Το πιο πολυσυζητημένο μουσικό θέμα των ημερών δεν είναι άλλο από την κατηγορία των Radiohead κατά της Lana Del Rey, υποστηρίζοντας ότι έκλεψε το κομμάτι της “Get Free” από τον περσινό της δίσκο, Lust For Life, από το “Creep” . Κάτι που φυσικά μοιάζει εντελώς ειρωνικό, μιας και οι ίδιοι έχουν κατηγορηθεί ότι έκλεψαν το εν λόγω κομμάτι (και μεγαλύτερο αντικειμενικά hit τους) από το “The Air That I Breath” των Hollies του 1974. Η ίδια η Del Rey τοποθετήθηκε μέσω Twitter, επιβεβαιώνοντας τη νομική αγωγή και λέγοντας ότι οι Radiohead ζήτησαν το 100% του copyright του κομματιού (ενώ αντίστοιχα, οι ίδιοι έδωσαν στους Hollies μόνο το 50% των δικαιωμάτων του “Creep”). Στη συνέχεια, όμως, εκπρόσωπος της Warner/Chapell αρνήθηκε ότι έχει υπάρξει κάποια νομική αγωγή, λέγοντας πως από τον Αύγουστο γίνονται συζητήσεις για να δοθούν πνευματικά δικαιώματα στους δημιουργούς του “Creep” λόγω της εμφανούς ομοιότητας στοιχείων των δύο κομματιών. Αυτό που έχουμε να πούμε είναι ότι ακόμα και η επιρροή είναι κατά μία έννοια κλοπή, αλλά το θέμα είναι να το κάνεις με έξυπνο και δημιουργικό τρόπο.
Όσο αναμένουμε τις δικαστικές (ή μη) εξελίξεις μεταξύ Radiohead και Lana Del Rey, θυμόμαστε μερικές ακόμη εξώφθαλμες περιπτώσεις «επιρροής», κάποιες από τις οποίες έφτασαν στα δικαστήρια και το ζήτημα λύθηκε με παχυλές αποζημιώσεις. Ο καθένας πρέπει να έχει την ευθύνη των πράξεων του…
Πέρα από την προφανή ομοιότητα του χιτ των Nirvana, το «κακό» τρίτωσε μιας και οι Underground Youth κοπιάραν και αυτοί το ριφ των Killing Joke στην δική τους πιο ληθαργική εκδοχή.
Οι Filthy Friends μπορεί να μας αρέσουν πολύ (πρόκειται για ένα supergroup πίσω από το οποίο βρίσκονται η Corin Tucker των Sleater Kinney και ο Peter Buck των R.E.M.), αλλά οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι οι κιθάρες είναι φτυστές με το “Cigarettes & Alcohol”. Τι θα έλεγε ο Liam γι’ αυτό;
Έχουμε όμως ράμματα και για την γούνα των αδερφών Gallagher, ένα «δάνειο» που τους στοίχισε ούτε λίγο ούτε πολύ 500.000 δολάρια.
Με μία γρήγορη ακρόαση θα καταλάβετε πως πρόκειται για δύο σχεδόν ολόιδιες μελωδίες. Ωστόσο, οι Beach Boys αποδείχθηκαν αρκετά τίμιοι και έδωσαν συνθετικά credits στον πατέρα του rock ‘n’ roll σε κάθε κυκλοφορία του “Surfin’ USA” από το 1966 και έκτοτε. Ο Chuck Berry αποδείχθηκε ακόμη πιο μεγαλόκαρδος, λέγοντας μετά από χρόνια στον Carl Wilson πόσο του άρεσε το κομμάτι των Beach Boys.
Και ο Chuck Berry όμως κατηγορήθηκε πολλές φορές πως το τραγούδι-σήμα κατατεθέν του χρωστάει παραπάνω από όσα θα έπρεπε στο κομμάτι του Louis Jordan από τα 1946. O ίδιος ο κατά πολλούς βασιλιάς του rock ‘n’ roll στον δίσκο Chuck και κύκνειο άσμα του που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του, έκλεψε…τον εαυτό του, με το κομμάτι “Lady B. Goode”.
