Η «γνωριμία» μου με το δίδυμο των Royal Blood, έγινε με το χιτάκι “Figure it out” που με το που το άκουσα, «σφηνώθηκε» στο κεφάλι μου. Ο Mike Kerr στη φωνή και στο μπάσο και ο Ben Thatcher στα ντραμς, έχοντας κυκλοφορήσει τον Ιούνιο του 2017 το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο How did we get so dark και σημειώνοντας το ένα sold out μετά το άλλο, φαίνεται πως έχουν έρθει για να μείνουν. Με πολλά από τα κομμάτια τους να επιδίδονται σε λυσσαλέο repeat και έχοντας παρακολουθήσει αρκετές live εμφανίσεις τους στο διαδίκτυο, αποφάσισα να ταξιδέψω μέχρι το Λονδίνο για να διαπιστώσω εάν «ορθώς κόλλησα»…
Έπειτα από δύο συνεχόμενα sold out στο Alexandra Palace, στις 20 και 21 Νοεμβρίου, στα πλαίσια του φθινοπωρινού ευρωπαϊκού τους τουρ, το βράδυ της Πέμπτης με βρίσκει από νωρίς στον -επί τρίτη βραδιά- κατάμεστο συναυλιακό χώρο. Παρά το γεγονός ότι οι καλοί τους φίλοι (όπως δηλώνουν και οι ίδιοι) Queens Of The Stone Age, κατά τη δεύτερη ημέρα των εμφανίσεών τους στο Alexandra Palace, παίζουν την ίδια ώρα στο κατάμεστο Ο2 Arena, οι Royal Blood (που έχουν μάλιστα συμπράξει αρκετές φορές επί σκηνής με τους QOTSA ως special guests και πρόκειται να περιοδεύσουν μαζί τους εντός του 2018), σημειώνουν το δικό τους sold out.
At the Drive-In
Οι πόρτες ανοίγουν στις 18:30 και τρέχω σαν να μην υπάρχει αύριο, για να πιάσω κάγκελο. Και τα καταφέρνω. Λίγο μετά τις 19:00, μέσα σε ένα κοινό αποτελούμενο από πολλά πιτσιρίκια, τη σκηνή επανδρώνουν πρώτοι οι νεοσύστατοι Black Honey. Σε indie και psychedelic rock μελωδίες και με μία αρκετά pop αισθητικά εμφάνιση, η ενδιαφέρουσα τετράδα από το Brighton, επιχειρεί για μισή περίπου ώρα να «ζωηρέψει» το μέχρι πρότινος άτονο κοινό, ενώ η εκκεντρική και δυναμική punk παρουσία της Izzy Baxter στην φωνή και στην κιθάρα, σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη.
Μαθαίνοντας πως special guests της βραδιάς, θα είναι οι At The Drive-In και παρατηρώντας τις αντιδράσεις του κόσμου λίγο πριν διαδεχθούν τους Black Honey στη σκηνή, συνειδητοποιώ πως για τα επόμενα 45 περίπου λεπτά, θα βυθιστούμε σε στιγμές όμορφου χάους. Με 24 χρόνια πορείας και πολλές επιτυχίες να τους ακολουθούν, η εμφάνισή τους προκαλεί δέος στους φανατικούς θαυμαστές που έχουν βρεθεί στο Alexandra Palace και «ορμούν» στα κάγκελα, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που έπειτα από τη λήξη της «οπισθοχωρούν» εκστασιασμένοι προτού βρεθούν οι Royal Blood στη σκηνή.
Ο εκρηκτικός χαρακτήρας της σκηνικής τους παρουσίας επισφραγίζεται από το ασταμάτητο χοροπηδητό του Cedric, τα σκαρφαλώματα στα drums, το τρέξιμο στη σκηνή και φυσικά το τίναγμα της χαρακτηριστικής αφάνας του, που όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένει πλούσια και… «ζωηρή». Με το αγαπημένο Rolodex Propaganda να απουσιάζει από το setlist, μας παίζουν εννέα κομμάτια, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουμε τα κορυφαία Arcarsenal (με το οποίο ξεκίνησε το live), No Wolf Like the Present, Hostage Stamps και το Governed By Contagions, που σηματοδότησε τη λήξη της εμφάνισής τους, επιβεβαιώνοντας πως επί τόσα χρόνια συνεχίζουν να διατηρούν ζωντανό το πνεύμα του punk/post hardcore.
