O Sivert Høyem είναι ξεκάθαρα ένας ανήσυχος καλλιτέχνης. Μετά τη διάλυση των Madrugada και την πολύχρονη σόλο καριέρα -που εμείς οι Έλληνες έχουμε τιμήσει και απολαύσει δεόντως- συναντήθηκε με τον Rob McVey, τον κιθαρίστα της Marianne Faithfull και σε εκείνη τη συνάντηση γεννήθηκε η ιδέα για μία νέα μπάντα. Μαζί με τον Rob Ellis (ντράμερ της PJ Harvey) και τη Simone Butler (μπασίστρια των Primal Scream) δημιούργησαν τους Paradise.
Η ανάγκη τους είναι ξεκάθαρη: θέλουν να τα σπάσουν. Και αυτό το διαπιστώσαμε όταν τα φώτα στο θρυλικό, υπόγειο Λονδρέζικο Club 100 έσβησαν και τα μέλη ανέβηκαν στη σκηνή (με μία αλλαγή στη σύνθεση μιας και λόγω προβλημάτων υγείας του Rob Ellis, τη θέση του στην περιοδεία έχει πάρει ο ατίθασος Jack Revy). Από τις πρώτες νότες ήταν αμέσως ξεκάθαρο ότι ο Sivert πρέπει να αναπολούσε τις δυνατές στιγμές των Madrugada το τελευταίο διάστημα όπως ήταν ξεκάθαρο και ότι ήθελε μια «βρώμικη» κιθάρα να δίνει το στίγμα στο νέο του αυτό εγχείρημα. Αυτό που επίσης διαπιστώσαμε ακούγοντας και τα 13 νέα τραγούδια ζωντανά, είναι ότι η μπάντα φλερτάρει ανάμεσα στην ηχητική «βρωμιά» και την εικόνα μιας παλιάς κιτς γκλαμ εποχής με παγέτες και χρυσά μποτάκια, τόσο ώστε να με κάνουν να πιστεύω ότι θα ήταν ιδανική παρουσία σε μία νέα ταινία του David Lynch. Αυτό είναι κάτι που θα το νιώσουν σίγουρα και όσοι βρεθούν στις συναυλίες τους στην Ελλάδα.
Βρεθήκαμε στο Club 100 αρκετά νωρίς για να μιλήσουμε με τον Sivert και τον Rob και να παρακολουθήσουμε το soundcheck. Μετά από μία, αρκετά κωμική, συνάντηση με τον Høyem λίγο νωρίτερα, έξω από το venue, επάνω στην Oxford Street, μπήκαμε στα καμαρίνια με τις άπειρες υπογραφές από μπάντες και μουσικούς που έχουν παίξει εκεί από τα μέσα της δεκαετίας του ‘40 μέχρι σήμερα (B.B. King, Muddy Waters, The Kings, Sex Pistols, Queens of the Stone Age κ.α.) και μόλις καταφέραμε να συνέλθουμε και να σταματήσουμε να χαϊδεύουμε τους τοίχους, ξεκινήσαμε την κουβέντα μας για τους Paradise. Η πόρτα στο καμαρίνι άνοιξε πολλές φορές. Από τον Jack που ήθελε μπύρες, τη Simone που είχε γενέθλια και μπήκε με πολλά κολονάτα και θορυβώδη ποτήρια για να τα γεμίσει με κρασί και να κεράσει τους τεχνικούς, κάποιον από το crew που ήθελε να αράξει μαζί μας και έφυγε έντρομος μόλις κατάλαβε ότι τραβάμε βίντεο. Στο ενδιάμεσο όμως, μάθαμε πολλά.
Ότι ο McVey είχε καιρό στο μυαλό του τη δημιουργία μιας μπάντας και όταν συνάντησε τον Sivert σε ένα live της Faithfull, αυτό που τους συνέβη ήταν έρωτας με την πρώτη μπύρα, ότι ο «παράδεισος» είναι ένα τέλειο τραγούδι, ότι η εποχή του ίντερνετ έχει και τα καλά της, ότι ο Sivert διανύει τις χρωματικές εποχές του όπως ο Πικάσο (αυτό ήταν ένα αστείο της στιγμής, στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα), ότι η Simone είναι ένας άγγελος που μαγεύει τα αγόρια-διαβολάκια, ότι ναι μεν το EP έχει τέσσερα τραγούδια αλλά η μπάντα έχει γράψει (και παρουσιάζει ζωντανά) πολλά περισσότερα, ότι ο Rob θέλει να αφήσει το αίμα του για το ελληνικό κοινό επάνω στη σκηνή (μεταφορικά πάντα, εκτός και αν την έχει δει Iggy Pop, δεν ξέρω) και δεν σταματήσαμε εκεί. Τα υπόλοιπα θα τα δείτε και θα τα ακούσετε ακριβώς όπως έγιναν ένα βράδυ στο παγωμένο Λονδίνο, ωμά και αμετάφραστα, στο βίντεο που μονταρίστηκε σχεδόν ολόκληρο στο αεροπλάνο της επιστροφής, μέσα στην άγρια νύχτα, με πολλούς καφέδες και την ψυχή στο στόμα για να προλάβουμε να το έχουμε έτοιμο στην ώρα του. Χαλάλι σου ρε Sivert.