογενειακές εκδρομές.
4. Διονύσης Σαββόπουλος, Δέκα Χρόνια Κομμάτια
Best Σαββόπουλου από την χρυσή εποχή του. Η Σωτηρία Μπέλλου στο “Ζεϊμπέκικο” είναι μουσικό τατουάζ. Για πάντα εκεί.
5. Θάνος Μικρούτσικος, Ο Σταυρός του Νότου
Μελοποιημένος Νίκος Καββαδίας. Αυτό.
6. Ξύλινα Σπαθιά, Ξεσσαλονίκη
Γιατί ήμουν 13. Και δεν βγήκε απ’ το discman για μήνες. Από και προς, το σχολείο και τα φροντιστήρια.
7. Τρύπες, Κράτα το Σώου Μαϊμού
Ο αγαπημένος μου live ελληνικός δίσκος. Ηχογραφήσεις από το Ρόδον το 1994 και unplugged εκτελέσεις.
8. Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα, Φλου
«Μεγάλωμα». Ο μύθος του Παύλου ήρθε σαν στοιχειό κι έμεινε.
9. Bob Dylan, The Essential Bob Dylan
Έμαθα τον Dylan από αυτήν την συλλογή. Και τον αγάπησα πάρα πολύ.
10. Manu Chao, Próxima Estación: Esperanza.
Πολύ Me Gusta. Listening ισπανικών και φοιτητικά χρόνια. Repeat μέχρι να τελειώσει το εξάμηνο.
11. Γιώργος Μπάτης, από το Αρχείο Ελληνικής Δισκογραφίας
Δώρο του παιδικού φίλου μου Νίκου. 17 αριστουργήματα του Μπάτη. Που να σου εξηγώ…
12. Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Βραχνός Προφήτης
Ο αγαπημένος μου δίσκος του Θανάση. Δυνατός και αληθινός στίχος.
Λίνα Ρόκου
Κάτι μου λέει ότι θα έχω τη λίστα που θα ξέρετε 12/12 από αυτά που θα διαβάσετε. Ναι, είμαι μέινστριμ κορίτσι. Πάμε λοιπόν:
1. Μαρία Φαραντούρη, Τραγούδια διαμαρτυρίας απ’ όλο τον κόσμο
Ναι φίλοι μου. Έπαιζε τακτικά στο πικάπ του πατρικού. Ήμουν ξέρω γω 8 χρονών κι έτοιμη να πάρω το τουφέκι μου. Αλλά πλάκα πλάκα έμαθα σε αυτή την ηλικία λαϊκά αριστουργήματα όπως το “Bella Ciao” και το “El paso del ebrο”, στο δεύτερο μάλιστα ξελαρυγγιαζόμουν τραγουδώντας: άι, καραμέλαααααα…
2. Μάνος Χατζιδάκις, Απόψε αυτοσχεδιάζουμε
Κι αν ο μπαμπάς ήταν επαναστάτης η μαμά ήταν αστή. Κι έτσι έμαθα από τον ίδιο τον Μυράτ «ότι η παράσταση είναι οι άνθρωποι, εσύ κι εγώ». Κάπου μετά από χρόνια κατάλαβα ότι αν βάλεις ζωή όπου παράσταση πάλι μια χαρά στέκει η φράση.
3. Take That, Everything Changes
Θα φταίει ότι ήμουν έφηβη και οι ορμόνες ξεχείλιζαν από τα αυτιά. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ούτε έτσι εξηγείται μάλλον. Αλλά ναι, τότε το είχα λιώσει το cd, ψέματα να πω; Τώρα κάπου έχει καταχωνιαστεί σε κάποια κούτα. Καλά είναι εκεί.
4. Φοίβος Δεληβοριάς, Η ζωή μόνο έτσι είν’ ωραία
Και εκεί στη γ’ λυκείου ανακάλυψα τον Φοίβο. Και 20 χρόνια μετά, ναι τόσα έχουν περάσει η «Κική» είναι από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. Αλλά κι όλος ο δίσκος ήταν εξαιρετικός και άλλωστε ήταν ο προθάλαμος για το
5. Φοίβος Δεληβοριάς, Χάλια
Ο αγαπημένος μου δίσκος του Φοίβου. Ένα δυο να μη μου πολυαρέσουν, τα άλλα τα θεωρώ κλασικά. Δίσκος αποτύπωμα μιας ολόκληρης εποχής.
6. Στέρεο Νόβα, s/t
Ο δίσκος που ακούω όταν δεν είμαι καλά. Ο δίσκος ‘Επιστροφή στα Βασικά” όταν έχω ανάγκη να γυρίσω στα βασικά.
7. Κόρε.Ύδρο, ΦΘηνή Ποπ για την Eλίτ
Από πού να το πιάσω; Το καλύτερο εξώφυλλο ελληνικού δίσκου έβερ. Ο καλύτερος τίτλος ελληνικού δίσκου έβερ (και ο δεύτερος καλύτερος τίτλος δικός του είναι: Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό), τραγούδια-ποιήματα, μουσική που σε γδέρνει, φωνή που σε γρατζουνάει. Αίματα. Παντού.