Χαμένη κάπου ανάμεσα μέσα σε σπρωξιές, ουρλιαχτά και παραλήρημα, μόλις ο Mike και ο Ben εμφανίζονται στη σκηνή, συνειδητοποιώ πως έχω «δέσει άγκυρα» στο καλύτερο σημείο. Οι πρώτες νότες του “Lights Out” ηχούν και το στάδιο αρχίζει να σείεται. Τα “Come on Over” και “You Can Be So Cruel” δίνουν τη θέση τους στο νέο χιτάκι “I Only Lie When I Love You”, ενώ τα “Little Monster”, “Hook”, “Line & Sinker” και το ομώνυμο του νέο δίσκου “How Did We Get So Dark”, αισθάνομαι πως δεν θέλουν να τελειώσουν, με τον Mike να ανεβοκατεβαίνει στη σκηνή ξεσηκώνοντας τον κόσμο με τον επικοινωνιακό του χαρακτήρα και τις σέξυ χειρονομίες του, τα ριφάκια της κιθάρας του να παίρνουν φωτιά και τον ογκώδη και πληθωρικό ήχο των ντραμς του Ben, να τα κατευθύνουν σε μία συνέχιση δίχως τέλος. Ο ηχητικός εμπλουτισμός και η πρόοδος που σημειώνεται με το πέρασμα του χρόνου στο παίξιμό τους, μόνο θετικές εντυπώσεις προκαλεί αφού δύο μονάχα άτομα, επιτυγχάνουν να γεννήσουν, να δέσουν και να μεταδώσουν έναν τόσο όμορφο, σφιχτό και δυνατό «θόρυβο» στις live εμφανίσεις τους.
Όσο «superfan» κι αν είναι κανείς όμως, η αντικειμενική κρίση οφείλει να κατευνάζει τους πόθους. Μπορεί τα δύο παιδιά αυτά να σημειώνουν μία ιδιαιτέρως ανοδική πορεία τον τελευταίο χρόνο, αποτελώντας μία πτυχή του μέλλοντος για την alternative rock σκηνή, ωστόσο έπειτα από την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους How Did We Get So Dark, στο οποίο η δομή αρκετών κομματιών έχει αρκετά πιο pop στοιχεία, διακρίνεται καθαρά μία εμπορική στροφή της μπάντας. Η ιδιαίτερη έμφαση που δίνεται τόσο στην εικόνα του Mike και του Ben όσο και στο στήσιμο της σκηνικής παρουσίας τους, ενισχύουν αυτή την διαπίστωση, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την παρουσία δύο καλλίγραμμων γυναικών στα φωνητικά, που λικνίζονταν στους ρυθμούς των κομματιών, το άναμμα μίας δάδας δίπλα στα drums και το προσωπείο αλά αρκουδάκι πάντα που φόρεσε ο Ben στο encore.
Έπειτα από το “Figure It Out”, οι ζητωκραυγές του κόσμου οδηγούν και πάλι τη μπάντα στη σκηνή για το encore, με τα εθιστικά “Ten Tone Skeleton” και “Out Of The Black”, κι εμένα να αισθάνομαι πως αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου (αυτό φυσικά δηλώνω έπειτα από κάθε καλό live αγαπημένης μπάντας.) Και αν ο Jack και η Meg, το λατρεμένο πάλαι ποτέ δίδυμο των White Stripes, ήξεραν πώς «να το κάνουν καλά» χωρίς θεαματικές υπερβολές, μονάχα με τα drums και μία κιθάρα, τότε είναι βέβαιο πως και οι Royal Blood, με μόνο σύμμαχο τον άρτιο χαρακτήρα του παιξίματός τους, είναι ικανοί να γεμίζουν στάδια κάνοντας ακριβώς αυτό που έκαναν όταν έπαιζαν σε μικρές υπόγες της Αγγλίας μπροστά σε 30 μόλις άτομα, ακόμη και δίχως «προσθήκες εντυπωσιασμού». Να τα «σπάνε» δηλαδή.