Μπορεί ναι μεν η μελωδία του “Come Together” να μοιάζει ελαφρώς σε μια πιο αργή εκδοχή του κομματιού του Chuck Berry, αλλά η πραγματική ομοιότητα κρύβεται στους στίχους: “Here come a flat-top, he was moving up with me” λέει ο Chuck Berry. “Here come old flat-top, he come grooving slowly” απαντούν τα Σκαθάρια. Μάλλον τώρα καταλαβαίνουν γιατί ο John Lennon έλεγε πως «αν έδινες ένα άλλο όνομα στο rock ‘n’ roll αυτό θα ήταν Chuck Berry».
Αγαπάμε και τους μεν, αγαπάμε και τους δε, αλλά οι αλήθειες πρέπει να λέγονται…
Μιας και πιάσαμε το εγχώριο ρεπερτόριο και μιας και η Lana Del Rey είναι το μήλον της έριδος των ημερών, η ομοιότητα των δύο κομματιών έκανε αρκετό σούσουρο εντός και εκτός συνόρων, αν και δεν πιστεύουμε ότι μοιάζουν πια και τόσο.
Το άλλο μήλον της έριδος, οι Radiohead ακόμη δεν έχουν βρει τον Αλκίνοο για να του ζητήσουν τα ρέστα…
Πατήστε το play στο κομμάτι του Ariel Pink από τον τελευταίο δίσκο του Dedicated To Bobby Jameson. Πηγαίνετε στο 3:05. Video killed the radio star!
Ίσως η πιο δημοφιλής περίπτωση «κλόπιραϊτ», το χιπ χοπ χιτ του 1989 έχει εμφανώς ξεπατικώσει το ριφ από το “Under Pressure”. Στην πορεία, τόσο οι Queen όσο και ο David Bowie συμπεριλήφθηκαν στα credits του κομματιού και παίρνουν ποσοστά από τις πωλήσεις του.
Τα δύο κομμάτια έχουν ακριβώς ίδια κουπλέ, αλλά από ότι φαίνεται καθόλου αυτό δεν πείραξε τον Elvis Costello μιας και όλοι μαζί έπαιξαν ένα mash up των δύο κομματιών ζωντανά όπως μπορείτε να ακούσετε και παρακάτω.
Είναι ένα από τα πιο πολυπαιγμένα τραγούδια από όσους πιάνουν για πρώτη φορά κιθάρα, είναι επίσης ένα από τα τραγούδια που έχουν «κατηγορηθεί» για κρυφά «σατανιστικά» μηνύματα, αλλά πέρα από αυτό, o Jimmy Page φαίνεται πως μελέτησε καλά τη μελωδική γραμμή της κιθάρας στο “Taurus” των Spirit πριν γράψει αυτή του “Stairway to Heaven”.
Οι Elastica είναι από τις αγαπημένες μας brit pop μπάντες αλλά βγάζει μάτι ότι ξεπατίκωσαν ωραιότατα τις κιθάρες των εξίσου αγαπημένων Wire.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο John Dwyer (ναι, πρόκειται για τους Thee Oh Sees, που έγιναν Oh Sees, που έγιναν OCS) κάνει πλάκα με το συγκεκριμένο κομμάτι και δεν το εννοεί στα σοβαρά…
O γνωστός κιθαρίστας Joe Satriani υποστήριξε ότι το χιτ του 2008 των Coldplay είναι κλεμμένο από το παραπάνω κομμάτι του. Οι Coldplay το αρνήθηκαν και απάντησαν ότι η ομοιότητα ήταν συμπτωματική και ότι επηρεάζονται γενικά από τραγούδια. Η υπόθεση δεν προχώρησε περαιτέρω αλλά μπορείτε να ακούσετε και μόνοι σας τις ομοιότητες.
