H Sugahspank! μάλλον έχει βαρεθεί να την συγκρίνουν με μαύρες ντίβες του τραγουδιού. Κάπως αναμενόμενο, βέβαια. Κάτι το βαθύ μαύρο μέταλλο της φωνής της, κάτι τα φουντωτά της μαλλιά, κάτι τα είδη με τα οποία έχει καταπιαστεί, δεν ήθελε πολύ. Και έχει καταπιαστεί με πολλά την τελευταία και βάλε δεκαετία, ακόμη κι αν δεν «βροντοφωνάζει» με την παρουσία και τη στάση της για αυτά.
Πέρασε από την Cast-a-Blast μαζί με τον Blend Mishkin και τον Jeff Gonzales, πρόσφατα την είδαμε μέχρι και να μοιράζεται τη σκηνή μαζί με τη Nalyssa Green και την Lou Is σε ένα tribute show για τον Leonard Cohen, ενώ εδώ και χρόνια έχει στο πλάι της τους Swing Shoes. Με τους τελευταίους κυκλοφόρησε πρόσφατα το Cash, ένα δίσκο που περπατάει από τη soul μέχρι τα rythm & blues με στάσεις ακόμη και στο gospel (με τη διασκευή στο “Satan, Your Kingdom Must Come Down”).
Η Sugahspank! επίσης μοιάζει να είναι από τα πιο ακομπλεξάριστα και «χύμα» (με την καλή έννοια) άτομα στο μουσικό «εκεί έξω».
Θα το καταλάβετε το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου στο Discover Different Party (Ορφέως 164) που διοργανώνει η Popaganda μαζί με το Bushmills και στο οποίο η Sugahspank! θα εμφανιστεί ζωντανά.
Έχεις κινηθεί μουσικά κυρίως σε αυτό που αποκαλούμε «μαύρο ήχο». Υπάρχει κάποιο είδος με το οποίο θες να καταπιαστείς και πιθανόν δεν το φανταζόμαστε καθόλου για σένα; Ξέρω σίγουρα με τι δεν πρόκειται ποτέ να καταπιαστώ. Σκυλοποπ, έντεχνο, σαικεντέλικ τρανς, σουηδική μέταλ ας πούμε. Σχεδόν σε όλα τα άλλα ήδη θα ήμουν ανοιχτή αν ήταν καλή η μουσική και χαιρόμουν τη συνεργασία. Τελευταία παίζω συχνά με το Μιχάλη Σιγανίδη με τον οποίο τραγουδάω από στίχους του Σαχτούρη μέχρι Βαμβακάρη, κάνω λαρυγγισμούς, αυτοσχεδιάζω, με έχει βγάλει πολύ έξω από τα νερά μου και το έχω χαρεί πάρα πολύ.
Τα τελευταία χρόνια με την έκρηξη της μαύρης μουσικής σε παγκόσμιο επίπεδο, παρατηρείς κάποια διαφορά στα πράγματα που κάνεις σε επίπεδο αποδοχής του κοινού; Όχι και τόσο. Η έκρηξη έγινε κυρίως σε trap/hip hop, κι εγώ έχω καιρό να κάνω σχετική κυκλοφορία. Δεν έχω νιώσει ποτέ να συγχρονίζομαι ποτέ με το πνεύμα της εποχής, πάντα είμαι ή λίγο μπροστά ή πολύ πίσω, αλλά που θα πάει κάποτε θα συμπέσουμε, ελπίζω.
Πέρα από την μουσική ασχολείσαι και με τα εικαστικά. Πόσο διαφορετικά λειτουργεί το καθένα για σένα; Δηλαδή τι θα σε κάνει να πιάσεις ένα μουσικό όργανο και τι θα σε κάνει να πιάσεις το πινέλο; Δεν ξέρω, μου βγαίνει αυθόρμητα. Σηκώνομαι από το ένα και πιάνω το άλλο. Η ίδια ανάγκη είναι νομίζω. Να παίξω σαν παιδάκι ή να βγάλω κάτι από μέσα μου που δεν θέλω να το κρατάω άλλο ή μια ιδέα που πιστεύω ότι πρέπει να μεταδοθεί.
Πώς είναι να ετοιμάζεις έναν δίσκο για τρία χρόνια και να τον ηχογραφείς σε μόνο τρεις μέρες; Έχει πλάκα. Με τους Swing Shoes έχουμε αυτή τη νοοτροπία, να δουλεύουμε ένα άλμπουμ στα live μας, κοινώς να παίζουμε τα κομμάτια καιρό πριν, ώστε να μπουν τόσο στο πετσί μας που στην ηχογράφηση με ένα δύο takes μόνο να βγαίνει ακριβώς αυτό που θέλουμε. Τι να πω, είναι μια άποψη, μας πάει.
Αν ένας εξωγήινος έπεφτε τώρα στη γη, πώς θα του περιέγραφες το Cash για να τον πείσεις να το ακούσει; Θα του έλεγα «είναι κάτι φίλοι που τους ενώνει το φαντασιακό περί Αμερικάνας αλλά επειδή δεν έχουν πάει ποτέ ακούγεται και κάτι άλλο μέσα που δεν ξέρω πως να στο περιγράψω εξωγήινε».
Λάιβ ή στούντιο; Αν πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξω, λάιβ.
Μετά το Leonard Cohen Tribute στο οποίο συνεργάστηκες με τη Nalyssa Green και την Lou Is, τι σημαίνει πια για σένα το όνομα Leonard Cohen; Πνευματικός μπαμπάς, παπάς, φίλος από μακριά.
Ποιο είναι το ένα πράγμα που έχεις βαρεθεί να ακούς για σένα; Το «Μαύρη Πειραιώτισσα» και αν τα μαλλιά μου είναι φυσικά.
Πειραιάς ή Αθήνα; Τα πάντα στη ζωή έχουν τα θετικά τους και τα αρνητικά τους. Προς το παρόν είμαι ακόμα στον Πειραιά.
Αν έπρεπε να επιλέξεις μία στιγμή της μουσικής σου καριέρας που κρατάς εντονότερα (είτε συγκεκριμένη στιγμή ή περίοδο ή δίσκο ή σχήμα κλπ.) ποια θα ήταν; Πραγματικά δεν μπορώ να διαλέξω. Είχα την τύχη να παίξω με φοβερούς ανθρώπους, είτε με Sugah Galore, είτε με Cast-a-Blast, τώρα με τους Swing Shoes, με το μαέστρο μου τον Ηλία Παντολέων… Όλα τα λατρεύω.