8. The Smiths, Best I
Ναι ξέρω ότι η θεωρία λέει ότι τα Best τα διαλέγουν οι άσχετοι. Ε, δεν θα πεθάνω κιόλας αν με πείτε #asxeti
9. The Smiths, Best ΙΙ…
Ναι, και δεύτερο best of, και ναι πάλι από τους Smiths. Πρόβλημα;
10. Τ-Rex, Electric Warrior
Γιατί λατρεύω τον Marc Bolan, το Cosmic Dancer, το Life ‘s a Gas, το Mambo Sun, το Get it On και το φοβερό εξώφυλλο του δίσκου (που το έχω δει μέχρι και σε όνειρό μου).
11. Pet Shop Boys, Discography: Τhe complete singles collection
Πάλι best of. Βρίστε με. Βρίστε με όσο θέλετε. Για τους PSB είμαι ικανή να αντέξω φρικτά, μεσαιωνικά βασανιστήρια. Δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω από το discography αλλά μάλλον στο “Heart” θα καταλήξω που είναι το all time αγαπημένο μου κομμάτι.
12. Βαγγέλης Γερμανός, Tα Mπαράκια
Για κάποιο λόγο αυτό είναι το «Επιστροφή στα βασικά Νο2» άλμπουμ μου. Όταν δεν είμαι καλά, ο Βαγγέλης έχει τη λύση. Κι ας μην ξέρω πώς λειτουργεί αυτή η λύση μου αρκεί που υπάρχει. Κάπως έτσι αισθάνομαι για τη μουσική εν γένει. Δεν ξέρω πώς λειτουργεί αλλά ευτυχώς υπάρχει.
Θοδωρής Χονδρόγιαννος
1. Ennio Morricone, Once Upon A Time in America OST
Φτώχεια και μία ζύμη από όνειρα.
2. Scorpions, Lovedrive
Αν και όχι ο δημοφιλέστερος τους, σίγουρα ο πιο «γεμάτος» δίσκος τους. Και γαμάτο εξώφυλλο με την καλύτερη χρήση τσίχλας που έγινε ποτέ.
3. Muse, The 2nd Law
You won’t get much closer, until you sacrifice it all… You won’t get to taste it, with your face against the wall…
4. Max Emanuel Cencic, Rokoko
Ένα από τα λίγα album με δραματικές άριες όπερας του συνθέτη Johann Adolf Hasse, ενός από τους πιο «αδικημένους» και υποτιμημένους συνθέτες της εποχής μας.
5. Ludovico Einaudi, In a Time Lapse
Αντιπροσωπευτικότατο album του «κλασικού» που προωθεί ο Einaudi. Walk and Run το μότο του δίσκου. Μπορεί να γίνει άνετα «το soundtrack της ζωής» σου.
6. Nino Rota, The Godfather OST
Για την Απολλώνια, την πρώτη αγάπη που χάνεται, και το βάπτισμα του πυρός σε μία ζωή που δεν την επέλεξες, αλλά σε επέλεξε εκείνη. Και έκανε τη σωστή επιλογή.
7. Μάνος Χατζηδάκις, Το Χαμόγελο της Τζοκόντας
Όταν ήμουν μικρός, μία θεία μου που έμενε στην Πλάκα μου έβαζε την κασέτα και το άκουγα. Το «τεράστιο» ταξίδι από τα προάστια στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας συνδέθηκε από τότε με το δίσκο του Χατζηδάκι. Από τότε που ήρθα σε αυτά τα μέρη, το βάζω κάθε Κυριακή πρωί, σαν ιεροτελεστία, θεία κοινωνία.
8. Luciano Pavarotti, The Ultimate Collection
Κυκλοφόρησε τέσσερις ημέρες μετά το θάνατό του. Είναι ο δίσκος που με έφερε για πρώτη φορά σε επαφή με το bel canto και τη λαϊκότητα του μεγάλου τενόρου.
9. Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Ρωμιοσύνη
Μπιθικώτσης, Θεοδωράκης, Ρίτσος: Όταν το δίκιο γίνεται λαϊκή τέχνη.
10. Νίκος Ξυλούρης, Ερωτόκριτος
Αν έχεις γιαγιά κρητικιά, κάποτε κοιμήθηκες με αυτό. Δεν το θυμάσαι, αλλά λίγη σημασία έχει.
11. Lucio Dalla, Banana Republic
Πρώτον, γιατί ο τίτλος σημαίνει κοινώς «Μπανανία». Δεύτερον γιατί ανάμεσα στα άλλα τραγούδια που σε κάνουν να ερωτευθείς την Ιταλία του Mezzogiorno, εκεί βρίσκεται το Piazza Grande…
12. Gabriel Yared, The Lives of Others OST
Η εσωτερική μετάλλαξη και το θάρρος να αποδεχτείς ότι έχει δίκιo.