Μια από τις πιο διάσημες υποθέσεις μουσικού copyright που έφτασε στα δικαστήρια, το “Bittersweet Symphony” είναι πραγματικά ολόιδιο με την συμφωνική εκδοχή του “The Last Time” των Rolling Stones από την Andrew Oldham Orchestra του 1965. Ο Richard Ashcroft συμφώνησε στα 50% των ποσοστών του κομματιού να πηγαίνουν στους Jagger και Richards αλλά στην πορεία, η δισκογραφική ABKCO έθεσε τον σκληρό όρο να δοθεί στους γερόλυκους το 100% του copyright του κομματιού αλλιώς να αποσυρθεί από τα ράφια των δισκοπωλείων. Έτσι πάνε αυτά…
Σας ακούγονται κι εσάς ίδια τα δύο κουπλέ;
To πώς δεν έφτασαν στα δικαστήρια είναι πραγματικά απορίας άξιο…
Όπως μπορείτε να καταλάβετε εύκολα, πρόκειται για ακριβώς την ίδια μελωδική γραμμή στα δύο τραγούδια.
Οι Καναδοί Bachman–Turner Overdrive «δανείστηκαν» στα 70s το ρεφρέν, οι One Direction τις κιθάρες, ο κλέψας του κλέψαντος γενικά…
Και για να μην κατηγορούμε μόνο τους One Direction και η παρέα του Joe Strummer πήρε το κάτι τις της από αυτή του Roger Daltrey.
Tο φάντασμα της όπερας φαίνεται πως βγήκε παγανιά κυνηγώντας τους Floyd…
Μία περίπτωση «χαλασμένο τηλέφωνο» με τους Brian Jonestown Massacre να κοπιάρουν εμφανέστατα τα Σκαθάρια και στη συνέχεια οι φίλοι τους Dandy Warhols να δανείζονται κάτι τις από το “Free”. Dig!
Σκαθάρια είναι αυτά και πως να μην τα κλέψεις θαυμάσεις, όπως έκαναν και οι Offspring άλλωστε. “O-Bla-Di-O-Bla-Da” vs “I won’t pay, I won’t pay ya, no way” (ακόμη δεν χρειάστηκε να πληρώσουν οι pop punks κάτι στα δικαστήρια).
Και για να παραμείνουμε στα pop punk λημέρια, οι Green Day έχουν ακριβώς την ίδια μελωδική γραμμή στο “Warning” με το κομμάτι των Kinks. Warning!
Κι από τους pop punk πρωταγωνιστές των 90s, σε ένα πνευματικό τέκνο αυτών, την Avril Lavigne η οποία αποφάσισε να κλέψει…συνδυαστικά, παίρνοντας τα φωνητικά του κουπλέ από την Toni Basil και το ρεφρέν από τους Rubinoos οι οποίοι και προχώρησαν σε μήνυση κατά της τραγουδίστριας. Για την ιστορία, η Lavigne δικαιώθηκε και οι Rubinoos κέρδισαν μία μεγαλύτερη αναγνώριση. Κάτι είναι κι αυτό…
Τα δύο κομμάτια κυκλοφόρησαν με διαφορά μόλις ενός χρόνου (2011 και 2012 αντίστοιχα) και πραγματικά έχουν φτυστό κιθαριστικό ριφ – ίσως να είναι τυχαίο αλλά οπωσδήποτε δεν περνά απαρατήρητο.
Φυσικά με τέτοια ομοιότητα δεν μπορούσαν παρά οι Chiffons να προχωρήσουν σε αγωγή κατά του Σκαθαριού. Τελικά το δικαστήριο απεφάνθη ότι ο Harrison έκανε «υποσυνείδητη λογοκλοπή» και πλήρωσε «τα σπασμένα» με 1.6 εκατομμύρια δολάρια. Oops.
Πράγματι τα δύο κομμάτια μοιράζονται το ίδιο ρεφρέν, με το “Run Through The Jungle” να γράφτηκε την περίοδο που ο Fogerty, αυτό φυσικά δεν εμπόδισε την Fantasy Records να τον οδηγήσει στα δικαστήρια (μιας και ο Fogerty είχε παραχωρήσει τα δικαιώματά του στα τραγούδια των Creedence Clearwater Revival). John, δεν ήξερες, δε ρώταγες;