Το Schoolwave δεν είναι μόνο για πιτσιρικάδες

Ξεφυλλίζοντας την ειδική έκδοση των Schooligans για το φετινό, επετειακό Schoolwave, το μάτι μου έπεσε σε μια δήλωση του Γιάννη Αγγελάκα για το φεστιβάλ: «Το να παίζεις σε ένα κοινό 16άρηδων και 17ρηδων, δηλαδή ένα κοινό καθαρό και αθώο, μόνο στο Schoolwave σου συμβαίνει». Και μάλλον ο Αγγελάκας είχε δίκιο, αφού, έχοντας αφήσει πια την ιδιότητα της μαθήτριας , βρέθηκα την πρώτη μέρα του φεστιβάλ στο γνώριμο χώρο της Πλατείας Νερού για να βιώσω και πάλι από κοντά το αίσθημα ξεγνοιασιάς που το με το δικό του, μοναδικό τρόπο προκαλεί το Schoolwave τα τελευταία δέκα χρόνια που διοργανώνεται.

Το φεστιβάλ ξεκίνησε το 2005, από το χώρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων, για να βρεθεί στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα και να μεταφερθεί τα τελευταία χρόνια στην Πλατεία Νερού του Φαλήρου, πάντα από την ομάδα των Schooligans και από ένα τσούρμο θεότρελων εθελοντών. Από τη σκηνή του έχουν κάνει το ξεκίνημά τους συγκροτήματα που έμελλαν να μας απασχολούν μέχρι σήμερα, όπως οι Rosebleed, Stonebringer, Musica Ficta και Chinese Basement, ενώ κάθε χρονιά εμφανίζονται και μεγάλοι καλλιτέχνες ως guests, με μερικούς από αυτούς να είναι οι Mary & The Boy, Modrec, Raining Pleasure, Διονύσης Σαββόπουλος, Ρόδες, Locomondo και Septic Flesh.

Φτάνοντας στην Πλατεία Νερού, αρχική σκέψη ήταν να μιλήσω με μερικούς από τους παρευρισκόμενους  για να μου πουν μερικά λόγια για το λόγο που έχουν έρθει στη διοργάνωση, κάνοντάς την να μετρά 10 ολόκληρα χρόνια. Τελικά ήταν περιττό. Διότι μπορεί η γενιά στην οποία απευθύνεται πια το Schoolwave να μην έχει μεγαλώσει με τη στήλη «Ξεστραβώσου» των Schooligans, να μην έχει πάει ποτέ σε Schoolwave Sundays  στο Κύτταρο και να μην έχει καν ζήσει την εποχή που για να ανακαλύψεις καλές μουσικές έπρεπε να έχεις MySpace, όμως σίγουρα έχει κοινά στοιχεία με τις προηγούμενες γενιές του φεστιβάλ: την αγάπη για τη μουσική (με το πρόγραμμα της ημέρας να καλύπτει όλα τα γούστα: από alternative/groove και blues, μέχρι metalcore και progressive ρεμπέτικο) και την ανάγκη να βρεθεί σε ένα χώρο κατακλυσμένο από παιδιά, ιδιαίτερα σε εποχές που η ανθρώπινη επαφή είναι τόσο πολύτιμη.

Τα πιο όμορφα στιγμιότυπα του φεστιβάλ:

– Το κοινό να χορεύει στους blues ρυθμούς των Deep In the Top από τη Θεσσαλονίκη.

– Τα πηγαδάκια φίλων που αράζουν πίσω από τον πολύ κόσμο με τις πρώτες μπύρες της εφηβικής τους ηλικίας.

-Οι εικοσάρηδες που πήγαν να δουν τους Rosebleed και Musica Ficta για να θυμηθούν τη δικιά τους εφηβεία.

-Ένας μπαμπάς με την κάτω των τριών ετών κόρη του να χορεύουν όσο ο Φοίβος Δεληβοριάς τραγουδάει «Η Κική κάθε Βράδυ».

-Ο Γιάννης Αγγελάκας να τραγουδάει συνοδεία μόνο δύο οργάνων το «Θ’ Ανατέλλω» και το κοινό να ανατριχιάζει.

-Ένας φίλος, 20άρης πια, που ερχόμενος τρέχοντας από συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής, έβγαλε το πουκάμισό του για να βάλει το μπλουζάκι του Schoolwave ως περήφανος παλιός εθελοντής του φεστιβάλ.

Ευχαριστούμε τους Schooligans για την παραχώρηση των φωτογραφιών.